Hepimiz kaldırım taşları bozuk yollarda neyi kaybettiğimizi arayan insanlarız. Her adımda bin düşünce bin hayal kırıklığı... Kaldırım taşlarını saymam bundan, geçen çocuklara gülümsemem bundan. Belki bir düşünce eksilir zihnimden. Belki bir düşünce...
Kaybettiğimi unuturum belki. Biliyorum her şeyim fazlasıyla "belki"lere bağlı ama umut dediğimizde bu "belki"lerimiz değil mi? Oynadığımız sayısal loto, içtiğimiz sigara, denize attığımız her taş...
Hepsi birer "belki"ye bağlı. Yollarda yürürken tek düşündüğümüz"Belki bu yol, çıkmaz sokak değildir. Ve hayallerimizi astığımız yerden devam ederiz..."
Belki...
Belki...
Belki...
Neyse susalım. Belki her şey daha güzel olur yarın.
