My Perfect Stranger

Chapter 15

Tulala lang saking kwarto at nagmumuni ..
Sakto talaga ang kantang Porque ni Maldita na maging back-ground music ng pagsisinti ko.

Tulala lang akong nakatitig sa nagvi-vibrate na cellphone ko.
Kanina pa ito nagri-ring.
Matapos kong binababaan ng phone si Terrence ay tumawag ito ulit.

Di ko na sinagot at hinayaag umasa siyang sasagutin ko pa ang mga tawag .
Walang ingay akong umiiyak at napapatulala nalang sa isang tabi.
Kanina pa ako kinakatok ni Ate Azumi at niyayang mag-meryenda.
Tumanggi ako at sinabing busog pa ko at gusto kong mapag-isa.

Di na ko kinulit ni Ate , maybe she understand that I need a time to be alone.
Just by myself.

I sigh even deeper.
I feel so exhausted and very devastated.
Masaklap na kapalaran pala ang naghihintay sakin.
Binigo ako ng lalaking unang nagpatibok ng aking puso.

Ang unang lalaki sa buhay ko at minahal ko ng todo-todo.
Tama nga sila ..

Love is happiness but at the same time Love is painful.

Deserve ko ba talaga ito?
Yung lolokohin ka lang ..
Despite the fact na sinaktan at nagkawatak-watak ang puso ko.

Para na ring pinatay ni Terrence ang damdamin at ang pagkatao ko.

Wagas naman ang pag-ibig ko sa kanya.
Ba't niligawan pa niya ako kung paasahin lang ako sa pekeng pagmamahal niya.

Sadyang paasa lang ba talaga ang isang Terrence Montenegro?

Nagising ako dahil sa malakas na katok sa pinto .
Nakatulog pala ako.

"Sino yan?" sigaw ko.
Hapong-hapo yung pakiramdam ko at para akong walang lakas na tumayo sa kama.

"Papa mo toh , lumabas ka na't kumain anak" sabi ni papa.

"Okay po , susunod nalang ako" sabi ko.
Narinig ko pa ang mga hakbang ni papa palayo.

Tumayo na ko upang magbihis.
Kung sasabihin kong di ako kakain ay kukulitin ako nun.
Wala pa naman ako sa mood.

Kahit tinatamad ay nagbihis ako at inayos ang sarili.

Medyo namumugto ang mga mata ko dahil sa kaiiyak.
Tiyak na magtatanong sila ba't ganito ang mukha ko.

Lumabas na ko sa kwarto at dahan-dahan lang akong naglakad pababa ng hagdanan.

Lutang ang aking isipan.
Para akong naglalakad sa kawalan.

Tahimik lang akong dumulog sa hapag kainan habang ang pamilya ko ay nagtatawana.
Ini-inis na naman nila ang Ate kong si Azumi.

Nakasimangot kasi ito at tinatapunan ng death glare ang kambal.

Napuna naman ni Mama ang pagiging tahimik ko.

"Anak ba't ang tahimik mo at medyo namumula ag yung mga mata?" puna ni mama.

Napatingin naman silang lahat sakin.

I simply smile at them.
"Napaiyak po kasi ako sa nabasa kong kwento sa wattpad ma at nakatulog po ako" pagde-deny ko.

Marahang tumango si Mama at Papa.
Yung tingin ng mga kapatid ko ay parang nagdududa.

Nagsimula na kaming kumain , kahit wala akong gana ay kumain parin ako.
Ayokong mamatay sa gutom dahil lang sa broken hearted ako.

I will never give them the satisfaction that I'm miserable.
Napupuna kong nakatitig ang ate ko.

She smile , I know alam niyang may problema ako.
I smiled back..

Pagkatapos naming kumain , I excused myself.
Sabi ko na may gagawin pa akong report.

I know it's bad to say a lie pero kailangan kong mapag-isa.
I check my phone at di nako nagtaka kung mabasa kong maraming missed calls at text galing kay Terrence.

Ang sakit na lumukob sa puso ko ay hindi ko napaghandaan.
Sa tanang buhay ko ngayon ko lang naranasan ang ganito.
The fear was colossal just emerged from nowhere.
My whole world turn chaotic because of Terrence.

I had no idea what direction to take now.
Wala na akong ibang maisip na paraan kundi ang magdasal para malampasan ko ang lahat ng ito.

Tatanggapin ko nalanga ng katotohanan na di kami para sa isa't isa.
Pero di ibig sabihin nun na mawawala kaagad ang hapdi at kirot sa puso ko.

It took time to heal the pain.

Kailangan kong mapag-isa!

I needed both time and space to get over with my first heart break.
Then everything would just fine again!

I hope so!

*****
Damayan po nation si Yumi :(
®kimfab18