Her yer karanlık. Koşuyorum yine nefes nefese. Arkama bakmaya korkuyorum. Çünkü adamın beni yakalamasından daha çok korkuyorum. Ve koşmaya devam ediyorum. Birden ayağım takılıp yere düşünce nefes nefese karanlığa, gerçek dünyaya uyanıyorum. Neyse ki kabusmuş. Her gece aynı kabus, aynı yer, aynı karanlık. Ne zaman bitecek. Yıllardır aynı kabusla uyanıyorum ve ne zaman bu kabusların biteceği ile ilgili hiç bir fikrim yok. Sanırım o adamın bana verdiği en büyük zararlardan biri de bu içime saldığı bitmek bilmeyen korkum. En üzücü olan ise bu adamın benim öz babam olması. Bir adam, sizin öz babanız olan adam sizi satar mı?
Benim sattı.
Bende burada cidden fazla ve sağlam bi okuyucuyum ve bu açıklamaların ne kadar okunmadığını ve sıkıcı olduğunu biliyorum. Bakalım arkadaşlar bundan sonra ne olacak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MOR
Teen FictionGeceleri bilgisayar ekranından kötülere kendince hakettiği cezaları verir iken aslında kendi başına açtığı beladan bihaberdi Dünya...
