ZOMBİLERLE SAVAŞ

FIRTINA

Yolda sessiz sedasız ilerliyorduk. Konya'ya çok yaklaşmıştık. Nefes ve araba motoru sesinden başka birşey duyulmuyordu. Gökyüzü masmavi, üstünde hiçbir beyaz lekesi  yoktu. Gökyüzünü seyrederken içim geçmiş ve kısa bir uykuya dalmışım.
Uzun zaman sonra cama çarpan damla sesleri ile uyandım. Arabada herkes kendi halinde takılıyordu.
Gökyüzüne kafamı kaldırdığımda o güneşli hava gitmiş, yerine kapkara bulutlar çökmüştü. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Bir müddet sonra da çok şiddetli rüzgar çıktı. Yolda giden arabayı sallandırıyordu.
Ve artık ileride içine herşeyi çekebilen hortum çıktı. Ağaçları köklerinden söküyor, yolda dolaşan zombilere zor anlar yaşatıyordu. Öndeki arabayı kullanan Hasan abi birden direksiyon kontrolünü kaybetti. Ve araba yolun kenarındaki ağaca şiddetli bir şekilde çarptı. Ve kornası takılı kaldı. Çok ses çıkarıyordu. Zombileri kendine çekiyordu.
Annem de hemen hemen ağaca  çarpıyordu. Son anda durdu. Ali abi ve ben annemgile araba durmalarını söyleyerek hemen arabadan indik. Babamgilin arabasına doğru koşmaya başladık. Arabaya doğru çok büyük bir sürü geliyordu. Acilen babamgili o hurda yığından çıkarmamız gerekiyordu. Bir elimde balta bir elimde tabanca, Ali abi de ise elinde bıçakları yolda zombileri öldürerek koşmaya devam ediyorduk. Arabadan silah sesleri gelmeye başlamıştı. Babamgilde kendine gelip zombileri öldürmeye başlamıştı. Artık arabanın yanındaydık. Herkes kazayı hafif anlatmıştı. Ama Hasan abi hâlâ baygındı. Biz hem direnip hem de Hasan abiyi korumaya çalışıyorduk. Her taraf zombi olmuştu.
- Baba gitmeliyiz her taraftalar.
Babam sözlerimi duymuştu ama yapabileceği çok birşey yoktu. Çünkü etrafımız zombilerle sarılıydı. Artık kollarım yorulmuştu. Belki de en az 30-35 zombi haklamıştım. Hasan abi hala baygındı. Son bir kez daha baltayla zombinin kafasına indirdim. Son kalan kurşunumu zombiye sıktım. Arkama dönüp baktığımda Hasan abinin boynunun yarısı yoktu. Zombi Hasan abiden bir parça daha alırken Rıfat abi zombiyi haklamıştı. Ama Hasan abi ısırılmıştı.
Ama Hasan abi ölmüştü.
Ama artık Hasan abi yoktu.
Ben artık bilincimi kaybetmeye başlamıştım. Her taraf kararmaya başlamıştı.
En son hissettiğim şey yere düşüşümdeki acıydı.
En son gördüğüm şey annemgilin arabasını saran zombilerdi.
En son işittiğim ses taramalı tüfek sesiydi.
Artık yerdeydim. Hiçbir şey hissetmiyordum, duymuyordum, görmüyordum.
Sadece zihnimle, düşüncelerimle, bilinç altımla savaşıyordum.
Bu yaşadıklarim çok ağır gelmişti. Kan, silah sesleri, çığlıklar, sevdiğim insanların ölümlerini izlemek.....
Benim çok sakin bir hayatım vardı. Benim planlarım, hayallerim vardı
Ama şimdi savaşın tam  ortasındaydim.
Savaşı onlar başlattı, biz sürdürdük.
Asla pes etmedik. Ölümü değil yaşamayı seçtik.
Tüm zorluklara göğüs gerdik. Direndik.
Ama artık dayanılmaz bir hal alıyordu.

ARKADAŞLAR BU BENİM ILK KİTAP DENEYIMIM O YÜZDEN SIKICI OLABİLİR LÜTFEN OY VERIN VE YORUM YAPIN  TAVSİYELERDE BULUNUN TEŞEKKÜR EDERİM
IYI OKUMALAR...