Empire High:School for Rich kids

Chapter: 9

Julia's POV

Hingang malalim... Inhale, exhale...

Unti untiakong humahara kay ate.

"Anong nangyari?" Bungad nya agad

"Bat ka nandito?"

"Si mama? May nangyari ba kay mama?"

Mga tanong nya. "Si mama? Si mama!? Ang lakas pa ng loob mong kamustahin si mama!" Sigaw ko sakanya, kapal talaga nakakainis sya. Sa mga sinungaling? Ha? Kakamustahin nya pa?

Nagulat sya sa pag sigaw ko. "Kelan ka dumating?" Pag iiba nya, wow great just great.

"Sana tumawag ka--"

"Kung tumawag muna ako siguradong mag sisinungaling ka, akala ko ba nag aaral ka?!"

"Sino nag sabi sayo na nandito ako!?"

"Edi sino pa? Edi yung lalaking ka live in mo!" Kapal talaga. Bwisit.

"Pumunta ka sa bahay ko--"

"Oo pumunta ako ron! Pumunta ka lang ba dito sa amerika para pagbigyan ng luho yung lasengong yon!?" Na alala ko kung gaano ka gulo ang bahay nila at ung lalaking yon! Grrr!!

"Kasinungalingan lang ba lahat ba ng sinabi mo saamin!? Ang kasal? Ang mabait na boyfriend mo? Ung pag aaral mo dito! Piliin o dapat ung lalaking tutulong sayo! Hindi yung basta natipuhan mo lang!" Sigaw ko kay ate, di ko narin inintindi ang mga luha kong nag sisimula ng bumaba galing sa mata ko.

Hindj maka tingin si ate saakin. Ano? Nakokonsensya sya? O may konsensya nga ba sya?

Kinuha nya ang maleta na dala ko at nag kalkal.

"Ung pera? Dinala mo ba yung pera!?" Parang adik na tanong sakin ni ate. What? Tang*na

"Wala nabang hiya ang natitira sa katawan mo?.. nag sisi nako na iniwan ko sia mama para gayahin ka. Pinaparusahan na yata ako" pero di ako pinapansin ni ate bagkus ay na ngangalkal sya  sa maleta ko at hinahanap ang pera.

"Nasan ang pera!!" Sigaw ni ate. Mas lalo akong naawa sa sarili ko, bakit ganito ang buhay ko?

"Tama na ate" maigas kong sabi naiinis nako kinakalat nya na ang mga damit ko sa buhaninan.

Pero wala eh, parang naistatwa talaga ako dito di ko kaya..

Patuloy lang sa pangangalkal si ate ko hanggang sa makita nya na ang lalagyanan ng pera.

Tinulak ko sya. "Sabing tama na!" Buti naka alis nako sa pagiging istatwa ko.

"Bakit ang buhay ko puro hirap nalang? Pinangarap kong maging tulad mo! Ang buong akala ko ikaw nalang ang tanging pag-asa ko! Ayokong tanggapin ang tadhana ko na maging mahirap nalang at mag dusa pero napilitan akong pumasok sa vocational school, pagkatapos magiging secretary lang ako na tumatanggap ng maliit na suweldo, at bakit? Dahil kailangan naming mabuhay ni mama habang hinihintay ka naming bumalik!" Walang hinto kong sabi. Grabe na talaga, bakit ganito ang tadhana ko?

Ang hirap ayoko na puro nalang hirap, hirap, hirap, tas si ate? Tang*na nakisabay pa, naisip ko si mama.. ung pag tratrabaho nya bilang kasambahay.. ung pagiging pipi nya.. ung pag hihirap nya para lang saamin., tas si ate? Tang*na nya.

"Sorry na" walang sinseredad na sabi nito. May konsensya kaba ate!?

"Huli nato, pagbigyan nyo nako" great gustong gusto ko syang sampalin pero mas pinili ko nalang na ikoyom ang mga kamay ko.