Transcend

Chapter 4 Retrospect

Why all of a sudden. I’m starting to build what you had destroyed. Then bigla bigla nalang magsasabi ka na you miss me? Inspite everything you done to me, di ko makuha magalit sayo. You are supposed to be my retrospect and I don’t wish to bring you back. I give you everything even sacrificing my pride, my bestfriend and trust of other people.  How come you have the guts to tell me this? Oo, I still love you… But you are already my past now. How can you be so insensitive para sabihin ito?
Its true during our first quarter of our relationship everything is perfect. But unexpectedly you ended up falling out of love because of our frequent disagreement. You told me to shut up because you’re tired of listening on my demands. My only demand to you is to be honest…
I hate the words you said but not entirely you. You miss me while you’re with somebody and that’s nonsense. I already decided to let you go, I have to move forward and deep in my heart it’s entirely my fault. If I could only shut my mouth and never demand. If I just trusted you and stop alleging you things that had no proof. How can I even give you my trust if I can’t even trust myself. I have a lot of insecurities, confidence that I lack. I cannot imagine that you have fall out of love.
Bakit? Sabe ko.
Masama ba? Miss lang kita? Sabe niya
Di na ako nagreply pagkatapos
Hindi ko alam kung bakit. Bigla nalang may pumipigil sa mga daliri kong pumindot lalo na ang mga salitang I miss you too. Parang ang ackward kasi. Its almost a year bago niya marealize na namimiss niya ako? Namiss niya ba ang paghahabol ko sa kanya, mga pangungulit ko? Mga walang katapusang parang tanga na pagbabantang magpapakamatay ako? Natatawa ako kapag naalala ang mga binitiwan kong salita. Nag try naman talaga ako, noong mga panahong sariwa pa lahat. Lagi akong may katabing kutsilyo, blade, bread knife, ballpen, basag na salamin at marami pang matatalas na bagay. Handang handa na akong magpaalam sa mundo noon. Pero sa tuwing gagawin ko ang ritwal ng pamamaalam, biglang pumapasok nalang sa isip na masakit pala ito. Alcohol nga takot ako, sumisirit na dugo pa kaya. Malamang magpapanic ako at sisigaw na tulugan niyo ako, naglaslas ako! Shit ang sakit…
Di ko talaga kayang mamatay ngayon… Marami pa akong pangarap…
----
Hindi na ako nag reply kaya di na din siya nagtext pa. Tiningnan ko ang kisame ng bahay at nag-isip kung tama ba ang ginawa ko. Digmaan ng puso at isip. Buong damdamin ang nagtatalo, ambivalent emotions, gulong gulong pati ang kaluluwa ko. Nag split sa dalawa panandalian ang personality na daig pa ang may schizophrenia.
Nagtatalo sila, umaasa ako, sira ulo na naman ako. Sa loob ng ilang minuto nagtrancend ang kaluluwa ko sa kakaibang parallel universe. Ang mga alaala ay nagsibalikan, mga masasaya, kakilig kilig na mga tagpo, mga walang katapusang pangako, mga hardcore na kakornihan, mga malulungkot na nakaraan.  Nagsimula kong isipin, tama bang bumalik? Kung maglalakad ba ako ng paurong maayos ba ang lahat. Magiging masaya ba ako o kaya nama’y magiging masaya pa ba siya?
Matinding mental exercise na unti-unting bumalot sa gabi. Mahal ko pa ba siya? Totoong tumitibok ng matindi ang puso ko sa tuwing nakikita siya pero pagmamahal pa ba ito. Marami akong pagkakamali sa kanya at kung ilalagay ko lahat ito ngayon baka hindi kana matuwa sa dami. Siya ba talaga ang karapatdapat o karapatdapat ba ako sa kanya. Sa totoo lang maraming nabago sakin sa mga nangyari, akala ko malakas ako at di tatablan pero halos ikamatay ko ang pagkawala niya.
Akala ko siya ang buhay ko pero hindi pala. Akala niya na ako na din pero di pala. May mga bagay akong dapat ayusin sa sarili ko at hindi siya ang makakapagbago sakin.
Nagising nalang ako kinabukasan na nakaraan nalang lahat at nangako ako sa sarili ko na ang susunod na babaeng dadating sa buhay ko ay mas pagbubutihan kong maging mabuting tao.