Yaparım Bilirsin -Tamamlandı- GSA serisi 1. Kitap

20. Esmer

Keyifle okuyun...

...

Karanlık sahnenin orta yerinde birbirlerinin siluetini görüyorlardı. "Bu ne şimdi?" dedi Aslı. Elini yana uzatıp havaya kaldırdı Yiğit. "Vals." dedi ve müzik ruha kadar inerek Aslı'yı uvucuna aldı. Bana ellerini ver, çalmaya başladığında kocasının geniş plak koleksiyonu gelmişti hemen aklına. Elini istemsiz Yiğit'in avuçlarına bıraktı. "Sen..." dedi kocasına. Müzikle ortaya yansıtılan ışığın ortasında kalmışlardı. Onlar nereye ışık oraya gidecekti.

"Ben seni seviyorum, hemde senin aklının alamayacağı bir aşkla." dedi elini Aslı'nın sırtına bırakıp. Bir adım geri çıkan adama bir adım ileri attı Aslı. "Ama çok yalan söyledin, insan sevdiğine yalan söyler mi?" dedi bir adım yana kayarak kocasına da gelmesi için zemin hazırladı.

"Zorundaydım, bunu anlaman için daha neler yapmalıyım?"

"Benimle aynı yastığa baş koydun, ama benden sakladıklarından hiç çekinmedin, bunu nasıl anlayabilirim?"

"Seninle aynı yastığa baş koymak için ne kadar beklediğimi bilsen ... ve seni kaybetmemek için neler yapabileceğimi... İşte o zaman beni anlardın."

Tek elini adama verip kolunu yana açarak tekrar kocasına yaklaştı. "Beni kaybetmekten bu kadar korkmuş olsaydın, yirmi beş yaşıma gelmemi beklemezdin." dedi Aslı. 

Yiğit'in aklı karıştı bir anda. "Anlamadım."

Elini havaya kaldıran adamın kolu altından geçip tekrar elini adamın omzuna attı. "Neyi? Daha önce anlatmalıydın. Mesela ben on sekiz yaşındayken, mesela ben on dokuz yaşındayken... Bana gelmeliydin, bana beni sevdiğini söylemeliydin. Belki o zaman beni kaybetmekten korkmaz ve bana bir kardeşim olduğunu söylerdin. Belki babama çok kızardım, belki annemi görmek istemezdim beni bıraktığı için, belki çok ağlardım ama bilirdim; Beni seven adamın bana bu yaptığının iyilik olduğunu. Beni sevdi ve gerçeği benden saklamadı diyebilirdim. Dedeme 'baba' hiç bilmediğim bir kadına da 'anne' diyebilirdim. Herkes yapmalıydı ama sen yapmamalıydın, neden biliyor musun? Onlar bu dünyada nefes alıyorken bile sen beni seviyordun, onlar bu dünyadan gittiğinde de seviyordun. Bunu sevdiğin kadına nasıl yaptın Yiğit?"

Tüm dedikleri doğruydu. Yiğit'in içi darmadağın olmuştu. Hiç bir bahaneye sığınacak takati kalmamıştı yüreğinin. Ne Rasim babası ne başka bir şeyi bahane olarak göremedi o an. Müzik bitti ve ışık söndü. İzleyenlerin alkışlarını duymuyordu Yiğit. Karısının karanlıkta parlayan gözlerinin işareti onların ağlamak üzere olduğunu söylüyordu.

"Özür dilerim." dedi yorgun ve hatalıyım diye inleyen sesiyle. "Beni hiç affetmeyeceksin."

"Tabii ki edeceğim." deyip ellerini kocasının iki yakasına yerleştirdi. "Ben gerçekten seni hak etmiyorum Aslı." Karşısındaki genç kadının ne kadar büyük bir kalbi olduğuna bir kez daha şahitlik ederken, kendi kalbinin altında eziliyordu.

"Her şeyin bir de iyi tarafı var aslında." dedi Aslı. "Bana seni gidenler getirdi. Sana nasıl kızabilirim, Yiğit? Hemde seni böyle deli gibi severken."

Tüm salon aydınlanırken, yakasındaki elleri tutup dudaklarına götürüp öptü Yiğit. "Seni sadece sevmiyorum Aslı; Ben sana deli oluyorum. Zamanın hiç bir diliminde bir sen daha bulamam ve bunu istemiyorum. Gözümün gördüğü her yerde sen varsın, hep sen olacaksın. Beni hatalarımla sevdiğin için teşekkür ederim."