* ÖP VE SÖYLE *

Bilinmezlik

İşsizim. Parasızım. Aşksızım. Dertliyim. Mutsuzum. En önemlisi yalnızım. Bu bütün olumsuzlukları birleştirdiğim de en çok can sıkıcı olan ve acı ve veren sanırım yalnızlık. Pardon da neydi bu yalnızlık. Hani hepimizin dilinden düşmüyor ya ''of ! çok yalnızım.'' cümlesi ne işte o. Nasıl bir his. Boşluk gibi mi ? Sessizlik gibi mi ? Kimsesizlik hissi mi ? Biri olsun da aman kim olursa olsun mu ? Yalnızım işte ama mutluyum egosu mu ? Kimseye ihtiyacım yok benim,ben kendime yeterim gösterisi mi ? Kimseyle konuşmamaktan kendi ses tonunu bile unutmak mı ? Yoksa tanımını bile yapamayacağınız bok gibi bir şey mi ?

Bugün günlerden salı... Salı sallanır. Ups sanırım espri yapmak istedim,olmadı... Neyse ! Diğer günlerden hiç bir farkı yok. Öncesi Pazartesi, sonrası çarşamba. Yedi günden ikinci sırada gelen. Pazartesi sendromundan sonra oh çekilen 24 saatlik zaman dilimi zarfında ki gün. Siz farklı anlamlar yükleyebilirsiniz, ama bundan banane. Benim için, bütün günü yine televizyon karşısında pinekleyerek geçirdiğim sıradan salı.

Yataktan sürüklenerek kalktım yine, soğuğu iliklerime kadar hissettim. Cam açık uyduğumdan dolayı beynim de donuyor tabii. Çözülmesi de zaman alıyor. Her sabah olduğu gibi sosyal medya sıcaklığıyla beynimi açmaya başladım. Adeta kendimi bir plazanın tepesinden atmak istercesine saçma instagram resimlerine bakıp, saçma salak tweetler okuduktan sonra kalktım camı kapattım. Yalpalaya yalpalaya kendimi salonda ki koltuğa attım. Orada da biraz magazin sitelerinde dolaşıp iki ne var ne yok baktıktan sonra, uzun yol yolculuğuma başladım. Tuvalette başlayan yolculuğum mutfakta kahve makinasının düğmesine basmamla son buldu. Tezgahın üstünde ki kase yığınından kendime bir kase yıkadım, spesiyal kahvaltım olan müslimi hazırladım. Evet müsli. Yulaf, kuru meyve falan çok cezbedici değil ama, domates yıka, peynir zeytin çıkar yumurta falan kır... Hazırlayacak güçte değilim. Çok yorgunum. O yüzden en güzeli müsli.

Evet. Kahvemi, kasemi aldım geçtim laptop karşısına. Arama butunu, bana uygun iş ilanları... Başvur. Onu yaptın mı? Kpss sonuç, açıklanmamış. O da tamam. Sırada...Dgs ek tercih başladı mı? Başlamamış.Devam ediyoruz Mail kontrol. Oradan da bir şey çıkmadı. Dön facebook'a 101 oyna...

Zaping....Zaping... Evlilik programı... Moda yarışması... Yemek programı... Günün öğleden sonra ki televizyon kuşağı... Bazen aklımdan geçmiyor değil hani bu programlardan birine katılsam mı diye. Yemek yaparım çok güzel yaparım hemde, bakmayın siz benim müsli yediğime. Yalnız yemek yemeyi sevmediğimdenyemek yapmayışım. Moda bilgim var evet, bunun da herkes farkındadır, övünmek gibi olmasın ama bilirim yani nerede ne giyinir, nasıl kombinlenir. Evlilik programlarında çok güzel ortalık karıştırırım, oh gıybet işte tam benlik. Oradan da alnımın akıyla çıkarım.Vallahi hepsine katılacak potansiyelde kızım.Maşallah bana ! Ama üşeniyorum işte, lanet olsun . Şu koltuktan kalmak nasıl zor anlatamam. Git duş al, saç, makyaj, giyin kuşan, trafik, yolda yürürken çarpan insanlar, gözünün içine manasızca bakanlar, temiz havanın ciğerlerde ters etki yapması falan. Of, düşününce bile yoruldum işte.

Saat gecenin ikisi. Yine depresyon mode on durumundayım. Fütursuzca youtube da dolaşıyorum. Ha iyi ki youtube var, sağ olsun o da olmasa durumum hepten vahim. Film izlemek istemiyorum. Kitap okumak ı-ıh. Dizi ? Hayır. Geriye ne kaldı ? Hiç bir şey. Tek isteğim yatakta öylece yatayım, elimde telefon stalk yapayım. Gereksiz çöplere güleyim, kim nerede kimle bakayım, polisçilik oynayım. Ama yatayım. Bunların hepsini yatarak yapayım. Ha diyeceksiniz ki kızım sen bu kadar yatıyorsun, yatıyorsun da e şişmedin mi sen. Göbeğin, popon aldı başını gitmedi mi? GİTMEDİ. Çünkü spor yapıyorum ! Whatsappta ki şu güç gösterisi olan ,kaslı kol emojisini getirin hemen gözünüzün önüne. Hah ! Tamam. Ben popocuğumu yataktan koltuğa taşırken bile zorlanan, tuvalete gitmemek için sidik torbamın adeta patlayacak duruma kadar gelmesini bekleyen spor yapıyorum. Evet ! Yaşasın spor. Spor salonuna falan gittiğimi düşünmüyorsunuz herhalde. Evde yapıyorum tabii ki. Korkuyorum bu depresyon beni ağına iyice çekecek, kapılardan geçemeyecek duruma geleceğim. İmdadıma itfaiye anca yetişecek. Konu komşuya rezil olmayı geçtim televizyona falan çıkacağım. İşte bu yüzden bir yerden tutmak benimki.