Küçük Sadist #Wattys2016 #WYY

Zaman

Tekrar uyumaya çalıştım o rüyadan sonra ama yatakta dönüp durmaktan bir türlü uykuya dalamadım. Yine aklımda o soru vardı ; " kim?". Bir türlü cevabını bulamıyorum. Çevremde cok da insan yoktur benim. Arayıp da bulamaz kimse orayı. Issız, sessiz, sakin bir yer. Depodan bağrışları duydular desem, ona karşı önlem almıştım ben onun da imkanı yok. İşin içinden çıkamıyorum bir türlü. En iyisi zamana bırakıp, o kişinin kendini göstermesini beklemek şimdilik belki de doğru olan bu.
   Bunları düşüne düşüne sabahı etmiştim yine. Alarmın çalmasına izin vermeden alarmı iptal edip,onun yerine Açelya'nın üstüne atlayıp           " Açelyaaa uyan kızım, polisler kapıda beni arıyolar lan!" diye bağırmaya başladım. Açelya sıçrayarak kalkınca ben kendimi daha fazla tutamayarak kahkahalara boğuldum tabi. Bu kızın bu şaşkınlığı bir gün beni öldürecek yahu. Ben gülmekten yanak kaslarımı hissedemeyinceye kadar gıdıkladı beni. Nolursa olsun seviyorum bu kızı. Elimde avucumda pek kimsem yok ama belki de bir tek bu kız yetiyor işte.
   Hazırlanıp çıktık biran önce evden yoksa staja geç kalacaktık. Yine o Ateş mahluğunun yüzünü göreceğim için kendimi iğrenç hissediyorum. Nedense haz etmiyorum o çocuktan. Hem de hiç. Baştan beri gizemli biri olarak girdi hayatıma, hâlâ da öyle bir yerlerde bir şeyler saklıyormuş gibi hissediyorum. Pek yanıldığımı da sanmıyorum aslına bakarsanız, neyse illaki çıkar kokusu yakında.
"Arya, bıkmadın mı kızım düşünmekten, valla kendinden çok cevrendekilerle konuşsan sen bu çeneyle ohoooo nerelere gelirsin" diyerek düşüncelerimden sıyrılmama neden oldu Açelya. 
  "Sen kendi işine baksana, hem böyle mutluyum ben, alıştım." dedim kestirip atarak.
    "O alıştım diyisinin altında ne çok sey yattığını ben biliyorum. Karşında kim var farkında mısın acaba?!" diye cemkirdi yine.
     "Tabi ben kime ne anlatıyorsam, ne diye bu kadar iyi tanıdın ki sen beni ne güzel kafam rahat oluyordu kimseye açıklama yapmıyordum. Simdi gel de sana, seni tatmin edecek açıklama bul. Bıktım kızım senden" dedim şakayla karışık. Yol boyu devam etti atışmalarımız. Birbirimize olan sevgimizden durmadan sataşırız böyle. Tutunacak tek dalım o benim annemden sonra.
     Hastaneye girdik. Imzalari attık derken kahvaltı için kantine oturduk. Daha yarım saatimiz var diye oturduk bi masaya kahvaltımızı yaptık. Birer sigara yakalım dedik aradım aradım cakmağımı bulamadım. "Açelya, cakmağını versene"
"Seninki yanında diye ben imzadan sonra çantada bıraktım onu Arya, git şu yan masadakilerden iste hadi" dedi. Bende oflaya poflaya kalkıyordum o sırada arka masadan bir ses geldi " Çakmağın yok herhalde Arya, al benimki sende kalsın. Hem hatırladın mı daha önce karşılaştığımızda da sana verdiğim çakmak buydu, hâlâ degistirmedim" neydi bu çocuğun amacı? Konuşan Ateş' di tabi. Her yerde çıkıyordu karşıma. Hem ne demek istemişti? Neyse neyse düşünmüycem. "Teşekkür ederim ama kullandım, bende kalmasına gerek yok. Istemez."
  Elinden aldığım çakmakla sigaramı yakıp tekrar ona uzattım.
  " Istedigin gibi olsun o zaman, bende size eşlik ediyim sonra da içeriye geçeriz." diyerek bir sandalye çekip oturdu yanımıza. Allahım sen aklıma mukayet ol. Insanin istemedigi ot burnunun dibinde biter sözünü boşuna söylememişler. Şu staj bitse de şu lanet yerden bir kurtulsam..
   Oturduğu andan itibaren birçok soru yöneltti ortaya. Tabi Açelya ağzının suları aka aka cevap verdi hepsine. Tamam hoş çocuk da bu kadar da değil. Hem hoş olsa ne olur? Gıcık, kendini beğenmiş bir tip. Ben bunları düşünürken birden dönüp bana baktı sanki içimden gecirdiklerimi duymus gibi. Bir garip bakıyordu. Çözemiyorum bakışlarındaki derinliği. Ben neden şimdi gözlerine bakıyorum ki? Ah Arya kalk git şu masadannn.!
   "Kalkalım artık Zeynep abladan azar yemek istemiyorum" deyip masadan kalktıgımda onlarda beni onaylayıp kalktı. Ben önden gidiyordum, onlar arkadan geliyorlardı. Yine de kahkaha seslerini duyabiliyorum. Ne konusuyor olabilirler ki bu kadar komik? Bananeyse. Noluyor ki bana ya? Neden şimdi böyle meraklandım?