Küçük Sadist #Wattys2016 #WYY

"Gün yüzüne çıkış"

Depoya bir göz gezdirdim, kesilmis demirler ve benim kullandığım bisturiler hepsi yerdeydi. Zaten tek başına buradan kaçmış olma ihtimali yoktu. Fakat buna cesaret edebilecek kim var? Veya depoyu bilen, benim işime karışmaya kendi başına karar vermiş, kurban seçtiğim kisiyi kaçıran bu kişi kim?
 Düşünmekten çıldırıcam. Bu depo işini bilen bir tek açelya var. O da yerini bile bilmiyor. Hicbir sey düşünemiyorum ama olacak herhangi bir seyden de korkmuyorum. Ne olacaksa olabilir. Ölmekten de korkmuyorum. Hayatta tek bir amacım var. O da işime taş koymaya çalışan kişiyle simdilik ara verilmis durumda. En kısa zamanda o kişiyi bulup onun da cezasını kesmeliyim ama sanırım şimdilik ara verip düşünmem gerekiyor. Hastanede bir şekilde devam ederim nasılsa.
   
     Depodan çıkıp açelya'nın evine doğru yola koyuldum. Bugün evde kalırsam bu düşüncelerle birlikte, o evden illaki birisi ölü çıkar. Babamdan nefret ediyorum. Baba kelimesini yakıştıramıyorum. Karaktersiz bir adam. Bütün hayatımın içine eden bir adamı sevmemi nasıl bekler annem? Bunu bile aklım almıyor. O yüzden mümkün olduğunca evde kalmaktan kaçınırım. Babam tarafından sözlü ya da fiziksel siddete uğrar annem hep. Ne kadar seni kurtaricam desem de bir türlü bana tutunmadi. Her defasında yine o adama yalvardı sev beni diye. Sevgi dilenmek. Ne kadar doğru sizce, hem de böylesine karaktersiz ,duygusuz bir insandan? Ne kadar konuşsanız anlatamazsınız bazı seyleri. Karşınızdaki görmek istemezse gerçekleri, sizin söylediğiniz hicbir sey ikna etmez onu. Annemde öyle. Dayak da yese, hakaret de işitse vazgecmiyor. Bir gün sevecegini düşünüyor onu, o babam denilen pezevengin. Fakat gerçekler, gosteremediklerimiz, görmek istemedikleri her zaman can yakar. Annemde öyle, bir gün gelip vazgeçtiginde, kurtulmak istediğinde başta canı yanacak. Emeklerine lanet okuycak belki ama sonunda mutluluğa açılan bir kapı bekliycek onu. O yüzden şimdi bir sey söyleyemiyorum. Annem görene kadar elimi ayağımı cekmekten baska yapabilecegim bir sey yok. Zaten babam da bu aralar gitmiyor eve, rahattır annem. Benim temiz kalpli annem. Aldatıldığından bile haberi yok. Geçen gün eski en yakın arkadaşımın teyzesini gördüm, babamın motorunun arkasında. Devamını da babamin arkadaşından dinledim. Yazık. Hayatlarını böylesine heba edenlere yazık. En çok anneme yazık.
   Düşünürken gelmiştim evin önüne. Ard arda çaldım kapıyı. Kapıyı açıp gir dercesine isaret edip çekildi önümden. Olanları anlattım. O da benim gibi çok şaşırdı. Ne yapacağımızı, o kisiyi nasıl bulacağımızı düşünmeyi ertelemistik bir süre. Simdilik en iyisiydi bu. Yataklarımızı hazırlayıp uzandık. Oyle hemen uyuyamam zaten uyusam da her sabah baş ağrısıyla uyanırım. Geceler zehir. Her gece farklı bir rüyayla, farklı alemlerin icinde buluyorum kendimi. Hayatımda düzen denilen bir sey yok. , döndüm durdum biraz yatakta. Sonunda uykuya daldım.
      Saat 03.00 her gün olduğu gibi yine bu saatte uyandım. Saçma bir durum. Bir haftadir her gece bu saatte uyanıp geri uyuyorum ama illaki uyanıyorum. Yine o rüyalardan birisini gördüm bu gece.
   " Arkadaşlarımla kosusturdugum sırada elimde bir kitap var. Düşmemin etkisiyle elimden o da savrulup yere düşüyor. Yerden kalkmaya yeltendigimde karşımda bir adam görüyorum. Adam yerden kalkmami isaret edip dinden çıkarıldığımı söylüyor. Bi sekilde adamı ikna ediyorum. Tek bir hatamda beni dinden çıkaracağını söylüyor." Elimdeki kitap İncil'di. Müslüman olmama rağmen yine nerden nasıl etkilendiysem bu rüyayı gördüm bu gece de. Karmakarışık olan aklıma bir de bu ekleniyor işte.