Spijt komt achteraf

Proloog

Na haar dood was hij nooit meer hetzelfde. Ze zeggen dat liefde vooraltijd is, maar liefde word je dood. Het is onvermijdbaar.

Misschien is dat een gedramatiseerd, maar woorden kunnen zijn niet genoeg om te zeggen hoe waar het is. Hoe liefde je zo makkelijk naar binnen verleid, en hoe het onmogelijk is om het te ontsnappen.

Zodra je binnen bent is er geen weg uit. Alsof je vast zit in een kamer, vuur en vlam om je heen, en de deur is geblokkeerd.

Liefde verandert je. In de beste en slechtste manieren. Liefde breekt je.

Netzoals hij gebroken was. Zij verliet hem, zij liet hem alleen. En wie was degene die de rommel die ze achter had gelaten moest opruimen?

Ik herriner het me als de dag van gister, hoe hij gebelt werd, hoe tranen haar mooie ogen verlieten wanneer we bij haar zij stonden. Hoe ze mijn wangen streelde en mijn tranen weg voog.

Hoe ze zich steeds verontschuldigde, hoe ze nog steeds bibberde van de zogenaamde kou, hoe ze ging lachen wanneer ik een grapje maakte.

Hoe ze naar elkaar keken. Vol met passie, dacht ik toen.

Ik dacht dat ik altijd al zo'n liefde wou, ik dacht dat ik een sterke band wou met iemand en samen oud zou worden met diegene.

Maar al mijn dromen verdwenen wanneer ik de waarheid leerde. Zij was een hoer, en hij had een verslaving, meerdere eigenlijk.

Het bleef zo, ook na haar dood. Mijn vader komt elke dag thuis met een nieuwe vrouw. 'Een voor elke dag,' zou hij zeggen.

Elke keer dat hij brak, elke keer dat hij een nieuwe hoer had, dat brak mij.

Soms denk ik dat ik de enige ben in de hele wereld die zich zo voelt. Ik ga niet zeggen dat niemand me begrijpt, want soms weet ik niet zeker of ik mezelf begrijp.

Maar mensen zijn harteloos. Wij allemaal kunnen harteloos zijn, ook de genen met de liefste en de meest onschuldige hart. De mensen van wie je het minst verwacht doen de meest fucked up dingen. We snitchen elkaar, we haten elkaar, we vermoorden elkaar.

We breken elkaar.

Misschien zijn we allemaal een beetje gebroken.