Spijt komt achteraf

Hoofdstuk 8~Een nieuwe huis

"Wat bezielt je Elien?!" Vroeg mijn vader, met een slapende Amine in zijn armen. "Hoe kon je je broertje hier alleen laten?"

"Maar-!" Begon ik.

"Nee! Elien ik vertrouwde je om op je broertje te passen, en dit is wat je doet? Ben je een hoertje geworden netzoals je moe-"

"Wees alsjeblieft stil!" Schreeuwde ik. Mijn vader keek me geschokt aan, ik was niet een dochter die zo terug praatte.

"Hoe kun je dat zeggen? Ik heb al deze jaren voor mijn broertje gezorgd, en wat deed jij? Waar was jij toen ik je nodig had? Waar was jij toen wij je nodig hadden?" Vroeg ik. Ik zou bijna in tranen uitbarsten.

"Elien-"

"Al die dagen, al die nachten. Zolang zat ik op je te wachten, maar waar was jij?" Vroeg ik, ik zakte op mijn knieen en begon te huilen.

Ik haatte dit. Zijn treurige blik, vol met spijt en medelijden.

Ik keek op naar mijn vader. Ik hoop dat hij zichzelf haat, ik hoop dat ik heb misselijk heb gemaakt van hoe hij tegen ons was.

"Je was er nooit, je hield nooit echt van ons. Of wel soms?" Vroeg ik zachtjes.

"Elien, dat is niet-"

"Maar nu maakt het niet meer uit, of wel soms? Nu heb je Noual, een nieuwe vrouw, een nieuwe familie. Ik ben net zo goed als dood voor jou." Zei ik en stond op, klaar om weg te lopen. Zonder te kijken struikelde ik door een grote tas. Ik keek mijn vader vragend aan.

Mijn vader zuchtte. Zijn blik veranderde van verdriet naar woede en teleurstelling. "Lina," Zei hij. "Amine woont vanaf nu bij mij."

"...wat?" Zei ik, ik kon de woorden die zojuist uit zijn mond kwamen niet geloven.

Amine, mijn enige vreugde in mijn hatelijke leven. Mijn enige licht in al het duister waar ik door omringd werd.

"Je bent nog zo jong, hoe kon ik denken dat je volwassen genoeg was om alleen voor Amine te zorgen?"

"Hoe bedoel je: te jong?! Ik zorg al jaren voor hem, terwijl jij buiten wat aandacht zocht van de vieze hoeren waarvan je blijkbaar veel meer van houd dan ons-!"

Ik werd onderbroken door mijn vaders hand die mijn gezicht niet meer raakte. Door zijn blik zag ik dat hij meteen spijt kreeg. "Elien, voel je vrij om bij ons te komen wonen. Hoe lang dat ook mag duren." Hij hield zijn hand uit om mij te helpen opstaan.

"Ons?" Vroeg ik beledigd.

"Ik, Aida en onze dochter." Legde hij uit.

"En Amine?" Vroeg ik geirriteerd. "Wat gebeurd er met je zoon? Want je hebt een zoon, weetje nog? En een dochter."

"Amine gaat naar een betere plek." Zei hij.

Ik balde mijn vuisten en zette mijn tanden op elkaar. Voordat ik hem een wel verdiende klap kon geven draaide hij zich om en liep naar de deur.

"Ja of nee?"

Zonder na te denken sloeg ik zijn hand weg en stond op. "Ik ga nog liever dood." Zei ik.

Ik duwde hem uit de weg en liep het huis uit. Mijn huis, waar ik opgegroeid was. Het huis die ik zo erg haatte, maar nooit uit mijn hart kon krijgen.

Ik liep het huis uit, alleen om nooit meer terug te kijken naar de mij die daar ooit woonde.

***

Wat ga ik nu doen?

Ik keek op van mijn voeten, de zon was opgekomen. Behalve een paar joggers en mij was de park helemaal leeg. Het enige geluid was van het zacht gewaai en geruis van de bladeren en de fluitende vogels.