Spijt komt achteraf

Hoofdstuk 12~Terug naar huis

Na een lange phase van luiheid en uitstelgedrag, besloot ik terug te gaan naar de plek die ik vroeger thuis kon noemen.  Vandaag was ook zo een dag, maar na twee flessen bier en een sigaret besloot ik toch om om 10 uur 's nachts hier naar toe te komen.

Desondanks mijn gedrag had ik het geluk om een vriendin zoals Nisrine te hebben, iemand die altijd voor me klaar stond. Iemand die me nooit zo veroordelen of haten.  Iemand die aardig genoeg was om mee te gaan naar een plek die ik haatte.

"Weetje het zeker?" vroeg Nisrine, en keek twijfelend om zich heen. "Ik heb genoeg kleding voor ons allebei, en-"

"Nee," brak ik af. "ik moet dit doen."

Met al mijn wilkracht liep ik naar de deur voor me. Het huis leek van buiten vrijwel verlaten, onkruid groeide in de voortuin en alle lichten leken uit te zijn.

Zodra ik de deur opengooide maakte het een krijsend geluid, iets wat die altijd al deed. Wat ik verwachtte was een bende, meubels bedekt met stof en kruimels. Wat ik kreeg te zien was iets heel anders; nieuwe meubels en behang, samen met duur-lijkende decoraties. 

Nisrine snakte zachtjes naar adem, en keek bewonderd naar de kamer om zich heen.  

Het eerste wat mij opviel was dat al onze fotos waren verdwenen, geen een portret van mijn moeder was ergens te zien. Laat staan mij of Amine. Wat me ook opviel was dat mijn vader nog wel op fotos stond, samen met een bekend gezicht en een baby.

"Elien-" 

Ik draaide me om, Nisrine stond achter me en grijpte mijn hand vast.  Ik haalde mijn andere hand op naar mijn wang, en voelde dat het nat was. Haastig veeg ik de tranen van mijn ogen. 

"Boeien." Snauwde ik. "Fuck hem."

Ze knikte langzaam, en keek nogmaals verwonderd om zich heen. "Waarom zou hij...?"

"Alsof ik het weet." Zei ik zachtjes. "Wie weet waarom hij me haat."

"Hij haat je niet." Zei ze vastbesloten. "Fuck dat."

"Fuck hem." Herhaalde ik zachtjes, en bleef naar een portret staren. De glimlach op zijn gezicht gaf de foto een blije uitstraling.  Zijn arm lag om haar middel, en de ander achter zijn rug. De vrouw die ik weken hiervoor zag stond naast hem, haar haren gekruld en rode lippenstift op haar lippen. De baby in haar armen zag ik niet zo goed, aangezien het tegen haar borstkas aangedrukt was.

Een vloedgolf gevuld met woede gaf me de motivatie om op te staan en naar boven te lopen. Ik pakte de lege tas die ik eerder had meegenomen en gooide het op mijn bed. Met spoed pakte ik zoveel kleren en schoenen mogelijk, ookal had ik er toch niet zoveel van.

"Wat nog meer?" Mompelde ik, en keek kritisch de kamer in. De kamer waar ik zolang in had geslapen, gehuild en geleefd. 

Het verraste me, mijn kamer was de enige die ze niet hadden omgetoverd naar een soort woonparadijs. Het krakend bed lag in de hoek waar het altijd gelegen had, de bovenkant van mijn bureau lag nog verborgen onder stapels boeken en onafgemaakte huiswerk en meerdere kledingstukken lagen sporadisch op de grond.

Alhoewel mijn kamer er nog nooit zo vies en ongeorganiseerd eruit had gezien, was ik blij met het feit dat er hoogst waarschijnlijk niemand in is geweest.  Snel pakte ik een lijst met een foto van mij, Nisrine, Yous, Mo, Ibrahim en Achr-

Ik schudde de jongen snel van mijn gedachtes af. "Ik heb andere dingen om aan te denken."

Nog nooit had ik met zoveel haast mijn kamer rondgerend, maar sinds ik hier nooit terug wou komen was ik tegen de gedachte dat ik iets zou vergeten.

"Rustig rustig." Beveelde Nisrine. "Het lijkt me sterk dat ze op dit uur nog terugkomen, en aangezien er geen baby te zien is komen ze waarschijnlijk nog lang niet terug."

Ik negeerde haar observatie en duwde haar zachtjes uit de weg om bij de deur te komen. Daarna liep ik naar de kamer die ooit van Amine was, hopend dat ze niks hadden veranderd. 

In plaats van dat zag ik een kamer die nu roze was geverfd in tegenstelling tot de muren die ooit geel waren.  Een lege ledikant lag voor een raam met witte gordijnen, en een babymobiel hing erboven. De kamer was gevuld met meerdere poppen, een poppenhuis en knuffelbeertjes. 

In mijn hele leven had ik nooit zoiets belachelijk innemends gezien, behalve mijn moeders zachte stem. 

Een hand op mijn schouder verstoort mijn gedachtes. "Heb je alles?" Vroeg Nisrine.

Ik knikte en liep samen met mijn gevulde tas naar beneden. En tot min verbazing was het licht aan en stonden er drie mensen voor me.

Een geschokte en alles behalve blije vader, een erbarmelijke vrouw en een onschuldige baby.

Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar kreeg een koude verwelkoming van de vrouw waar mijn vader klaarblijkelijk van hield. "En wat doe jij hier?"

De voetstappen achter me gaven aan dat Nisrine er nu ook bij stond, en haar wrede blik verdiepte zich.  "Oh god." Hijgde Nisrine. "Fuck, oke."

"Eerlijk hè, als jullie niet wouden dat ik hier kwam konden jullie het slot ook gewoon veranderen." Merkte ik op en glimlachte zwakjes.

-

Een kaars was het enige wat de woonkamer belichte. Naast me zat Nisrine ongerust aan haar nagels te bijten, tegenover me zaten mijn vader en een ijskoude hoer. 

"Wat was je naam ookalweer?" Vroeg ik ongeintresseerd aan haar.

"Aida." Zei ze en gaf me een minachtende blik.

Ik lachte. "En dat ik dacht dat je aardig was."

"Was ik ook!" Beet ze terug. "Totdat-"

"Sorry." Zei ik met valse betreur. "Ik luister niet naar hoeren."

Nisrine schopte mijn voet waardoor ik hisste. "Bemoei je er niet mee, oké?"

Ze leunde naar achter en kruiste haar armen na een ontevreden geluid te maken.

"Dus," begon ik. "ik dacht dat jullie weg wouden verhuizen."

"Van gedachte veranderd." Zei Aida. "Het huis was te mooi om te verkopen."

"Vind je?" Lachte ik. "Vroeger was het namelijk niet zo, weetje nog?" 

Ik keek mijn vader hatelijk aan. "Toen je elke nacht dronken thuis kwam, of ja, elke week."

"We wisten namelijk nooit of hij wel thuis zou komen," Voegde ik toe en keek recht in Aidas geschokte ogen. "Hij was bezeten door al die hoeren, weet je."

Woedend stond ze op, waardoor de stoel achter haar omviel. Tranen vormden in haar ogen.

"Dat legt uit waarom hij nu wel geld heeft voor alles." Ging ik lachend verder.  "Kijk om je heen, vroeger lag er altijd een kapotte lamp op de vloer, die ik moest opruimen."

"Elien alsjeblieft." Smeekte mijn vader zachtjes, Aida was al aan het huilen.

"Oh nee! Nee nee nee! We zijn pas op het beste deel," Nisrine begon me weer te schoppen, en ik lachte verder. "Laten we niet vergeten dat hij zijn eigen kind, mijn fucking broertje, aan zijn moeder heeft gegeven."

"Elien!" Schreeuwde hij, de man keek me streng aan.

"Wat?" Ik ging weer zitten en leunde naar achteren. "Ben je van gedachte veranderd?"

"Eindelijk spijt van wat je gedaan hebt?" Vroeg ik spottend. 

De baby begon boven te huilen. "Kijk wat jij gedaan hebt." Fluisterde hij boos terwijl Aida spoedig naar boven rende.

"Tenminste heb je nog een vrouw die je je eigen kind niet laat slaan." Snauwde ik. "Pas daarvoor op, zou ik zeggen."

Zonder om te kijken liep ik het huis uit waar ik altijd al naar verlangde.

****

heee, sorry dat ik echt 3 maanden ofso niks hier aan gedaan heb.  zelf schrijf ik ook nog veel (voor mezelf zegmaar) en daar stop ik veeeeel meer tijd in. en ik weet eigenlijk niet of ik hiermee verder wil gaan, het is niet echt verlopen zoals ik gepland had dus misschien stop ik. weet t nie zeker tho, maar sws heb ik de komende weken meer tijd om te schrijven. xx