Spijt komt achteraf

Hoofdstuk 11~Vergeven en vergeten

Onzeker stapte ik de lege dans studio in. Ik deed alle lichten aan.

Er was helemaal niks veranderd, de grote spiegels en velle lichten waren er allemaal nog.

Niet dat ik verwachtte dat ze weg waren.

Ik liep naar de stereo en koos een liedje uit. Zodra de muziek begon te spelen begon mijn lichaam met het ritme te bewegen.

Dansen hielp me. Om mijn hoofd uit te zetten, om helder na te denken. Als ik dans, zijn mijn problemen in die ene moment allemaal verdwenen.

Als ik dans voel ik me sterk. Onverslaanbaar.

Het voelde alsof ik al mijn shit bij elkaar had geraapt, ookal was dat niet zo. Ik had nauwlijks spullen omdat alles nog bij mijn oude huis was, ik had me nogsteeds niet verontschuldigt bij Achraf, noem maar op.

Het enige goede was dat ik al een choreografie had gemaakt, het was niet te makkelijk. Net uitdagend genoeg zodat de jury onder de indruk is.

Ik bewoog in een elegante en sierlijke manier. Meeste zouden hun woede in een meer dramatische of aggresieve wijze exploiteren.

Niet ik. Zoiets zou ik nooit kunnen doen.

Mijn spieren begonnen pijn te doen, mijn ledematen begonnen minder scherp te bewegen.

Na nog een paar minuten dansen liet ik mezelf op de grond vallen. Ik leunde tegen de muur aan en hijgde uit uitputting.

Ik keek naar de felle lichten op het plafond. Het was bijna verblindend. De muziek bleef doorspelen, totdat het uiteindelijk stopte. En wanneer het stopte stond ik op en liep ik naar de kleedkamer.

Het was tijd, ik wist het wel. Ik kon geen lafaard meer zijn, angst was iets dat ik me niet meer kon veroorloven. Iets dat ik mezelf niet meer aan kon doen, omdat ik wist dat ik mezelf zou haten als ik dat wel zou doen. 

***

'Je bent sloom.' Merkt ze op wanneer ik het huis niet binnen wil stappen. 'Heel sloom.'

Mijn voeten die de rest van mijn lichaam steeds heen en weer brachten werden bij elke stap meer moe.

'Het ergste wat er kan gebeuren is dat hij je volledig afwijst.'

Opeens stopte ik. "Relax Lina. Er gebeurt fucking niks." Zuchte ik tegen mezelf.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar en liep naar de voordeur waar ik haastig op de deur klopte.

Natuurlijk, deed Achraf zelf de deur open. Maar aangezien ik dat liever heb dan een boze vader, had ik er niet veel problemen mee.

"Hey." Zei ik zachtjes, een melancholische glimlach vormde op mijn lippen.

"Hey." Zei hij en liet me haastig binnen toen hij merkte dat het aan het regenen was.

"Uhm," Begon ik te zeggen. We waren samen in zijn woonkamer. "Ik-"

"Wat is er?" Vroeg hij.

"Het spijt me." Zei ik.

"Wat spijt je?" Vroeg Achraf, en glimlachte weer.

Er begonnen tranen in mijn ogen te vormen. Ik heb hem weken genegeerd, al zijn pogingen om met me te praten weg geduwt. En het enige wat hij kan zeggen is dat?

Ik duwde mezelf in zijn armen. "Sorry." Zei ik herhaardelijk.

Achraf keek me verbaasd aan, maar deed toch zijn armen om me heen.

Na een paar minuten van stilte duwde ik mezelf van hem weg. Ik schraapte mijn keel.

"Ik uhm..."

"Nee, het maakt niet uit." Begon hij te zeggen. "Ik weet dat je een moeilijke tijd hebt, ik had het Nisrine gevraagd."

"Nisrine, hè..."

"Wees niet boos op haar." Zei hij haastig. "Ik dwingde haar, soort van."

"Soort van?" Vroeg ik en trekte een wenkbrauw op.

Achraf knikte langzaam en ik begon te lachen. "Sukkel."

"Ik mis hem." Zei ik na ik mezelf op zijn bank liet vallen. "Ik weet dat ik niet altijd de beste zus was, de laatste paar maanden ben ik een vreselijke zus geweest. Maar-"

Ik slikte en keek Achraf in de ogen aan, hij kwam naast me zitten. "Ik ben blij, omdat jij er was. Jij was er toen ik niet in staat was om na te denken over de dingen die echt belangerijk waren."

Achraf pakte mijn hand en kneep het zachtjes. 

Hij leunde achteruit en we waren een paar minuten stil voordat hij abrupt opstond. "Wil je nou een huistour of wat?" 

Ik glimlachte en pakte de hand die hij me aanbood.

****

"Je hebt veel trofeeen." Merkte ik zachtjes op. 

Ik hoorde Achrfaf vanachter naar me toe lopen. "Allemaal voetbal, ze zijn eigenlijk best wel oud."

"Waarom ben je gestopt?" Vroeg ik en keek zijn prijzen vol met bewondering aan.

"Ben ik niet." Zei hij. "Het gaat niet zo goed." Legt hij uit.

"Oh."

Achraf knikte.

"Is dat erg dan?"

Hij haalde zijn schouders op. "Niet dat ik het weet."

Ik keek nog even rond en lachte om de kleine spulletjes en tekeningen die hij bewaart had van Amine. "Je hebt het niet weggegooid..."

"Waarom zou ik het weggooien?" Vroeg Achraf.

***

"Waar zijn je ouders eigenlijk?" Vroeg ik na een lange stilte. We zaten in zijn keuken, een stuk pizza in allebei onze handen.

"Overal en nergens." Zei Achraf. "Maar bijna nooit thuis." Voegde hij toe.

"Ik snap je." 

"Weet ik."

Achraf keek het raam uit, naar de sterren en de maan, maar ik keek naar hem. Mijn lippen vormde in een glimlach toen ik hem zag. Maar hoe kun je niet glimlachen als je hem zo ziet? Zo hoopvol, zo rustig. 

'Het maakt me bijna misselijk.'

Hij merkte dat ik naar hem staarde en staarde naar mij terug. Zijn groene ogen staarde naar mijn bruine.

Achraf zette een hand op mijn wang, maar toen hij zijn lippen naar de mijne bracht duwde ik hem weg.

"Sorry, ik moet gaan." Fluisterde ik en ging zo snel mogelijk zijn huis uit.

Ik hoorde hem nog voor me schreeuwen, dat ik moest wachten, dat het hem speet.

'Teleurstellend, het werd net zo spananend.'

----

Ahhhh, sorry dat ik het daar eindigde. Deze hoofdstuk is echt heel heel erg kort, maar de volgende word wel een stuk langer. Dankjewel voor het lezen!