Ψίθυροι στο σκοτάδι.

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 7ο

Νιώθω σαν τον Ίκαρο που πλησίασε τοσο πολύ τον ήλιο. Ακριβώς και εγω πλησίασα τοσο πολύ τον κίνδυνο. Μήπως θα πεθάνω? Πως θα ειναι? Που θα πάω? Όταν έλεγα οτι δεν φοβάμαι το θάνατο ήταν ψέμα.

Στν πραγματικότητα έτρεμα στην ιδέα οτι θα χαθώ σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση, σαν άνθρωπος δεν αφησα τιποτα σπουδαίο πίσω μου για να με θυμούνται οι υπόλοιποι. Θα είμαι μια ασήμαντη...

-Κορνελια, σε παρακαλώ ξυπνά. Άκουσα να κλαψουριζει κάποιος δίπλα μου, αλλα δεν μπορούσα να απαντήσω.

-Σε παρακαλώ Κρις, βοήθησε την. Ξανακουσα την ιδια φωνή, ύστερα ξανα ειπαν κατι αλλα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατι οι φωνές απομακρυνονταν ολο κι πιο πολύ, ή μήπως εγώ απομακρυνομουν? Όχι δεν ήθελα να φύγω!

Πάλευα στο σκοτάδι, να πιαστώ απο κάπου, με νύχια και με δόντια αλλα δεν υπήρχε κατι να πιαστώ, μόνο σκοτάδι. Ηταν τοσο δύσκολο να κρατηθώ γιατι έπεφτα στο κενό που δεν ειχε τελειωμό, και ξαφνικά έβλεπα κάπου μακριά φωτιά. Μπορούσα τελικά να περπατήσω στο κενό και να πλησιάσω τη φωτιά. Οσο πλησιαζα ζεστενομουν ολο και πιο πολύ, αλλα έπρεπε να αντέξω γιατι όπου υπάρχει φως υπάρχει και ελπίδα. Ζεστενομουν ολο και πιο πολύ, ένιωθα οτι θα λιωσω αλλα τίποτα τέτοιο δεν έγινε ώσπου ξύπνησα.

Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που ειδα ηταν ενα αγορι σκυμμένο πάνω απ'το χερι μου να μουρμουρίζει κατι, μια κοπέλα με πολλά κεριά τριγύρω της να προσεύχεται και εγω...σε ένα άγνωστο σκοτεινο δωμάτιο.

- Που ειμαι? Ψελλισα. Το κορίτσι με κοίταξε, ηταν η Ταμι ενω το αγόρι αποτραβχτηκε αμέσως.

-Αχ, ποσο με κατατρομαξες! Μου φώναξε ανάμεσα σοβαρού και αστείου.

- Που είμαι? Την ξαναρωτησα.

- Στο σπίτι ενος φίλου μου...τον Κρίστιαν. Στο άκουσμα του όνομα του Κρίστιαν κοίταξα προς το μέρος του, να επιβαιβαιωθω αμα ειναι αυτός που έχω στο μυαλό μου. Ναι! Όντως αυτος είναι, με κοίταξε με τα μαύρα του μάτια να λαμπουν στο σκοτάδι.

-Μπορείτε να ανοίξετε το φως?? Ρώτησα και αμέσως η Ταμι άνοιξε το φως και έσβησε παράλληλα τα κεριά . Τώρα μπορούσα να τους δω καλύτερα. Ανασηκωθηκα λιγο απο το κρεβάτι και ζήτησα εξηγήσεις.

- Πιος να ζητάει απο ποιον εξηγήσεις? Τουλάχιστον εγώ δεν πηγα ολομόναχος στο δάσος να αυτοκτονήσω απο το λόφο? Ξεφουρνισε ο Κρίστιαν.