Ψίθυροι στο σκοτάδι.

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 1ο

Τελίωσα το πρωινό μου σε λιγότερο απο 5 λεπτά και έφυγα γρήγορα για το σχολείο, το οποίο βρίσκεται στην άλλη ακρη της γής και παρα να μου πάρουν οι γονείς μου κανένα αυτοκίνητο ή τουλάχιστον ποδήλατο, πηγαίνω κάθε μέρα με το λεωφορείο που περνάει κάθε μισή ώρα και για να χάσω ένα θα πρέπει να περιμένω κανα μισάωρο ίσως και περισσότερο (αργεί μερικές φορές απο την κίνηση που υπάρχει στο κέντρο).

Έφτασα στη στάση η οποία ήταν 3 στενα πιο κάτω απ'το σπίτι μου και περίμενα το λεωφορείο. Στη στάση περίμενε ένα τσούρμο που θαρρώ και αν ήταν άδειο το λεωφορείο θα χωρούσανε με το ζόρι μέσα και ίσως μείνουν κάποιοι απ' έξω. Έβγαλα το παλιό μου mp3 καθώς οι γονείς μου δεν θέλουν να μου πάρουν mp4 λέγοντας τα συνιθισμένα λόγια ''Πήγαινε να διαβάσεις, πάρε καλούς βαθμούς και μετά έλα να ζητήσεις mp4 και ipod'' τέλος πάντων, εφόσον άνοιξα το mp3, στήριξα το βάρος μου στο τοίχο μιας πολυκατοικίας και περίμενα το λεωφορείο τραγουδώντας το ''Storytime''. Ξαφνικά είδα μια γριά να με κοιτάζει και να κάνει το σταυρό της τρομαγμένη λες και είδε δεν ξέρω και εγώ τι! Έλεος πια με αυτούς τους περίεργους ανθρώπους και μετά λένε εμένα περίεργη και αφυσικη. Την κοίταξα και εγώ και έτσι στα ξαφνικά βγήκα μπροστά της κάνοντάς της ένα ''ΜΠΟΥ'', άρχισε να ουρλιάζει και να με χτυπάει με την τσάντα της στο κεφάλι μου, δεν πόνεσε βέβαια, γιατί στο κάτω κάτω είναι μια γριά (αδύναμη). Έφυγα γελώντας σατανικα (έτσι για να την φοβήσω) και βάζω στοίχημα ότι εκείνη τη στιγμή όλο εκείνο το τσούρμο που περίμενε το λεωφορείο μας κοιτούσε παρα να σταματήσει το λεωφορείο, εκείνη τη στιγμή φώναξα ''το λεωφορείο'' και όλοι γύρισαν για να ανεβούν, εκεί όμως που έτρεχα για να μπώ πρώτη, δεν πρόλαβα και έμεινα έξω τελευταία και το χειρότερο δεν χωρούσε άλλο το λεωφορείο. Ήμουν 100% σίγουρη ότι θα πάθουν όλοι τους ασφιξία (καλά να πάθουν δεν πάνε στο διάολο καλύτερα λέω εγώ), βέβαια άρχισα να βλαστημάω και να βρίζω και να κλοτσάω τις πέτρες που βρισκοντουσαν στο δρόμο και ένα κουτάκι κοκα κόλα που βρήκα εντελώς τυχαία.

Θυμάμαι απο μικρή που πάντα έλεγα η"κακή" μέρα φαίνεται απ'το πρωί και τώρα το ξαναλέω, ενώ δεν χωρούσε άλλο το λεωφορείο και οι πόρτες κλείσανε με το ζόρι, έμεινα απ'εξω και πριν φύγει το λεωφορείο είδα εκείνη τη γριά να με κοιτάζει απο το τζάμι, της έβγαλα τη γλώσσα αποκαλύπτωντας το σκουλαρίκι που είχα  και γύρισα πίσω στο τοίχο της πολυκατοικίας περπατώντας νευρικά! Βέβαια δεν θα στεκόμουνα εκεί στη θέση μου συνεχίζοντας το τραγούδι και τη μεγάλη χαρά που ναι μεν έφτασα νωρίς στη στάση αλλά δεν χωρούσε αλλο το λεωφορείο. Έπρεπε να κάνω κάτι, ή θα περίμενα το επόμενο λεωφορείο μισή ώρα ή θα πήγαινα με τα πόδια μάλλον τρέχοντας (σφαίρα) να προλάβω την πρώτη ώρα που έχουμε με τη κρεατοελιά-είναι ο καθηγητής των Αγγλικών και των έβγαλα έτσι με την κολλητή μου επειδή έχει μια τεράστια κρεατοελιά στο πιγούνι του- βέβαια ή δεύτερη επιλογή ήταν χίλιες φορές καλύτερη απ'τη πρώτη και έτσι άρχισα να περπατάω γρήγορα και βιαστικά.

Δεν είχα χρόνο να παρατηρήσω το χώρο γύρω μου αλλά ένα έχω να πώ ότι ο δρόμος ήταν γεμάτος απο ξερά κιτρινα φύλλα που έχουν πέσει απ'τα δεντρα καθώς είχαμε μπεί για τα καλά στο Φθινόπωρο και απ'το πρωί έβλεπα γκρίζα σύννεφα. Όπως προχωρούσα ένας με μια μηχανή ήρθε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου και ποιον να αντικρίσω τον ηλίθιο  Κρίστιαν που πάντα με ενοχλούσε, ήταν κάτι σαν χόμπι ή αλλιώς η μοναδική του ασχολία εφόσον η ζωή του ήταν βαρετή και μονότονη και ήθελε να την κάνει ακόμα πιο βαρετή με εμένα, έλεος! Όμως απο ότι φαίνεται είχε αγοράσει καινούρια μηχανή.

- Πω, δεν θα μου πείς μεγεια? Είπε αμέσως ο Κρίστιαν δείχνωντας με το χέρι του την μηχανή και βγάζοντας το κράνος, απλά δεν του απάντησα και εκείνος συνέχισε. Μήπως είναι τυχαίο που σε συναντω πρωι πρωι? Δεν νομίζω αλλά για να ξέρεις μου φέρνεις πάντα γρουσουζια.

- Αν σου φέρνω γρουσουζια τότε σταμάτα πια να με πειράζεις!

- Πωπω το μικρό φρικιό έμαθε να μιλάει κι όλας εεε? Μου είπε ειρωνικά γιατί συνήθως δεν του απαντούσα και ξαφνικά ο τόνος της φωνής του άλλαξε και μου είπε σοβαρα. Απο που και ως που μου αντιμιλάς? Τα είχα πάρει στο κρανίο, εδώ και καιρό όλοι με πείραζαν και δεν έδινα απλά σημασία και τόσο καιρό τα είχα όλα μέσα μου! ''Ήρθε η ώρα να ξεσπάσω''

- Μικρό είναι το μάτι σου, αλλά για να ξέρεις δεν έμαθα μόνο να μιλάω αλλά και να χτυπάω. Και στα ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε αυτός αλλα ούτε και εγώ, του έχωσα μια μπουνιά στο μάτι του και έφυγα τρέχοντας. Προς μεγάλη μου τύχη δεν με ακολούθησε για να μου ανταποδώσει τη μπουνιά αλλά έφυγε με την μηχανή του για σχολείο και προς μεγάλη μου ατυχία ξέσπασε μια ξαφνική νεροποντή!

Απο ότι φαίνεται δεν θα φτάσω σχολείο ουτε τον άλλο αιώνα και όπως είπα και πρίν η κακη μέρα φαίνεται απο το πρωί. Προσωπικα μου άρεσε η βροχή αλλά σήμερα δεν έχω φέρει ομπρέλα και θέλω να πάω σχολείο (είναι αυτο που λέμε διψα για μάθηση) και εκτός απο αυτό δεν ήθελα με τίποτα να βραχεί η τσάντα μου με τα βιβλία και να τα ακούσω μετά απο τον κάθε ''κύριο και κυρία''. Προχωρούσα σιγα σιγα για να μην γλιστρίσω δεν φτάνει δηλαδή που φορούσα μπαλαρίνες, οι σταγόνες απο τη βροχή μαστίγωναν το πρόσωπό μου, τα διερχόμενα αυτοκίνητα με πιτσίλιζαν και είχα γίνει παπί. Μέσα απο το μαρτύριό μου σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν αν ο Κρίστιαν έκανα κανένα ωραίο ατυχημα (δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα κάτι τέτοιο αλλά ήμουν νευριασμένη). Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο που άρχισε να μου κορνάρει με διέκοψε απο τις σκέψεις μου, σκέφτηκα πως θα ήταν κάποιος που ήθελε να σχολιάσει την εμφάνισή μου όπως κάνουν συνήθως οι πεζοί αλλά που τέτοια όρεξη μες στη βροχή? Προσπέρασα το αυτοκίνητο και ενώ πήγα να περασω απέναντι για να στρίψω στη γωνία, το αυτοκίνητο ήρθε και μου έκλεισε το δρόμο.