Ψίθυροι στο σκοτάδι.

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 6ο

Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο μάθημα γιατί σκεφτόμουν τι, μπορεί να είχανε μεταξύ τους και κοιταζόντουσαν έτσι, ενώ η Τσέλσι με τον Λίαμ, μιλούσαν χαμηλόφωνα και αδιάκριτα στο μάθημα , κάτι συνηθισμένο, αφού συνέχεια μιλάνε και είναι μαζί, ούτε κολλητάρια!

- Τσέλσι, τι λέγαμε πριν λίγο? Είπε στα ξαφνικά ο Καθηγητής

- ...

- Συνέχισε εσύ την συζήτηση με τον διπλανό σου...και μετά από το σχολείο θα μείνεις για να καθαρίσεις το εργαστήριο! Της είπε εκείνος ειρωνικά

- Συγνώμη, δεν θα ξαναμιλήσω! Απολογήθηκε η Τσέλσι.

- Το ξέρω ότι θα ξαναμιλήσεις για αυτό έλα κάτσε εδώ, στη θέση της Κορνέλιας και εσύ Κορνέλια πήγαινε στη θέση της Τσέλσι! Είπε ο Καθηγητής, και χωρίς να φέρει καμιά μας αντίρρηση, αλλάξαμε θέσεις. Δεν ήθελα να φύγω από τη θέση μου αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να ακούσω τον Καθηγητή! Έκατσα δίπλα από τον Λίαμ, και εκείνος μου χάρισε ένα γοητευτικό χαμόγελο που δεν ήξερα τι σημαίνει, του χαμογέλασα και εγώ νευρικά και γύρισα μπροστά μου, για να κοιτάξω τον πίνακα όπου έγραφε ο καθηγητής. Πήρα μια ανάσα και έτσι μύρισα το άρωμα του Λίαμ, ήταν τόσο ωραίο που με ζάλισε. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και ένιωσα λίγο πονο στο κεφάλι. Πονοκέφαλο! Σκέφτηκα, λογικά δεν ήταν από το άρωμα του Λίαμ αλλά ίσως από τα πολλά και διάφορα που σκεφτόμουν, ήθελα μια ασπιρίνη ή ένα καφέ αλλά που να τα βρω αυτά μέσα στη τάξη. Κοίταξα το ρολόι μου, σε μισή ώρα περίπου, θα χτυπήσει το κουδούνι, που να αντέξω όμως!

- Κορνέλια, είσαι καλά? Μου είπε ο Λίαμ, ανήσυχος, ήθελα να του πω εσύ τι βλέπεις ή κάτι τέτοιο αλλά το μόνο που είπα, ήταν ένα "όχι".

- Κορνέλια είσαι καλά? Άκουσα για δεύτερη φορά αυτήν την έκφραση αλλά από τον καθηγητή. Του έγνεψα αρνητικά και έτσι είπε στον Λίαμ να με συνοδέψει μέχρι το ιατρείο.

- Μπορώ να την πάω εγώ! Πετάχτηκε ηΤάμι και προσφέρθηκε να με πάει.

- Θα την πάει ο Λίαμ...σε αυτόν είπα...πάει και τελείωσε! Είπε ο καθηγητής, και η Τάμι κατσούφιασε, μάλλον θύμωσε, ανησύχησε, δεν ξέρω και εγώ, πάντως η έκφραση της ήταν περίεργη!

Βγήκα απο το εργαστήριο, σχεδόν ζαλισμένη και ο Λίαμ με στήριξε.

- Θες να σε πάω καλύτερα σπίτι σου? Με ρώτησε ανήσυχος.

- Ναι, αυτό λέω και εγώ! Του είπα και εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και με σήκωσε, σαν να είμαι πούπουλο. Άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο του σχολείου όταν μια φωνή μας σταμάτησε.