Ψίθυροι στο σκοτάδι.

Κεφάλαιο 13ο

Κεφάλαιο 13ο

Χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα κυλούσαν ακατάπαυστα στα μάγουλά μου. Όσο τον σκεφτόμουν, έκλαιγα ακόμα πιο πολύ. Πως μπορούσε να μου το κάνει αυτο? Γιατι έπρεπε ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκα περισσότερο απ'το καθένα να με παρατήσει έτσι? Πόσο ηλίθια έπρεπε να ήμουν? Τον εμπιστεύτηκα στα τυφλά και έκείνος με οδήγησε στην άκρη του γκρεμού. Γιατί μου το έκανε αυτό? Η ανάμνηση του με πληγώνει και η ιδέα οτι γύρισε πριν κάτι χρόνια και πήγαινε στο ίδιο σχολείο με εμένα ενω δεν μπήκε καν στο κόπο να διορθώσει τη κατάσταση, με σκότωνε. Ίσως αν μου έλεγε την αλήθεια προ πολλού δεν θα αισθανόμουν τώρα ετσι. Το χειρότερο απο όλα είναι ότι όταν γύρισε, άρχισε να μου συμπεριφέρεται σαν να ήμουν σκουπίδι. Δεν έπρεπε να κλαίω για έναν μαλάκα. Ήθελα να φανω δυνατή και να κάνω τον Κριστιαν να αισθανθεί το πόνο που ένιωσα.

Βγήκα απο τη μπανιέρα μιας και το νερό είχε αρχίσει να κρυώνει. Τυλίχτυκα με μια ασπρη πετσέτα και

γύρισα στο δωμάτιό μου σιγοτραγουδώντας. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο εκτος απο τον Κρίστιαν, το τραγούδι ήταν καλή επιλογή αλλά με το που μπήκα στο δωμάτιό μου, είδα τον Κρίστιαν. Στεκόταν δίπλα σπ'το παράθυρο και κοίταζε απ'εξω. Δεν ήμουν και τόσο σίγουρη αμα είχε καταλάβει την παρουσία μου μιας και συνέχιζε να κοιτάζει απ'εξω. Έβαλα το μυαλό μου σε λειτουργεία και σκέφτηκα ένα γρήγορο σχέδιο. Θα το έπαιζα ανήξερη, σαν να μην είχα καταλάβει ότι τα θυμήθηκα όλα.

-Θα στέκεσαι εκεί για πολύ ώρα? Με ρώτησε και αμέσως συνειδητοποίησα ότι στεκόμουν ακίνητη τόσην ώρα με μια μικροσκοπική πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου.

-ΕΣΥ! Τι κάνεις εδώ! Του φώναξα δειχνοντας τον με το δάχυλό μου σαν να ήταν σκουλήκι.

-Παλι καλά ότι γύρισες σπίτι ασφαλής. Είπε ανέκφραστος σαν να μην είχε ακούσει τι του είχα πει προηγουμένος.

-Μην μου σπας τα νεύρα και εξήγησε μου, τι γυρεύεις τέτοια ώρα στο δωμάτιό μου.

-Ήρθα να τσεκάρω αμα είσαι καλά.

-Είμαι καλά όσο δεν βλέπω τα μούτρα σου, Κρίστιαν. Πρόφερα το όνομά του με αηδία.

-Ξέρω ότι θυμήθηκες, μπορώ να το διαίσθανθω.

-Ήρθες σπίτι βραδιατικα για να μου λές ανοησίες? Καληνύχτα Κρίστιαν! Είπα με όση ψυχραιμία μου είχε απομείνει και πλησίασα το παράθυρο. Το άνοιξα προσεκτικά και έκανα στην άκρη, δείχνοντας με το χέρι μου την έξοδο του Κρίστιαν. Με κοίταξε με μάτια γεμάτα θλίψη. Αυτο κι αν ήταν κάτι καινούριο! Τόσο καιρό με πρόσβαλε και δεν έχανε ευκαιρία για να τσακωθουμε και τώρα...και τωρα τι? Μας το έπαιζε πληγωμένος?  Βέβαια ο συνηθισμένος Κρίστιαν που δεν ακούει κανεναν, με πλησίασε και ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλο μου. Η επαφή μας έστειλε ρίγη σε όλο το κορμί μου. Κανένας δεν με έκανε να αισθάνομαι έτσι εκτος απο τον Κρίστιαν. Αλλα αυτό δεν θα ίσχυε πια, άνοιξα τα μάτια μου και τίναξα το χέρι του βίαια απο πάνω μου ύστερα τον έσπρωξα προς το παράθυρο.

-ΒΓΕΣ ΈΞΩ ΤΩΡΑΑ!!! Αμα σε ξαναδώ θα σε σκοτώσω, με ακούς??? Φώναξα έξαλλη αλλα εκείνος δεν έδειχνε να πτοήθηκε. Προσπάθησε να με ξαναπλησιάσει.

-Κορνέλια, σε παρακαλώ ηρέμησε. Πρέπει να σου εξηγήσω...

-Να μου εξηγήσεις?? Σοβαρά? Να μου εξηγήσεις γιατι με παράτησες, γιατί ξαναγυρισες και μου συμπεριφερόσουν έτσι, ή γιατι τα έχεις με την ξάδερφη μου-ή μαλλον αδερφή μου?? Του είπα οργισμένη και άρχισα να νιώθω μια δύναμη να με κατακλύζει. Σαν ένα αδιόρατο τοίχο που γκρεμίστηκε και όλα τα κρυμμένα μυστήρια ήρθαν στην επιφάνεια έτσι κι εγώ έβγαλα στην επιφάνεια τη δύναμή μου.

-Θα φύγω τώρα, αλλά θα τα ξαναπούμε σύντομα...δεν θα σε ξαναφήσω! Με αυτά τα λόγια, σαν μαύρος πάνθηρας πήδηξε απ'το παράθυρο. Σοβαρά, είμαι σίγουρη ότι έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα αυτό το παιδι. Αναστέναξα βαθιά και έκλεισα το παράθυρο με δύναμη.

Ώστε έμαθε ότι θυμήθηκα. Περίεργο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν με εκπλήζει η όλη κατάσταση. Ο Κρίστιαν είναι μάγος και μου έκανε κάποιο ξόρκι για να μην θυμάμαι αλλά τώρα το ξόρκι λύθηκε και το διαισθάνθηκε. Είχα όμως την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο Κρίστιαν δεν είχε έρθει τέτοια ώρα για να συζήτησουμε αυτό το θέμα ούτε και για να τσεκάρει αμα ήμουν καλά. Υπήρχε κάτι ακόμα πιο σημαντικό απο όλα αυτα.

Κρίστιαν's Pov

Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι η Κορνέλια θα μπορούσε να λύσει τα μάγια αλλά είναι καθαρόαιμη μάγισσα και μαλιστα πολύ δυνατη. Ήθελα να τις πω την αλήθεια τόσο καιρό αλλά δεν μπορούσα. Ήταν καλύτερα όταν νόμιζε ότι ήμουν νταής και την μισούσα. Ότι έκανα το έκανα επίτηδες για να μην με πλησιάσει καθώς το ξόρκι θα αποδυναμώταν και θα με ξαναθυμόταν.

Όταν την είδα σήμερα, χλωμή και αδύναμη...το κατάλαβα. Κατάλαβα ότι με είχε θυμηθεί. Ήταν τόσο όμορφη ακόμα κι όταν είναι θλιμμένη. Δεν της αξίζει, δεν της αξίζει να είναι δυστηχισμένη εξαιτίας μου. Κάθε φόρα που φέρνω την είκόνα της στο μυαλό μου, νιώθω να σφίγγομαι. Λυμένα μαλλιά που έσταζαν νερό, μια μικροσκοπική πετσέτα που έκρυβε ίσα-ίσα τα απαραίτητα και εκτεθειμενα μακρια πόδια. Είχα φανταστεί πολλές φορές τα πόδια της τυλιγμένα γύρω μου, να γινόμαστε ένα, αλλά σήμερα...σήμερα όταν την είδα ευαίσθητη και ευάλωτη, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να την πάρω στην αγκαλιά μου κι να την καθυσηχάσω. Να χαϊδέψω τα μαλλιά της έτσι όπως παλιά και να της πω ότι όλα θα πάνε καλά, παρόλο που βαθιά μέσα μου ήξερα ότι τίποτα, μα ΤΙΠΟΤΑ δεν θα πήγαινε πάλι καλά.