Friendship

Chapter 22: The Stranger

|[The Stranger’s Point of View]|

“Ehhh ano naman ngayon kung iiwan kita??? -.- Di ba nga strangers lang tayo... kaya malamang iiwan na talaga kita dito... Kesho matapos yung kwento ko o hindi... -.- Iiwan pa rin kita noh.....“ --Rein

“Ansakit mo namang magsalita >.<” --Ako

“Ehhh ano ba kasing gusto mo??? -.- Alangan namang kwentuhan kita forever...”

“Pwede rin ^.^”

“B@liw... -.- Jan ka na nga...”

            -.- Ayun na nga... At iniwan na ako ng masungit na yun...

            Sino siya??? ^.^ Siya lang naman si Rein Li... isa siyang estudyante sa school na ito... Ang sabi niya sa akin namatay daw ang mga magulang niya nung nakaraang pasko dahil sa isang car accident... At kani-kanina lang... naikwento niya sa akin kung paano nawala sa buhay niya ang mga kaibigan niya... -.- Nakakalungkot yung kwento ng buhay niya... Pero hindi ako nagpakita ng awa sa kanya... ^.^ Ayaw niya kasi ng kinakaawaan eh... At doon ako bilib sa kanya...

            At gaya nga ng sinabi ko kanina... Umalis na siya dahil natapos na niyang ikwento sa akin yung kwento nilang magkakaibigan... -.- Ang galing din ng isang yun huh... Hindi man lang siya nagpasalamat sa akin... At hindi man lang siya nag-abalang magpakilala sa akin... >.< Hindi porket pumayag ako na magkwento siya sa akin bilang stranger eh ibig sabihin hindi na ako interesadong makipag-kilala sa kanya noh... At ayun nga... >.< Nalaman ko na lang na Rein Li ang pangalan niya dahil doon sa mga kwento niya...

            Kakaiba din ang isang yun noh... ^.^ Kwento nang kwento tapos hindi man lang niya naisip na ipakilala ang sarili niya... Astig noh!

            Paalis na rin sana ako... kaso may nakita akong kinagulat ko--

“:/ Cellphone niya to huh?”

            Nakita ko yung cellphone niya doon sa table... -.- Mukhang naiwan niya yun doon... Kinuha ko yung cellphone para ibalik sa kanya... Hahabulin ko na sana siya ^.^ kaso may naisip akong mas magandang gawin... ^.^ Kung ano man yun... secret na muna...

            Bumalik na ako doon sa upuan ko ^.^ tapos sinimulan ko nang paki-alaman yung cellphone tulad nung nasa plano ko... Pagkatapos kong paki-alaman yung cellphone niya... ^.^ saktong nakita ko na siyang pabalik dito sa table kaya naman ibinalik ko yung cellphone niya kung saan ko man yun kinuha... Pagkatapos---

“O... -.- At bakit ka naman bumalik? May nakalimutan ka ba?” --Ako

“Yung cellphone ko... -.- nakita mo ba?” --Rein

“Ayan oh... -.-“

            Tinuro ko sa kanya yung phone niya... ^.^ Kung nagtataka kayo kung bakit ko siya sinusungitan ngayon... Sinusungitan ko siya dahil ito yung nasa plano ko... Kapag kinulit ko kasi siya... alam kong iiwan lang ulit niya ako... ^.^ kaya naman sinusungitan ko siya... -.- hindi kasi siya pwedeng umalis dito sa campus hangga’t hindi ko pa nagagawa yung pinaplano ko... ^.^ Alam ko namang hindi yan makakauwi hangga’t alam niyang may tampo ako sa kanya kahit na wala naman talaga... ^.^ Image lang naman niya yung pagiging masungit noh... pero ang totoo niyan mabait talaga yan... Siguro nga sinasabi niya sa akin na strangers lang kami... ^.^ Pero alam kong kahit na ganun ang sinasabi niya... Alam ko namang higit na roon ang tingin niya sa akin... hindi lang niya yun maamin sa sarili niya dahil natatakot siya na baka maiwan na naman siya nang mag-isa... ^.^ At yun yung bagay na hinding-hindi ko gagawin...

“-.- Hindi ko yan ginalaw huh!!!” --Ako

            Sinabi ko lang yun para hindi muna siya umalis... ^.^ Alam ko kasing kapag hindi ko kinausap ang isang ito eh aalis agad yan... Kaya sinusungitan ko na lang siya, pero kinakausap ko pa rin siya at the same time...