Αν Μ' Αγαπάς

Κεφάλαιο 19

Έχουν ειδη τελειώσει τα σχολεία.
Επιτέλους καλοκαίρι.
Κρίμα που δεν μπορώ να το περάσω με χαρά.
Καθε μερα ζω με τον φόβο οτι δεν θα ξυπνήσω την αλλη μέρα.
Και έτσι θα ζω μέχρι την στιγμή που αυτό που φοβάμαι θα γίνει.
Δεν μπορώ να ζω με τον φόβο.
Δεν μπορώ να ζω για την μέρα που αυτο που φοβάμαι περισσότερο θα γίνει πραγματικότητα.
Τουλάχιστον δεν θα το καταλάβω
Είναι δύσκολο να ξέρεις οτι θα πεθάνεις και να ξέρεις οτι δεν θα προλάβεις να αποχαιρετήσεις αυτούς που αγαπάς.
Πλέον οι περισσότεροι ξέρουν.
Ξέρει και η Σταυρούλα την κατάσταση.
Και ο Χρήστος.
Και πολλά αλλα παιδιά.
Δεν μου φέρονται περίεργα.
Απλα δείχνουν λύπη.
Οπως και εγώ λυπάμαι που δεν θα τους ξανα δω.
Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ όμως.
Από ότι φαίνεται το καλοκαίρι μου θα το περάσω στο νοσοκομείο.
Εχω είδη αρχίσει να έχω συμπτώματα απο τον καρκίνο.
Απώλεια βάρους.
Η μύτη τρέχει αιμα συνεχώς.
Καθε μερα θα είμαι στο νοσοκομείο για έναν διαφορετικό λόγο.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα να πεθάνω απο το να βασανίζομαι έτσι.
Ο Γιάννης είναι πάντα δίπλα μου. Ξέρει οτι πεθαίνω αλλα πάρ ολα αυτά ειναι δίπλα μου.
Δεν με αφήνει λεπτό απο τα μάτια του.
Οταν αγαπας κάποιον κανεις τα παντα σωστα;
Μακάρι να μπορούσα και εγώ να κανω κάτι για αυτόν.
Αλλα τι;
Εγω θα τον αφήσω μόνο.
Τι μπορώ να κάνω;
Το μόνο που δεν θέλω ειναι να πληγώσω τους ανθρώπους που αγαπώ με την απώλειά μου.
Όμως αυτό κάνω.
Τους πηγωνω πριν καν προλάβω να πεθάνω.
Ολοι κλαίνε γιατί ξέρουν οτι πεθαίνω..
Το έχω αποδεχτεί πλέον.
Ξέρω ότι θα πεθάνω.
Δεν με νοιάζει πλέον.
Αφου έτσι πρέπει να γίνει έτσι θα γίνει.
Ολα για κάποιο λόγο γίνονται.
Είμαι ακομα στο νοσοκομείο.
Εδω και μια εβδομάδα μεσα με φάρμακα και όρο.
Δεν αντέχω αλλο τόση ταλεπωρια.
Ειλικρινά προτιμώ να πεθάνω.
"Αύριο θα μπορείς να βγείς απο το νοσοκομείο"λεει η μαμα μου οταν μπαίνει στο δωμάτιο..
Μαζί μου ηταν η Σταυρούλα ο Γιάννης και ο Χρήστος.
Πάντα ειναι μαζί μου.
Δεν έχουν φύγει απο το νοσοκομείο εδω και μια εβδομάδα.
Μόνο για να αλλάξουν φεύγουν.
Ακομα και το βράδυ μαζί μου μένουν.
Μόνο ο αδερφός μου λείπει.
Δεν του το έχουμε πει ακόμα.
Δεν μπορώ να του το πω.
Εκείνος εχει παιδί τώρα.
Πρέπει να αφοσιωθεί σε αυτό.
Και εκείνος και η Χρυσάνθη.
Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου.
Ο Γιώργος.
"Ναι" λεω οσο πιο καθαρά μπορώ για να μην καταλάβει τίποτα.
"Ελα ρε Ζέτα που είστε... Πηγα απο το σπίτι και δεν ηταν κανεις" μου λεει
"Εχουμε βγει έξω"λεω σαν δικαιολογία.
"Και γιατί δεν σηκώνει το κινητό η μαμα και ο μπαμπάς; " με ρωτάει.
" δεν ξέρω ρε Γιώργο ίσως το εχουν ξεχάσει στο σπίτι" του λεω. "Αύριο θέλω να έρθετε απο το σπίτι μου" μου λεει
"Γιατί;" τον ρωτάω.
"Εχουμε να σας πούμε κατι εγω και η Χρυσάνθη" μου λεει.
"Σαν τι;" τον ρωτάω.
"Ειναι πάλι έγκυος σε κοριτσάκι... Αλλα μην το πεις πουθενά" μου λεει.
Δεν το πιστεύω.
"Δεσποινίς αύριο θα πάρετε εξιτήριο και θα γυρίσετε σπίτι σας" μου λεει μια νοσοκόμα.
Γαμώτο μου.
"Ζέτα που είσαι;"