Became A Fairy Tale

~2~Paris~

'Uuh... Hoi...' stamel ik. Ik krijg alleen een boze blik terug. 

'Wie ben je, wat ben je, wat doe je hier en waarom zat jij op mijn rug?!' schreeuwt hij steeds harder. Hij is redelijk boos, wat ik volkomen begrijp. 

'Nou, ik ben Paris, ik ben een, uuhmm... m-mens? Ik ben hier per ongeluk gekomen en ik dacht, uuhm, nou ja, ik-ik zag je niet?' ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kan je zo'n grote steen, of trol, nou mislopen! Om een beetje overtuigend over te komen probeer ik nog zo onschuldig mogelijk te kijken. Mensen zijn echt slechte wezens. Iedereen kan nu wel ruiken dat ik lieg. Ik ben nooit goed in liegen geweest. Van liegen krijg je spijt. Vroeg of laat komen ze er toch wel achter. Daarom vertel ik liever altijd gelijk de waarheid. 

Ik hoor de trol -waar ik nog steeds de naam niet van weet- grommen en met zijn ogen rollen. Die zit niet zo lekker in zijn hum. 

'K-kunt u me misschien vertellen waar ik eehm... ben?' vraag ik om over een ander onderwerp te beginnen. De trol kijkt nog steeds niet zo blij, maar zijn gezicht staat gelukkig al minder nors. 

'Hmpf, goed dan. Ik weet er eigenlijk ook niet heel vanaf, want ik ben hier op vakantie. Maar goed, ik zal vertellen wat ik weet. Je bent hier in Fixua, het elfenland. Het is een redelijk favoriet vakantieland. Zeker in de vleugeltijd is het er erg druk, want dan krijgen de kleine elfjes hun vleugeltjes. Dat gebeurt een 4 manen na de geboorte, die in de 3e maan na de oogsttijd plaatsvind. Veel familieleden komen naar de desbetreffende plaats en dan zitten de hotels compleet vol, want veel willen een tijdje blijven, zodat ze ook op vakantie kunnen en de familieleden komen soms van heel ver.' 

'Hier is alles kleurrijk, zoals je misschien wel gemerkt hebt. Zelfs nu het winter is. Dat hebben ze te danken aan de Natuurelfjes. Zij zorgen ervoor dat alle planten en dieren genoeg voedsel en andere voedingsstoffen krijgen. Als ze zien dat een plantje of diertje gewond is of bijna dood gaat, sprankelen ze wat elfenstof over ze heen. Zo blijven alle planten en dieren gezond. Ook heb je andere elfjes, alleen ik weet niet zo goed welke. Dit is alles wat ik op dit moment kan bedenken, misschien kunnen we even langs een infohabitat? Daar kunnen ze vast wel iets meer uitleg geven. Zij hebben ook kaarten en gidsboekjes.' ik knik, als teken dat ik het gehoord heb. 

'Waar komt u eigenlijk vandaan? Ik bedoel, waar ligt het trollenrijk?' vraag ik uit oprechte interesse. 

'Trollia ligt zo'n 1264 vleugels verderop, een aardig eindje dus. Daar ziet het er ongeveer hetzelfde uit als hier, alleen dan met meer stenen habitats dan houten, wat je misschien wel begrijpt. Voor de rest is het niet erg bijzonder, gewoon een normaal rijk. Er zijn niet echt veel oude habitats en andere monumenten, ook het kasteel is niet heel spectaculair. De trollen zelf zijn vaak nors en er hangt een wat saaie sfeer. Maar een keer per jaar is er een sportevenement en dan mogen alle trollen meedoen. Er zijn dan sporten zoals steenwerpen en snelrollen.  Dat is wel leuk.' hm... Het klinkt niet erg interessant... Ik wil best een dagje op bezoek, maar dan moet ik eerst weten hoe mijn vleugels werken, 1264 vleugels klinkt best lang en dat lopen wordt zwaar. Dat zie ik dan wel weer. 

Ik begin eigenlijk wel trek te krijgen, ik heb al een tijdje niet gegeten omdat ik mijn avondeten zo goed als overgeslagen heb. Ik kijk om me heen, en zie bramenstruiken staan langs het pad. Zorgvuldig pak ik een paar bramen uit de struik, zonder de plant verder kapot te maken. Wat ik alleen niet doorheb, is dat het geen bramen zijn. Zonder erover na te denken stop ik de bramen in mijn mond. Meteen voel ik tintelingen op mijn rug. Geen fijne tintelingen. Nee, tintelingen zoals je ze voelt als je je hand in ijskoude verse sneeuw houd voor een lange tijd. Ik spring een beetje raar op en neer, en de trol kijkt verschrikt op en doet een paar stappen achteruit. Hij steekt zijn hand uit en wijst trillerig naar mijn hoofd.