Became A Fairy Tale

~12~Fay~

Adem in, adem uit. Hier gaan we. 

Ik duw de deur van kamer 1807 open, en stap samen met Senna naar het bed van mijn vader. Hij ziet er slecht uit. Zijn gezicht is erg ingevallen en er lopen allemaal draadjes naar zijn lichaam. 

'Hee pap.' begroet ik hem. Ik loop naar hem toe en geef hem een kus. Senna komt me achteraan en geeft papa een hand. 

'Hallo meneer Smit. Hoe is het met u?' vraagt ze netjes. Papa begint te lachen. 

'Je weet toch dat je me gewoon David kan noemen?' zegt hij. Senna krijgt een lichtrode kleur op haar gezicht, en knikt glimlachend. 'Maar als antwoord op je vraag, het gaat op zich wel goed. Natuurlijk ben ik nog wel heel erg ziek, maar de laatste twee chemo-kuren die ik heb gehad, hebben goed uitgepakt, en er is en klein deel uit mijn rechterschouder verdwenen. Als het zo doorgaat, zou ik over iets minder dan een jaar weer gezond zijn. Die kans is niet heel groot, maar het is mogelijk. Ik, wij, vertrouwen op de kracht van de Heer. Het komt vast wel weer goed.' glimlacht hij. Senna knikt. 

'Dat is mooi. Dat dachten we ook bij mijn oma, we hebben veel gebeden, maar ze is toch overleden.' zegt ze treurig. Mijn vader geeft haar een bemoedigend klopje op haar schouder. 

'Meiden, ga anders even wat drinken halen. Het koffieapparaat staat twee gangen verderop. Willen jullie er ook een voor mij meenemen?' vraagt mijn moeder. Ik kijk Senna aan, en ze knikt. 

'Papa ook?' vraag ik nog, maar hij schud van nee.

'Oké dan, tot zo.' zeg ik en we lopen weg. 

'Welke kant op? Ze zei wel twee gangen verderop, maar niet welke richting.' vraagt Senna. Ik kijk bedenkelijk om me heen. 

'Laten we eerst rechts doen, en dan links.' stel ik voor. Ze knikt bedenkelijk. We lopen naar rechts, maar dan komen we bij de trappen uit. 'Andere kant.'  Uiteindelijk belanden we bij de koffiemachine. We schenken drie keer een cappuccino in, voor Senna, mama en mij. Als we ons omdraaien zie ik een jongen op ons af komen rennen. Hij kijkt achterom, dus hij ziet niet dat wij hier ook staan. Ik wil nog naar Senna roepen dat ze opzij moet, maar het is al te laat. De jongen is tegen haar aan gerent en alle koffie is over Senna heen gegooid. 

'Aahh! Au, heet! Kijk toch eens uit, blinde kip!' roept ze uit. Nu pas zie ik wie deze gast is. Raphael, aka de ''badass'' van de school. En Senna heeft een soort van mega grote crush op hem, wat ze niet toe wilt geven. 'Je zegt niet eens sorry! Au, dit doet echt pijn! Kijk toch eens uit, nu is mijn hele shirt nat' Ze is razend. Tot zij ook ziet wie het is...

'Oh, sorry, je kon er natuurlijk niets aan doen, het geeft niet, ik kan wel een shirt van Fay lenen of zo. Sorry dat ik je kip noemde.' Heeeelemaal verlieft. Ze staart even in zijn ogen, met rode blosjes op haar wangen. Een paar seconden later ontwaakt ze weer uit haar droom, en begint weer te roepen. 

'Au, het doet echt pijn. Au!' Ze tilt haar shirt een klein stukje omhoog, en haar hele buik is rood. Er komt op dat moment net een dokter voorbij en die ziet haar verbrande huid.

'Ach liefje toch, wat is er gebeurt? Kom maar even in deze kamer, dan verzorg ik de wond even.' zegt ze lief. 

'Ik stootte mijn kof-' begint ze, maar ze wordt afgekapt door Raphael.

'Ik liep tegen haar op, ik keek niet goed uit. Zal ik even meelopen?' biedt hij aan. Verbijsterd knikt Senna. Ik volg ze ook maar. De zuster begeleidt Senna naar het bed, en gebiedt haar haar shirt uit te doen. Twijfelend kijkt ze me aan, en ik haal mijn schouders op. 

'Het zal toch moeten. Anders kan ze je niet verzorgen.'  

'Maar hij staat erbij!' sist ze boos. Weer haal ik mijn schouders op, en ik grijns naar haar. Ik geeft haar een knipoog. Mokkend kijkt ze de andere kant op, en trekt haar shirt een beetje klungelig uit. Niet bepaald sexy, daar gaan we wel op oefenen. Ik grinnik bij deze gedachten. Dat zal ze wel niet leuk vinden, als ik daarover begin. 

Ik kijk vluchtig naar Raphael, en hij heeft zijn gebruikelijke grijns op zijn gezicht, maar dit keer zit er nog een kleine twinkeling in zijn ogen. Ook zijn zijn wangen lichtelijk roze gekleurd. Hm, schattig. 

Af en toe horen we kleine kreetjes van Senna, die volgens mij best wel veel pijn heeft. Ik knijp bemoedigend in haar hand, en kijk richting Raphael. 

'En waar was jij voor op de vlucht? Je zag er nou niet bepaald blij uit?' vraag ik. Hij gromt en kijkt de andere kant op. Hij mag er dan wel boos uitzien, maar ik zie toch wel een kleine traan in zijn ooghoek. 'Het geeft niet hoor, je kan het gewoon vertellen. Vlucht niet voor de werkelijkheid, je kunt er toch niet omheen. Het is beter om erover te praten, dat lucht op.' bemoedig ik hem. Hij snuift. Die zit met zijn reputatie. 

'Ik vlucht niet voor de werkelijkheid. Ik... Ik ben gewoon boos. Niets om je zorgen over te maken. Het zijn sowieso niet jouw zaken, oké?' zegt hij bot. Nu ben ik degene die snuift. 

'Sorry hoor, ik probeer je alleen maar te helpen.' ik kijk de andere kant op, maar ik kan het niet laten om snel naar Raphael te kijken. De traan uit zijn ooghoek glijdt over zijn wang, die hij ruw wegveegt. Ik gun hem wel wat privacy, dus ik kijk maar weer de andere kant op. Niet veel later hoor ik een snik achter me vandaan komen. Ik kijk naar achteren en zie Raphael... Huilen?! Man wat is er aan de hand? 

'He, vertel gewoon wat er is, ik zweer dat je je er beter door gaat voelen.' zeg Senna plots, en ze slaat een arm om hem heen. Agressief veegt hij ze weg. 

'Mijn tante is dood, oké? Klaar erover?' zegt hij kil. 'Ze had kanker, en is nu dood.' Sprakeloos kijken we hem aan. 

'Ja, sta daar niet zo dom te staren. Niets aan te doen. We gaan gewoon weer door met ons leven. Doei, ik ga weer. Zie jullie wel op school of zo.' mokkend loopt hij weg. 

'Het spijt me voor je.' mompelt Senna nog zachtjes. Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen. 

Zwijgend lopen we weer terug naar papa's kamer. Ik geeft een bekertje aan mama, en drink de mijne in stilte op. Niemand vraagt waarom we zo lang wegbleven, en daar ben ik blij mee. Ik zou toch geen antwoord hebben gegeven. 

~~~

Hm.