Became A Fairy Tale

~9~Analairel~

Eindelijk, pauze. De eerste les, Zwambisch, was heel niet leuk. Caelaldolion was super irritant, en ik snapte niets van die taal, hoewel ik goed ben in talen. Het is een uitgestorven taal, die de elfen jaaaaaren geleden spaken. Net zoiets als Latijn op de aarde. De lessen daarna waren wiskunde en geschiedenis. Niet heel bijzonder dus. Vandaag hebben we niet zo'n lange dag, dus we zijn bijna klaar. 

Nadat ik al mijn spulletjes weer bij elkaar heb geraapt, loop ik samen met Cildan naar het schoolplein. Het is heerlijk weer, dus we gaan lekker buiten eten. We kiezen een mooi plekje uit onder een grote boom, en gaan zitten. Mijn water is al op, dus ik maak een klontje ijs boven mijn hoofd en smelt het weer. Cildan kijkt me met grote ogen aan, en ook andere elfen op het schoolplein staren naar me. Wat doe ik verkeerd? 

Dan komt de strenge vrouw van het loket op ons afgestapt, samen met een meisje op hoge hakken en haar armen over elkaar, die me arrogant aankijkt. 

'Mevrouw, mag ik u erop wijzen dat het ten strengste verboden is om uw krachten op de grond van de school te gebruiken? En wat doet u hier bij deze Vuurelf? VERSCHILLENDE ELEMENTEN HOREN NIET BIJ ELKAAR SNAPT U DAT NOG STEEDS NIET? HOE OUD BENT U? 2?!' schreeuwt ze. Mijn hoofd wordt rood en ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Ik knik en sta op. Snel ren ik weg, naar een plekje waar ik alleen kan zijn. Na een tijdje zak ik huilend op de grond, en verberg mijn hoofd in mijn handen. 

Niet veel later voel ik twee sterke armen om me heen, en Cildan die zijn hoofd in mijn nek begraaft. 

'Wat doe je hier? Ga weg, ik mag toch niet bij je zijn.' snotter ik. Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en dwingt me zo om hem aan te kijken. 

'En als ik dat niet doe? Wat ga je ertegen doen? Ze kunnen me toch niet dwingen om bij je uit de buurt te blijven? Ik mag toch zelf omgaan met wie of wat ik wil? Ik vind het een domme regel. Vriendschap boven alles, toch?' praat hij me in. Ik knik, maar het komt niet heel overtuigend over. 

'Ik doe toch alles fout, ik kom over als een... Als iemand die niets weet, iemand die alleen maar in de weg loopt en altijd alles verkeerd doet. Iedereen lacht me nu weer uit en dan wordt die vrouw weer boos en ik heb er gewoon geen zin meer in oké? Ik wil gewoon weer leven op aarde en niet overal op moeten letten. Ik moest er eerst al op letten dat ik op tijd bij de training kwam en op mijn woorden, ik kan niet allemaal termen van aarde gebruiken, en nu moet ik er ook al op letten dat ik niet de hele tijd bij jou ben. Dat kan ik niet. Het is teveel. Ik mis mijn familie. Ik mis thuis. Het is niet makkelijk om zomaar, zonder afscheid te nemen, in een compleet andere wereld te vallen, wetend dat je je familie niet meer kan zien. Het is gewoon allemaal teveel, ik moet even afkoelen, alles ordenen.' besluit ik mijn verhaal. Cildan knikt begrijpend. 

'En dan ook nog dat meisje dat gaat zeggen dat ik mijn krachten had gebruikt, jij had het me ook gewoon kunnen vertellen. Ik mag haar nu al niet.' zeg ik rollend met mijn ogen. Cildan grinnikt. 

'Dat is Minueleiel. Ze is er heilig van overtuigt dat zij de verloren prinses is. Ze heeft een keer een test gedaan, en zij blijkt de prinses te zijn. Nu denkt ze dat ze alles is en alles mag. Pure onzin natuurlijk, ik geloof er geen noot van dat zij echt de prinses is. Maar kom je mee? De pauze is zo voorbij, nog 2 uurtjes, kom op. Dat gaat best toch? Ik zal steeds op 2 vleugels van je af zijn.' zegt hij met een knipoog. Ik grinnik om Minueleiel. Wat zielig is het toch. Als ik dit hoor, geloof ik gelijk dat ze geen prinses is. Ik bedoel, hoe ze er alleen al uit ziet, met die kilo aan make-up op haar gezicht, de manier waarop ze loopt, hoe ze die vrouw ging halen om het ''lievelingetje'' te lijken. Ik geloof er ook geen snars van. 

De bel die aangeeft dat de lessen weer gaan beginnen haalt ons uit onze gedachtes. Snel lopen we naar het goede lokaal en gaan ver uit elkaar zitten. Cildan gaat op een lege plek zitten, maar al snel komt er een meisje naast hem zitten. Ze heeft lichtbruine haren met rode plukken. En ze is verschrikkelijk knap. 

Het meisje hangt lachend op de schouder van Cildan, die ook mee lacht. En kleine steek boordt door mijn hart om ze zo te zien. Cildan kijkt me spijtig aan. Ik haal mijn schouders op en kijk naast me, waar Caelaldolion is gaan zitten. 

'Hey.' begroet ik hem. Hij glimlacht eng terug. Een koude rilling loopt over mijn rug, en ik kijk snel weer naar mijn tafel. Ik voel Caelaldolions ogen op me branden, en ik kijk hem boos aan. Met een irritante grijns kijkt hij me schijnheilig aan. Mijn handen jeuken om hem keihard in zijn gezicht te slaan, gewoon, zonder reden. Maar ik doe het niet. Dan doe ik weer iets verkeerd en sta ik helemaal bekend als het meisje dat niets weet. Nee, in plaats daarvan por ik met mijn vinger in zijn wang, en duw zo zijn wang naar de andere kant. 

'Analairel, waar zijn jouw boeken? Pak ze er even bij en vertel ons het antwoord van vraag zeventien.' roept de docent van aardrijkskunde. 

'Uhm, ik kom van een andere school, ik heb de goede boeken nog niet.' probeer ik. Hij lijkt het gelukkig te geloven.

'Oh, dat wist ik niet. Heb je ze de volgende keer wel mee? Kijk nu maar even bij Caelaldolion.' antwoord hij. Ik knik, en draai mijn hoofd naar Caelaldolions boek. De docent vervolgd de les weer. 

~~~

Aan het einde van de schooldag zwaai ik even kort en ongezien naar Cildan, voor ik het plein verlaat. Zal ik even naar het bos gaan? Om even tot rust te komen? Ja, dat lijkt me een goede. Ik spreid mijn vleugels en stijg op. 

Na een kwartiertje vliegen kom ik aan bij een klein vijvertje. Naast de vijver staat een grote holle eik, met een grote steen ernaast. Ik ga op de steen zitten en sluit mijn ogen, genietend van de heerlijke rust. Het zonnetje straalt door de takken van de bomen, en verwarmt mijn gezicht. 

Ik begin na te denken. Ik kan nog niet goed vechten met mijn krachten. Ik zou sowieso sterven, hoe hard ik ook ga oefenen nu. Wat moet ik dan doen? Ik wil niet uit het leger stappen, dan zou iedereen me een watje vinden. Ook Caelaldolion. En dat wil ik echt niet. 

Ik kijk om me heen. Ik zie een paar stenen liggen en raap ze op. Misschien kan ik hier een mes van maken? Een van de stenen draai ik een beetje, zodat ik alle kanten kan zien. Deze lijkt me wel geschikt. 

Ik pak er een andere steen bij, en sla daarmee op de steen waar ik een mes van wil maken. Zo wordt de steen dunner en hoef ik niet zo lang te slijpen. Nu begin ik met de steen langs de grote rots waar ik op zit te schrapen. Beetje bij beetje wordt de steen steeds scherper. Met speciale bewegingen slijp ik de steen helemaal tot het zich als een mes vormt. Met het mes snijd ik een stuk hout van een sterke tak af, en slijp de ruwe randjes eraf. Aan de bovenkant maak ik een gleuf, waar het mes precies in past. Ik vlecht een paar sterke grassprieten die langs de oever van de vijver stonden tot een dik touw. Die wikkel ik om het handvat van het met mes, zodat alles goed vast zit. Zo dit mes is klaar. 

Ik gooi het mes naar een boom. Scheef. Helaas. Ik pak het mes weer op en ga klaarstaan om te gooien. Met uiterste concentratie mik ik op de boom, en gooi het mes als een dartpijltje in de schors. Het steen raakt de boom wel, maar komt er scheef tegenaan en valt op de grond. Misschien moet ik mijn gooitechniek veranderen. Ik pak het mes bij het handvat vast alsof ik ermee in iets wil steken, en smijt hem naar de boom. Deze keer zit hij er wel in, alleen scheef. Maar ik heb nu de gooitechniek onder de knie, ik moet alleen nog een beetje oefenen. 

Ik zit nog dik anderhalf uur in het bos. In die tijd heb ik er nog 2 messen bij gemaakt. Mijn werpvaardigheden zijn niet echt verbeterd, maar dat komt vast nog wel. 

De zon begint al te dalen. Ik verstop mijn messen in de holle boom. Hopelijk vindt niemand ze. Ik neem nog een snelle duik, voordat ik weer naar huis toe vlieg. Terwijl een dikke gaap mijn mond verlaat, knal ik bijna tegen een boom op. Ach ja, bijna is niet helemaal. 

~~~

Hmm... Ben niet heel trots op dit hoofdstuk...