Historia prawdziwego życia

10.

Dedykuję ten rozdzialik:
- Sara_Dream_Believe
- Jelly_Queen
- michaldevilliers
- atramentowa_sowa

******

Biegnę od jakiejś godziny. Jednego jestem pewna. Ktoś mnie cały czas goni.

Muszę go zgubić. Nie chcę wracać.

Po chwili słyszę nierówny oddech. Rozlega sie z za moich pleców. Czyżbym zwolniła? Nie. To ten ktoś próbuje mnie złapać i na ostatkach sił przyspiesza. Ale ja mam jeszcze dużo siły. Nie złapią mnie.

-Zatrzymaj się! Proszę...- rozlega sie zasapany głos z za moich pleców.

Lekko odwracam głowę żeby spojrzeć na właściciela owego głosu i dobrej kondycji.

Ale i tak gorszej niż moja.

Ujrzałam policjanta któremu się wyrwałam, który zastrzelił mojego ojczyma. Był cały czarewony z wysiłku jakim był  godzinny pościg za mną.

- Po co mam się zatrzymać?! Po to żebyś do mnie lepiej trafił z tego czegoś?!- wykrzyczałam mając na myśli pistolet który policjant miał cały czas w ręku.

Oczywiście nie zatrzymałam się na ani chwilkę. Utrzymywałam cały czas moje ulubione tempo biegu. Na początku ucieczki biegłam sprintem. Dało mi to odległość między mną a policjantem. Potem byłam spokojna o to że mnie nie złapie i utrzymywałam stałe tempo. Moja ulubiona szybkość biegu jest szybsza od zwykłego truchtu ale wolniejsza od biegu. Takim spodobem mogę wytrzymać długo w biegu.

- Nie chcę... proszę zaufaj mi..- prosił policjant.

Zatrzymałam się. Wybuchnęłam płaczem.

- Ostatnią osobą która mnie prosiła o zaufanie jest mój ojczym, zaufałam. A on co zrobił? - wyszeptałam przez łzy.

- Nie wiem... co takiego zrobił?

- Najgorszą rzecz... zawiódł to zaufanie...- mówiąc to upadłam na kolana a potem sie skuliłam na trawie zanosząc się jeszcze głośniejszym szlochem.

- Dlatego już nie ufam...
Bo nie chcę... bo się boję... - powiedziałam starając się przełknąć dużą już gulę w gardle.

***

Wszystkim czytelnikom życzę wszystkiego dobrego w nowym 2k17 roku. Oby ten rok był lepszy niż ten co minął ale niech będzie gorszy od tego co ma nadejść, żeby też mógł być lepszy.