Mr. Innocent Playboy [REVISING]

6. Ulan

Geline, you have to marry Kevin AGAIN. Geline, you have to marry Kevin AGAIN.

Huwaaaaaaaaat?!

Nagpaulit-ulit ang mga salitang yun sa utak ko.

I'm marrying him AGAIN?!

OhMyGod! Please tell me I'm dreaaaaaaming!

"Pero ma!"

"I know this may seem unselfish, anak. Kevin's family is a very capable business partner. Pag hindi ka maikasal kay Kevin, they will terminate the contract."

"Ma, this is soooo unfair! Hindi na kayo naawa. Tinakbuhan ko ang kasal ko, nagka amnesia ako, tapos ngayon sasabihin niyong magpapakasal ulit ako sa kanya? This is a free country, ma!"

I feel like bursting into tears right now.

"You must understand that this is for our family, Geline!"

"Ma, you must also understand na may puso ako! Nagmamahal, nasasaktan! Anong gusto niyo? I will live my life forever with him?! Hell no! This is just crazy!"

"No buts, Geline. Everything is settled. Your wedding will be in three days."

'This is bullsh!t, ma!!"

"Geline!"

Umiiyak na ako. Tumatakbo papunta sa kahit saan. Gusto kong lumayo. Sana namatay nalang ako! Sana hindi na ako nabuhay! Ay. Teka, diba pareho lang yun? Ay basta ayoko naaaaaaa! Huhuhu. Takbo lang ako ng takbo ngunit nakatingin parin ng diretso sa daan. Natagpuan ko nalang ang sarili kong papunta sa isang playground. Naupo ako sa isang swing habang nag-iiyak. Biglang bumuhos ang ulan. Wow ha. Pati ba naman ang weather nakikisabay sa drama? -.- Hindi pa rin ako tumigil sa pag-iyak. Wala na akong pakialam sa mundo. Sa sarili ko. Wala rin lang namang nagmamahal sakin eh! Pati mga magulang ko, wala. Mas mahal pa nila ang pera! Huhuhu. T.T

"Ano bang nagawa ko para pahirapan ng ganito?! Kung totoo ka man Lord, sagutin mo naman ako! Huhuhu." sigaw ko habang nakayuko at nakatingin sa lupa. Baliw na kung baliw. Alam ko namang walang sasagot eh.

"Ayoko na. *sniff* Patayin niyo nalang ako!"

Tumigil ng bigla ang ulan. Sign ba yun ni Lord?

"Ate, pinapabigay po galing kay Kuya. Wag daw po kayong iiyak at nagpapabasa sa ulan."

Inangat ko ang aking mukha. Nakatayo sa harap ko ang isang batang may dalang payong at panyo. Kaya pala nawala ang ulan eh! Gaga. Akala ko yun na nga ang sign. Moment ko na yun eh! Crying in the rain. Haay.

"Sinong *sniff* maybigay?"

"Yun po oh!" sabay turo sa may punong kahoy. Natawa ako ng konti.

"Ang alin? Ang kahoy? Ikaw talagang bata ka."

"Hindi po yun. Yung lalake sa likod ng kahoy, ate! Ay papunta na pala si kuya dito oh!"

Paglingon ko, isang nakangiting Lexter ang nakita ko. Tumila na ang ulan. Pinaglalaruan lang yata ako ng tadhana ah. Nananaginip ba ako?

"Hindi dapat iniiyakan ang lupa, Geline," sabi niya sabay tawa.

"Lex? Ba't *sniff* ka nandito?"

"Ikaw nga dapat tinatanong ko niyan eh."

Nilapitan niya ang bata.

"Bata, salamat ah. Ano nga pala pangalan mo?"

"Lira po!"

Nakita kong napatigil siya saglit. Bakit kaya?

"Ah. Oh sige, Li-lira. Eto bente para sayo."

"Para sakin po, kuya? Yey! Salamat ah!"

"Oh siya. Umuwi kana."

Nagtatalon-talon ang bata habang papalayo. Si Lex, parang may malalim na iniisip. Hindi na nagsalita eh!

"Lex?"

"Ha? Ay. Sensya kana, Geline. May naalala lang kasi ako." napansin kong sumimangot siya. May nasabi bang mali ang bata? -.-

"Ahh."

Yun lang nasabi ko. Eh ano pa nga ba? Hindi ako nakakabasa ng utak kaya tumahimik nalang ako.

"Ba't ka nga pala umiiyak? Alam mo, ayoko talagang nakakakita ng babaeng umiiyak. Tsaka, ano bang pumasok sa isip mo't nagpapabasa ka ng ulan eh kalalabas mo palang sa ospital! Buti nalang nakita kita."

Umupo na siya sa katabing swing tapos hinarap ako. Yumuko ako para hindi niya makita ang mga namamaga kong mata.

"Ha? Ah. Wala."

"Alam mo, papaniwalaan ko sana yan kung baliw ka. Pero hindi eh. Sa tingin ko walang taong nasa maayos na pag-iisip ang basta-basta nalang iiyak at magpapakabasa sa ulan. Para ka niyang EHEM EHEM.. Heto akoooo, basang basa sa ulaaaan. Walang masisilungaaan, walang malalapitaaaan," kanta niya with matching facial expression pa. Nagawa kong tumawa. Ang galing! Hihi.

"Sira!"

"Eh pinapatawa lang kita eh. Mas bagay kayo sayo ang nakangiti."

Tumayo siya at sinuot ang jacket niya sakin.

"Suotin mo yan. Baka magkasakit ka pa."

"Salamat," mahina kong sabi.

Lumuhod siya sa harapan ko at inangat ang mukha ko. Hala. Wag ganyan please! Baka mainlababo ako sayo niyan! Achuchu. >_<

"Hindi bagay sayo ang umiiyak. Alam kong matapang kang babae, Geline. You may have so many problems right now, pero pag hindi ka susuko hanggang sa dulo, tatawanan mo nalang lahat ng to pag nangyari yun."

Pakiramdam ko tutulo na ang mga luha ko. Shet. Bakit ba kasi hindi ko to mapigilan.

"I'm marrying him again, Lex."

Tapos yun di ko na napigilan ang mga luha ko.

Hi guys! Happy New Year sa inyong lahat! Thank you sa pagsusubaybay sa storyang ito. Sana nagustuhan niyo! Lemme know by voting and commenting :) Share niyo din sa friends niyo please? Kahit new year's gift niyo nalang sakin. Masaya na ako. Hehe ;) Sensya na kayo kung ang babaw lang ng tagalog ko ah. Taga BOHOL po kasi ako at baguhan din ako sa pagsusulat ng tagalog na stories. Sa Bohol po ang setting nito at mag fefeature ako dito ng mga lugar sa bohol na magandang pasyalan ;) Kung may time kayo, bisita din! Wag na kayong matakot sa lindol. Tapos na yun eh. Hihi. Anw, thank you talaga! Halabyuuuuu all guys! :* HNY once again!

Medyo mahaba na rin ang author's note nato. Ngayon lang naman eh. Haha. Natawa ako habang isinusulat yung "This is a free country." HAHAHA. Tingin niyo, ano kaya magiging reaksyon ni Lexter dun sa sinabi ni Geline? I dunno kung mat-thrill ba kayo pero basta, abangan sa susunod na kabanata! ^o^

P.S  I will be posting the web address for the upcoming blog of my stories :)