-Sacmalama Yaman sen bana yıllarca abilik yaptın, bu söylediğin beni gerçektem üzüyor
Elimdeki papatyaları düşürdüm, başıma sançı girmişti gözlerim dolmuştu.
Ağlayamazdım bu güne kadar hiç ağlamadım.
Babam beni o trenin yanında bıraktığındada ağlamadım...
kafamı yukarı çevirip Ayşeye baktım, o mavi gözleri buz gibi bakıyodu.
-git...
Ayşe şaşkınlıkla bana bakıyordu
tüm öfkemle sabah erkenden büyük bir hevesle süslediğim masayı devirdim
-git dedim sana !!
Ayşe bana acıyarak baktı, tıpkı ilk tanıştığımız gün gibi, ne bekleyebilirdimki beni sevmsesinimi, benim ailem beni sevmedi o mu sevecekti.
Ayşe şefkatle omuzuma dokundu, sen benim için çok değerlisin Yaman, sen benim çocukluğumsun , ama ben sana hiç öyle bakmadım.
Derin bir nefes aldıktan sonra gözleri tekrar buz gibi olmuştu
-artık eskisi gibi samimi olmayacağız
çünkü sen bana başka gözle bakıyormuşsun beni gerçekten hayal kırıklığına uğrattın , bizim aramızda asla öyle bir şey olmayaçak!
Hızlıca arkasını dönerek emin adımlarla yürüdü.
Bende yavaş adımlarla denizin kenarına oturdum
Bunca yıl bu anın hayalini kurmuştum, hayal kırıklığı bile değildi bu.
Neden sevdiklerim beni sevmedi neden babam beni İzmire gönderdi, peki annem neden hiç ses etmedi ... Ayşe beni neden sevmedi.
Bu saate sonra kimseye değer vermiyecektim insanlarla olan tüm duygusal bağlarımı kopacaktım böylece kimse kalbimi kıramıyacaktı.
Bu kez ağlicaktim bu kez hakkım vardı.
