SONSUZ ÇAĞ

TANITIM!

Tiz bir çığlık...

Hayatımı tamamiyle değiştirecek olduğunu sonra fark ettiren, kime neye ait olduğunu bilmediğim bir ses dalgası.

Defalarca yataktan bu şekilde kaldırılmaya çalıştığımı hatırlıyorum, ve her seferinde bu şekilde başarılı olunduğunu..

Yatakta doğrulup ayaklarımı yataktan sarkıttım. Pofuduk tüylü siyah terliklerimi ayağıma geçirip ayaklarımı sürüyerek odamdan çıktım.

Her sabahtan farklı olarak bu sabah uyandırılmamın farklı bir nedeni olacağını az çok kavramış bulunmaktaydım zaten. Ama hala neyin ne olduğunu anlayamamış olmam canımı sıkmaya yeterli dozda yetiyor bile...

Merdivenlere yöneldim ve trabzanlara oturup aşağıya kaydım. Devamlı olarak zaman kazanmak için yaptığım bir şeydi bu. Sesin kaynağının alt kattan gelmediğini fark etmemle dış kapıya doğru ilerledim.

Bütün tanıdığım herkes buradaydı nedensizce. Hala olayı kavrayamamışken birde olaya ambulans sireninin dahil olması aklımı iyice karıştırırken, yavaş yavaş taşlar yerine oturmaya başlıyordu. Bütün herkes halka oluşturacak bir şekilde toplanmış ve birinin etrafında resmen ağıtlar yakıyorlardı.

-Ne oluyor bur..

Cümlemi tamamlamamı engelleyen şans eseri duyduğum annemin sesiydi.

-Çağlaaa. Çağlaaaa! Aç gözünü. Ne olur kuzuum!!

Koşarak sesi işittiğim yere ilerledim. Annemi o halde görmemin yanı sıra beni asıl şaşırtan, bendim. Yerde kafamdan geldiğini gördüğüm kanların arasında yatan ben..

Bu nasıl olabilirdi ki. B-ben be-n nasıl orada yatıyor olabilirdim. Nasıl olabilirdi böyle bir şey. Kafamı ellerimin arasına alarak annemin yanına eğildim. Titrek çıkan sesimle

-A-nne ann-e, bak ben buradayım bak! Bana bak iyiyim.

Beni duymaması ya da duymazdan gelmesi daha çok canımı sıkıyordu.

-Bakın bakın ben iyiyim. Ben o değilim! O b-ben değil!! Ben buradayım.

Sadece annem değil kimse beni duymuyor, görmüyordu. B-bu bu şaka olmalı. Kamerayı benden profösyenel bir şekilde sakladıkları bir şaka. Ama bana bu kadar benzeyen biri nasıl bulunabilirdi ki?

Kızı incelemeye başlarken ambulanstaki görevliler kızı yani beni annemin elleri arasından alıp sedyeye koydular ve ambulansa ilerlemeye başladılar. Kafasından kanlar dökülen kız bi anda sedyede gözlerini açıp bana döndü, gülümsedi ve hemen ardından doğruldu.. Histerik bir kahkahayla;

-Senin için bu kadar! Bu bir son değil ama senin için bir başlangıçta olmayacak

^^^^^

Bu rüyadan! Hahah pardon 'KABUSTAN' sonra kendime uzun bi süre gelemedim. Okula gitmedim, evden dışarı çıkmadım, kendimi odama kapatıp her şey herkesle bağlantımı kestim.

**************************************************
Bu olaydan sonra bir karakter belirledim kendime. Nedeninin sonunucunu kimsenin sorgulayamadığı, sorgulayamayacağı bir karakterdi bu.

O, o rüyanın üzerinden yaklaşık bir sene geçmişti. Geçen koca bir senede okula gitmemiş, ama senem boşuna gitmesin diye evde sınavlara hazırlanıp girmiştim.

Sorunsuz sayılabilecek bir şekilde hem sınıfımı hem de değişimimi tamamlamıştım. Ama bu çoğu kişinin değişimi gibi değildi.. Şişmanken zayıflanan, çirkinken güzelleştirilmeyle sonuçlanan bir değişim değildi benimkisi.

Benim değişimim hem bedensel hem ruhsal bir değişimdi. İnsanlara karşı duvar işna etmekle başlayıp, bu ördüğüm duvarların yıkılmamasını sağlayacak bir kız daha yaratmıştım.