[A/N: Sobrang busy di ko na maproof read. So, sorry eto na UD ko ha. Super thank you for a wonderful year. I enjoyed making stories for you. Thanks sa pagappreciate ng stories ko, super kilig. ♥ 2014 is Vicerylle's year. Let's claim it! See you next year guys. Special Mention goes to some people I met because of Vicerylle na sobrang nagpasaya ng taon ko... hihi. Sa unang kumaibigan sakin pagkagawa ko ng twitter account, Nikki, sa unang nagplug ng broken strings sa Twitter and one of the many reasons na nagpush sakin gumawa ng twitter account, Pamela and sa nagiisang ViceRylle baby na nakadate ko at ang lagi kong iniiyakan, Lyka. Love ko kayong tatlo, sobra. ♥ Hi din kina Ate Noreen, Ate Louise, Xena, Andrea, Tam sa mga kumausap sakin kahapon, Shane, Mab, Krista hello guys. ♥ Sa nagrequest daw ng kanta ng the script hahaha di ko sure kasi kung sino sainyong dalawa kaya kayong dalawa nalang hahaha hi kim and mia. I hope wala akong namiss. Basta kayong lahat! Love love ♥ Yes, Vhong ikaw pa pala, I love you. Syempre ang may kasalanan ng lahat ng kalokohan ko Vice and Karylle parang awa niyo na pakasal na kayo. Ge bye nagpuputukan na dito. =))]
If you're standing with your suitcase but you can't step on the train. Everything's the way that you left it, I still haven't slept yet.
Okay. – the only word that left Vice’s mouth when he heard what Karylle said. His face remained emotionless. Nakatingin siya sa malayo, si Karylle naman pilit na pinapakalma ang sarili sa pagiyak.
“Vice, I want us to remain friends. “ dagdag pa ni Karylle. “Kahit sandali lang naging tayo, gusto ko malaman mo, sobrang saya ko… pero may mga bagay talaga na hindi pwedeng ipilit.”
“Okay.” Sabi ulit ni Vice. Blank. Walang emosyon. Mas iniwas pa niya ang tingin kay Karylle. He realized he was crying when he felt na basa na pala ang kanyang pisngi. Agad agad naman niya itong pinunasan and went out sa condo nila.
Vice bought the unit for them noong unang monthsary nila. Okay lang din naman kay Karylle na magsama na sila. “Doon din naman ang bagsak noon.” She used to say. Vice thought masyado pa namang maaga para ayaing magpakasal si Karylle.
Karylle was left sa may sofa sobbing. She wanted to stay. She tried to make everything okay. Pero may mga bagay na hindi na talaga pwede.
Si Vice naman went to his car and drove off their place. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Ang alam lang niya, gusto niyang lumayo. Gusto niyang mapagisa. While driving, hiniling niya a couple of times na sana ay bigla nalang may bumangga sa kotse niya para matapos na ‘yung pain na nararamdaman niya. When he saw a cliff sa dinadaanan niya, gusto niyang bilisan at ihulog ang kotse. Gusto na niyang mamatay. Pero, hindi niya kayang magpakamatay. He stopped the car dahil na din siguro kinilabutan siya sa mga naiisip niya. Babae lang ‘yan, Vice. He said.
Pero he knew yun nga yung problema. Babae si Karylle.
The only girl she imagined to spend the rest of his life with.
And if you're covering your face now but you just can't hide the pain. Still setting two plates on the counter but eating without you.
He went home the next morning. Hindi naman siya nagulat na wala na si Karylle at ang gamit niya sa condo nila. Hindi nga siya nanaginip. Nagising siya in his car parked somewhere in Tagaytay. Nakarating na pala siya nang ganoon kalayo. Nagbreak nga sila kagabi.
He sat sa may sofa at napahilamos nalang siya ng mukha when he remembered what happened last night. Ayaw na niyang umiyak. It’s 10am and ayaw na rin niyang pumasok. He went inside their room.
Napailing siya sa thought na ‘yon. It’s not their room anymore. Mas tama na yatang tawag ngayon dito ay kwarto niya. Kwarto niyang mag-isa. He sat on the side of the bed where she used to stay.
