Sex Lessons From My Teacher {h.s} REWRITING

049. Scars

"I can barely breathe but now I'm open for suggestions. Life's a lesson.."

Megan POV

Gebroken. Zo voelde ik me. Dit keer om wat ik mezelf aangedaan heb. Maar vooral Harry.

Ik kan niet inschatten hoe hij zich nu moet voelen.

Als ik, degene die vreemdgegaan is, zich al gebroken voelt.. Hoe moet hij zich dan voelen?

Mijn ogen glijden door de gang. Een groepje meisjes loopt de gang in, en begint hardop te overleggen.

"Stop, is dat Megan Duran?" Vraagt een van de meisjes wat als fluisterend bedoeld was aan een van haar vriendinnen. Haar vriendinnen weten het antwoord. "Ja! Die van die schutter." Zegt een ander meisje.

"Gestoord, is het niet? Ik begrijp wel waarom. Ze is heel mooi. Ik wilde maar dat ik haar was." Zegt één van de meisjes. Ik kijk dan direct op. "Dat wil je niet.. Schat." Mompel ik. Ze kijkt me verbaasd aan.

"Wees blij met wie je bent. Je wilt niet in andermans schoenen staan. Wat nou als zij het veel erger hebben dan jij? Want zoals jij klinkt, ben je een super lieve meid." Zeg ik dan.

Ze glimlacht eventjes en haar wangen worden rood. "Ieder persoon is perfect zoals hij of zij is, ongeacht wat je soms ook denkt. Houd je dat vast?" Vraag ik. Ze knikt liefjes en dan lopen ze samen weg in een groepje. "Bedankt, Megan.." Zeggen ze bewonderend. Ik glimlach trots.

Ik ben trots dat de woorden zo makkelijk uit mijn mond rolden. Ik ben blij dat ik gewoon voor het eerst iemand heb geholpen, en niet mezelf. Ik ben nuttig geweest voor iemand. Ik heb de meisjes geen pijn gedaan. Overwelmd met een nieuw gevoel, bestrijdt het het gevoel van net. Ik ben nogsteeds diep verdrietig door alles wat er aan de hand is.

De strijd is verloren door de blijdschap en het verdriet zegeviert. Ik word wederom getrokken in de neerwaardse spiraal van verdriet en angst om hem kwijt te raken.

Een stem die ik uit miljoenen herken, vult de gang.

Ik laat me langs de muur op de grond zakken uit schaamte, terwijl de jongens gauw weglopen.

"Dat was echt heel lief van je.."

Zijn groene kijkers doorboren me. Alsof hij elke leugen kan doorzien, wat ook werkelijk zo is. Alsof hij elk klein geheim weet over mij.

Ik haal diep adem en sluit mijn ogen. "Ik meende elk woord wat ik zei." Murmel ik.

Zijn gespierde postuur verplaatst zich naar me toe en gaat langzaam naast me op de grond zitten.

"Het spij.."

"Niet nodig." Onderbreekt hij me.

Niet-begrijpend kijk ik hem aan.

"Megan. Ik denk dat jij en ik allebei weten dat we op een punt in onze relatie komen dat we niet meer hoeven te beschrijven hoeveel we voor elkaar voelen."

Ik knik instemmend als Harry dat zegt.

"Ik kan gewoon niet boos op je zijn. Zo simpel is het. Ik heb nu een punt bereikt, waarop jouw verdriet me dubbel en dwars meer pijn doet dan het mijne. Ik kan er gewoon niet tegen om rond te lopen met het idee dat je verdrietig bent. Dat je niet lekker in je vel zit of wat dan ook. Dat met Trisha net.. Het voelde niet goed. Het zou andersom moeten zijn. Ik zou jou moeten zoenen en haar weg moeten sturen." Hij kijkt op naar me en ik ben sprakeloos.

Sprakeloos blijf ik daarom ook staren naar het gespierde gestalte dat me nu laat zien hoeveel geluk ik met hem heb.

Hij heeft niet door dat hij mijn.. Mijn alles is.

"Ik was zo.." Harry slaat zijn ogen neer. "Intens gekwetst. Ik kon niet begrijpen hoe je hem over mij kon verkiezen. Ik dacht dat.." Hij zucht eventjes en kijkt me dan weer aan.

"Daarom wil ik dat jij en ik er niet meer over praten." Fluistert hij. "Geen Luca, geen Gilliot, niks. Megan, Harry."

"Dit verdien ik niet, Harry. Ik verdien het niet dat je me weer met open armen vervangt. Schreeuw naar me, sla me, brul tegen me. Doe iets waardoor het weer voelt alsof we even staan." Smeek ik.

"Je begrijpt me niet, Meg." Fluistert hij.

"Ik wil jou namelijk mijn achternaam geven. Ik wil dat wij samen 80 worden, dat ik je zwanger mag maken. Dat mijn rondlopende nageslacht in jouw armen mag springen en jouw mama mag noemen. Dat.. Dat ik je aan kan kijken, je hand kan vastpakken, met je rond kan lopen en in je oor kan fluisteren dat we het gedaan hebben, jij en ik, samen. We hebben het samen gedaan. Dat ik rond kan lopen, schreeuwend, krijsend en brullend naar alle mannen die denken dat ze het getroffen hebben met hun vrouw, maar ze niet weten met wat voor fucking diamant ik rondloop."

De tranen staan in mijn ogen terwijl ik mijn hoofd tegen de muur laat zakken. Ik zou nooit in woorden kunnen beschrijven hoeveel ik voor hem voel. Nóóit.

"Ik kan niet meer zonder je leven, Harry. Het klinkt cliché als in die films en boeken. Die overdramatische scenes.. Maar dit is niet zo'n scene Harry. Dit is Megan die haar.. Haar wereld vertelt dat ze hem boven iedereen verkiest." Ik duw mijn hand in zijn zak en grijp daar naar zijn hand. Dan duw ik onze handen onopvallend wat naar achteren zodat langslopende leerlingen niet zullen opmerken dat ik zijn hand vast heb.

"Ik wil je kussen, Megan." Fluistert hij.

"Ik wil de liefde met je bedrijven, hier en nu. Ik wil elk kleine stukje huid tegen mijn lippen voelen. Alles markeren als het mijne."

Ik voel hoe hij me steeds natter en natter maakt terwijl ik mijn ogen sluit.

"Ik wil je kusjes geven en je lichaam warm houden tegen het mijne, hier en nu. Zo vol zit ik met liefde." Fluistert hij.

"I-Ik.." Piep ik, en ik kijk op.

"Zes uur." Fluister ik, terwijl ik op sta.

"Zes uur bij jou thuis, geen seconde later. Je laat mij niet wachten toch?" Ik kijk hem blozend aan.

"Zes uur." Bevestigt hij.

Harry POV

Zes uur..

Zes uur Trisha..

Zes uur Megan