The Legends

Hoofdstuk 5 Nienkes leven

POV Nienke

Hoe moest ik dit nou doen? Ik wilde ze wel redden, maar toch zat er iets tussen wat deze beslissing moeilijker maakte. Met veel moeite wist ik het antwoord te vinden. 'Ja, ik doe mee.' Aan de gezichten van de 3 andere meiden waren heel opgelucht. Volgens mij hadden ze dit niet verwacht. Ik wel. Want ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik mijn ouders niet probeerde te redden. 'Mooi dan kunnen we volgende week maandag beginnen en worden jullie overgeplaatst,' hoorde ik een stem van achteren. Ik schrok me kapot toen ik het stem hoorde. 'Serieus heb je ons afgeluisterd?' Vroeg ik aan hem. 'Nou, zo zou ik het niet noemen. Ik vind het meer mee doen met het gesprek zonder iets te zeggen en zonder dat jullie ons zien.' Zei John de commandant. 'Ho ho ho. Hoe bedoel je ons?' Wauw Catherine leek bijna op de Kerstman. Alleen had zij geen baard en een rode muts. 'Ik bedoel dan Chris en ik.' Zei hij met een duh-stem. Hoe oud was hij wel? Hij gedroeg zicht namelijk net als een 10-jarige. 'Jullie mogen naar huis.' Hadden daar Johns toestemming voor nodig? Dit was toen al geen goed start. 'Heeft hij ons net toestemming gegeven om weg te gaan? Wauw, dat was erg.' Fluisterde ik naar Cynthia. 'Dat hoorde ik,' zei John op een afstand. 'Dat was ook de bedoeling,' schreeuwde Cynthia extra had terug.

Na dat al dat gedoe ben ik eindelijk thuis. Nu dacht "ik waarom was ik gegaan?" Ik bedoelde maar er zaten alleen maar nadelen in. 'Mensen, ik ben thuis. Sorry dat ik zo laat ben, maar er was iets tussen gekomen.' Ach de kinderen van hier letten niet meer op. Behalve Damian dan. Hij was hier de jongste kind in dit huis. De rest was gewoon aan het puberen. 'Nienke ben jij dat?' Vroeg mevrouw Op 't Hof. Zij was degene die mij had opgevoed en niet mijn biologische ouders. Als zij weg zou zijn dan was ik zeker gegaan, zonder twijfel. Misschien kwam het dat ik mijn biologische nooit had gekend. 'Ja, dat ben ik.' Zei ik na een tijdje. Langzaam liep ze naar me toe. Dat deed ze om te kijken of ik dat echt was? Beetje onnodig, maar ja. Ze is oud. 'Waarom ben je zo laat?' Vroeg ze slaperig. 'Uhm... Weet je wel die school. Ze hadden me even nodig,' vertelde ik de waarheid. Niet 100% maar liegen had ik niet gekund. Bij haar kon ik nooit liegen, maar bij anderen wel. Gelukkig vroeg ze niet meer verder. 'Oké ga maar slapen. Ik heb Mongly al eten gegeven.' Ik was haar zo dankbaar dat ze mijn Kat al eten had gegeven. Met een kort knikje bedankte ik haar. Ik liep naar boven om te gaan slapen.

'Wakker worden Nienke.' Ik had even de tijd nodig om te beseffen wie het was. 'Nienke , schiet op.' Nu wist ik het. Het was Damian. Sinds wanneer maakte Damian mij wakker? Sinds nu. 'Damian, wat is er?' Vroeg ik slaperig. 'Nou, vandaag is het zaterdag en je had mij iets belooft.' Begon een 10-jarige Damian. O nee, ik was het vergeten. Hoe kan een 10-jarige beter onthouden dan ik? Vandaag was de dag dat ik met hem zou spelen. 'Morgen?' Mompelde ik door mijn kussen. 'Wat? Ik kan je niet goed horen,' zei Damian naast me. 'Morgen,' herhaalde ik. 'Is goed,' zei hij teleurgesteld. Hij begon zachtjes te huilen. 'Ahhh Damian.' Ik ging zitten en probeerde heb te troosten. 'Ik wilde het echt niet vergeten, maar gister kreeg ik verschrikkelijk nieuws.' Hij was nog niet echt instaat om mij te vergeven. Hoe moest ik dit doen? Misschien vertellen wat mijn slechte nieuws was of niks vertellen en verder slapen. Beiden waren het een slecht idee. 'Hé Damian.' Riep Jack. Hij was net zo oud als Damian, maar ze waren niet echt vriendjes. 'Je bent nog wat schuldig.' Hij kwam boos naar Damian toe. 'Ik ben je helemaal niks schuldig.' Riep Damian boos terug. 'Jack ga weg. Hij is al boos en je maakt het alleen maar erger.' Hij haalde zijn schouders op. 'Wat maakt mij dat uit. Hij is mij wat verschuldigd en ik wil dat terug.' Dreigend kwam hij naar Damian lopen. Ik moest nu echt ingrijpen. 'Doe normaal en ga weg.' Riep ik naar hem. 'Nee ik wil het terug.' Wat wilde hij terug? Hij bleef de hele tijd praten over dat hij het terug wilde. Met een zucht stond ik op en kwam voor Damian staan. Damian was nu veel belangrijker dan wat hij wilde. 'Wat wil je?' Vroeg ik aardig aan Jack. 'De T-shirt die Damian aan heeft. Het is van mij en ik kreeg het van mijn overleden vader.' Langzaam draai ik naar me om naar Damian. Hij was nog steeds aan het huilen. 'Damian... Geef zijn shirt terug.' Hij begon langzaam zijn T-shirt uit te doen. 'Wacht ik bedoel niet hier!' Toch trok hij zijn T-shirt uit en gaf hij het aan Jack. 'Dank je.' Jack draaide zicht om en verliet mijn kamer. 'Kom Damian wij gaan eten.'