The Legends

Hoofdstuk 7 Afscheid

Hoofdstuk 7

Cynthia POV

De dag is al bijna aangekomen. Nog 2 uur en ik ben echt weg uit dit huis. Ik zal het hier missen, want ik heb al heel mijn leven hier gewoond.

Snel douche ik nog even voor de laatste keer dat ik hier nog douche. Behalve als ik nog terug kom na de missie. Om eerlijk te zijn, denk ik niet dat ik het ga overleven. Vele Legends zijn al overleden aan deze missie. Dan denk waarom zou ik dit wel overleven? Maar om toch positief te blijven zeg ik tegen mezelf : Ik heb al jaren trainingen gehad.

Tijdens het douchen pak ik ook gelijk mijn tandenborstel zodat het een stuk sneller dan normaal. Meestal douche ik een half uur en dan moet ik me klaar maken, dus ben ik sowieso een uur bezig. En nu ben ik sneller doordat ik mijn tandenpoets en douche tegelijkertijd. Zo heb ik ook meer tijd om afscheid te nemen van mijn ouders en mijn broers. Wat ik wel aardig van ze vind, is dat mijn ouders speciaal voor mij een vrije uur hebben genomen. Mijn broers hebben ook iets speciaals gedaan. Ze hebben hun vriendinnetje en feestje afgezegd voor vandaag. Aangezien het feestje van twee uur 's nachts tot zeven uur 's ochtends duurt. En Aiden wilt fit zijn om mij uit te zwaaien. Brandon is speciaal naar huis gegaan om dit tijdstip. Meestal slaapt hij bij zijn vriendin. En daar ben ik heel dankbaar voor.

'Cynthia, kom je nog even eten?' roept mijn moeder vanuit de woonkamer. 'Ja, mam. Ik kom er aan,' schreeuw ik terug terwijl ik mijn kleren begin aan te doen. Eerst doe ik mijn trui aan, daarna mijn broek en tenslotte mijn sokken. 'Mam, wil jij straks mijn koffer naar beneden halen?' vraag ik terwijl ik van de trap af ren. 'Tuurlijk schat, papa komt die straks halen.'

Beneden aangekomen loop ik gelijk door naar de woonkamer. Daar staat namelijk het ontbijt die er heerlijk uitziet. Waarschijnlijk heeft mijn moeder dat gemaakt. Eerst begin ik met mijn ei, omdat die het lekkerst uitziet. Het is een ei met saus erop. Geen idee welke maar het is lekker. Na twee happen heb ik het al op. Zo lekker vind ik het. Als ik iets lekker vind, eet ik het altijd heel snel op. En als ik iets niet lekker vind, eet ik het niet of heel langzaam. 'Aiden, Brandon schiet op!' schreeuwt mijn moeder naar boven. Mijn moeder heeft meestal niet zo veel geduld, daarom wilt ze alles zo snel mogelijk hebben gedaan.

Enkele minuten laten komen Brandon en Aiden naar beneden. Ze zien er echt niet uit als je het aan mij vraagt. De sokken hebben ze blijkbaar omgewisseld, maar ze hebben wel een schattige trui. Samen komen ze naar de eettafel, waar ik ook zit. 'Ik ga je missen Cynt,' zegt mijn broer Brandon. 'Ik jou ook,' vervolgde Aiden. Op zulke momenten zijn ze wel aardig tegen me. 'Ik jullie ook,' fluister ik zachtjes, maar hard genoeg dat ze het horen. 'Cynthia, als jij het niet overleef, mag ik dan je laptop hebben?' vraagt Aiden aan me. Wat?! Is dat het enige wat hij wilt als ik dood ben? Daar zijn mijn broer weer terug. Het is te mooi om waar te zijn. 'ALS ik dood ben, mag je die hebben. Maar ik neem die wel mee naar mijn missie.' zeg ik. 'Ik kan er mee leven,' zegt Aiden maar hij is niet blij met mijn antwoord. 'Maar ik zal je wel missen klein zusje van me,' zegt Aiden zodat ik hem vergeef.

Ik neem nog de laatste happen van mijn ontbijt en ruim daarna op. Mijn koffer op de gang zie ik al. Vandaag ga ik echt definitief vertrekken. Wat er ook gebeurt ik vertrek. Daarna loop ik weer terug naar de woonkamer. 'Broertjes, ik ga. Doei,' zeg ik zachtjes. Ik ben namelijk bang dat ik nu ga huilen. 'Cynthia Mountains, zorg dat dit geen afscheid is.' troost mijn broer Brandon. 'Cynthia, blijf leven hè.' zegt mijn broer Aiden die naast Brandon staat. 'Ik zal jullie onthouden.' Dat is het laatste wat ik nog zeg voordat ik naar de limousine ga. Mijn ouders komen na mij de limousine in. Zij moeten eerst nog een paar formulieren invullen voordat mijn missie mag beginnen. Stilletjes zitten we naast elkaar in de limousine. Veel hebben we niet te zeggen. Zij zijn net zo bang als ik dat we gaan huilen en niet kunnen stoppen.