The Legends

Hoofdstuk 10 De oorlog is begonnen

Hoofdstuk 10

Cynthia's POV

'John,' schreeuwden mijn zusjes en ik. Meteen nadat we, Catherine en ik, hadden verteld over dat de docente ons pillen gaf, waren we gelijk naar John gegaan. Eerst waren Cat en ik niet mee eens aangezien we nog veel lessen hadden, maar uiteindelijk wist Jennifer ons over te halen. Wat ik eigenlijk knap vond. Bijna niemand kon mijn overhalen omdat ik altijd zeker wist dat mijn keuzes verstandig waren.

'Wat.' John draaide zich geïrriteerd om en keek vervolgens naar ons. Hij keek niet echt blij, totdat hij naar mijn hand keek. De pillen die Catherine en ik hadden gekregen, deden de in een zakje. Omdat Catherine niet wilde dat we de pillen kwijt zouden raken.

'Nou, iemand heeft ons pillen gegeven.' Verder hoefde ik niet meer uit te leggen. Hij pakte mijn zakje af en keek er zelf naar. Paar minuten later gooide hij het naar een man in een lab jas en keek ons vervolgens heel serieus aan.

'Wie?' siste John. 'Heeft dit jullie gegeven?' Hij liep naar een stoel en ging daar zitten met nog steeds zijn serieuze blik. Het begon nog al eng te worden. Niemand van ons durfde nog antwoord op te geven. Zo eng was hij. Hij sloeg met zijn vuist op de glazen tafel, die in één keer brak.

'Mevrouw Wilson van Engels,' piepte ik. Er bleef geen glas meer over van de tafel. Je zag enkel de poten nog. Dat zou iemand anders wel opruimen.

'Waarom wordt je zo boos om die pillen?' vroeg Nienke wanneer we allemaal bijgekomen zijn van Johns daden.

'Die pillen zijn dodelijk,' zei hij enkel. Hij was nog niet in staat om wat uit te leggen.

'Waarom zou mevrouw Wilson die pillen aan Catherine en Cynthia willen?' probeerde Nienke. Ze was duidelijk veel te nieuwsgierig. Iedereen wist namelijk dat John op dit moment niet zou reageren.

'Misschien,' hij zuchtte. Hij was duidelijk niet in de stemming om het uit te leggen. 'Omdat ze jullie dood wilt hebben. Waarschijnlijk werkt ze voor Death. Ik had beter op jullie moeten passen. Jullie konden wel dood gaan. Dan... Dan...' Hij verliet de kamer en rende ergens naar toe. Zo had ik hem nooit gezien, ook al ken ik hem niet lang, ik bekeek hem altijd als een leider. Mijn instinct zei dat ik John even moet laten. Hij had een moment voor zichzelf nodig.

'Dodelijke pillen!' besefte ik nu pas. Het waren dodelijke pillen, waardoor je dood kon gaan. De strijd was al begonnen voordat wij überhaupt zestien werden. Death speelde vals en dat wist hij zelf ook. Dit was slechts een waarschuwing.

'Dit is het begin van onze strijd. We moeten opschieten,' riep Catherine in paniek. Mijn zusje en ik besefte nu pas dat het oorlog is tussen Death en de Legends.

'Rustig, we moeten eerst wachten totdat jullie zestien zijn en dan pas kunnen we beginnen,' zei een onbekende iemand die opeens de kamer in liep.

'Wisten jullie dat we al over drie dragen zestien worden?' vroeg Jennifer wanneer de onbekende weg ging. Zo snel dat hij verscheen, verdween hij ook.

'Dat weet ik,' schreeuwden we tegelijk behalve Jennifer. Wie wist zijn verjaardag niet? Ik begon al mijn verjaardag te plannen na mijn vijftiende verjaardag. Ik had er alleen niet rekening gehouden dat ik opeens hier woon met mijn onbekende zusjes. Ik had er opzicht niet tegen dat ik mijn echte zusjes zou kennen, maar meer om mijn verjaardag te vieren. Ik had het liever dat mijn ouders erbij waren.

'We moeten nog een feestje organiseren,' concludeerde Nienke. Ook al had ik veel ideeën ze zouden het nooit mee eens zijn. Mijn ideeën waren veel te duur en groot.

'Heeft er iemand een paar ideeën voor als we het gaan vieren?' vroeg ik en pakte uit mijn rugzak een notitieboekje en een pen. Ik had mijn tas nog op toen ik hier naar toe kwam, wat eigenlijk best handig was.