The Legends

Hoofdstuk 9 De droom en pillen?

Hoofdstuk 9

Cynthia's POV

Het was donker maar langzaam begint er meer kleur te komen. Eerst blauw daarna geel vervolgens komt er een heel nieuw wereld. Ik bevind me helemaal onderaan aan de berg met een berenknuffel aan mijn zijde. Niet zo maar een knuffel, een knuffel die kan staan zo ver ik weet. Hij kijkt met zijn schattige oogjes mij aan.

'Wat nog nooit een levende knuffel gezien?' Zijn berenstem is ook al zo schattig. Net als zijn hele lichaam. Hij is iets groter dan andere knuffelberen. Meeste knuffelberen zijn net zo hoog als een lengte van baby arm. Deze teddybeer is echter groter. Hij is wel één meter.

'In mijn wereld bestaat dat niet,' beantwoord ik zijn vraag.

'Ooo nee, je ziet me anders wel. Dit is jouw wereld.' Ik trek een rare gezicht. Nog nooit heb ik in mijn wereld dat gezien.

'Hoe bedoel, dit is toch niet mijn wereld?' vraag ik.

'Ja wel, iedere sterke Legend komt hier elke dag naar toe, maar dan als ze slapen op aarde.' Het beertje klimt op mij en gaat in mijn rugzak, die ik nu pas merk. Het is een blauwe rugzak met een grote opening voor mijn teddybeer.

'Bedoel je dan dat sterke Legends niet slapen?' Hij zit in mijn rugzak, die nu al aardig zwaar begint te worden. Tenminste zwaarder dan eerst.

'Nee, ze slapen wel. Je kan het bekijken als een droom die je besef als je wakker wordt op aarde.'

'Wat doen we eigenlijk hier,' vraag ik mijn derde vraag.

'Om deze prachtige berg beklimmen. Het is om je conditie te verbeteren,' zegt de teddybeer niet overtuigend. Hij verbergt iets voor me dat voel ik.

'En...'

'Om je ouders te ontmoeten,' zegt hij verslagen. Blijkbaar beseft hij dat je niet op kunt tegen Cynthia Mountains. Of om een andere reden, maar deze klinkt beter. 'Let's go. Je wilt toch niet dat je zusjes daar eerder zijn?'

Ik zet mijn hand op de stevigste steen die ik zie. Het ligt hoog waardoor ik moet springen. Met veel geluk heb ik grip op de steen en trek ik mezelf op samen met mijn teddybeer. De teddybeer doet echt niks. Geen eens een beetje support. Na een tijdje sta ik op de steen. Niet van plan om verder te gaan.

'Gaan we nog?' vraagt mijn teddybeer vanuit mijn rugzak.

'Nee, ik doe alle werk en jij zit lekker in mijn tas toe te kijken.' Zeg ik wat me dwars zit.

'Nou als ik eruit kom denk ik niet dat het zal helpen.'

'Dat vraag ik ook niet.'

'Wat bedoel je dan?'

'Een beetje support kan geen kwaad,' zeg ik terwijl ik verder zoek naar een stevige steen waarop ik kan klimmen.

'Go Cynthia Gooooo! Je kan het,' schreeuwt hij en doet zijn armpjes omhoog voor extra effect op het support. 'Zo beter?'

'Veel beter,' antwoord ik trots en ik klim verder.

Telkens wordt het een stukje moeilijk. De stenen worden ronder zodat je minder grip krijgt en hoger zodat ik meer kracht moet geven. Als ik dit moet doen bij de training van morgen, dan ben ik echt kapot.

'Kunnen we een pauze nemen?' vraag ik smekend.

'Nee, we zijn er bijna,' zegt de teddybeer vastbesloten. Met het laatste kracht die ik nog heb, til ik mezelf op. Ik zie eindelijk de top. Met daar om heen water. Waarschijnlijk ijskoud water.