Umut Sandalı

"Umud"

Betül sordu
Betül: esra ya gelmese seninde bir hayatın var ömrün boyunca hayatını askıya alamazsın sen yaşıyorsun okullun var ailen var ve herşeyden önce gelecek, Geleceğin var sorumlulukların var  Yaşayan ölü gibisin bu ne kadar mantıklı.
Betül bunları dille getirirken esranın göz yaşları süzüldü yanaklarından içinde tarifsiz bir acı bu sözler cam parçaları olup kalbine çarpıyordu.
Betül esranın yüzüne bakmadığından esranın duygularını bilemeyip sözlerine devam ediyordu.

Betül: Ayşegül hocanla görüşmüş annen hoca bu son zamanlar tüm öğretmenlerinin senden yana şikayetlerinin olduğunu söylüyor ve derse katılmamandan dert yanıyorlarmış sence de yetmedimi .
Esradan ses çıkmayınca yüzüne baktı.
Yüzündeki hayattan dersini almış bir ifade ve göz kapaklarıyla savaşan yaşları gördü sıkıca sarıldı. Sımsıkı sarıldılar

Esra haykırarak ağlamaya başladı ve tüm sesiyle bağırıyordu.

-Olmuyor be abla olmuyor ben hiç düşünemiyorum olmayışını onun olmadığına inanmıyorum hani vazgeç diyorsunuz ya işte o an tüm hayallerim yıkılıp kalbime saplıyorsunuz ben bekleyince değil umudlarım bittince ölüyorum yapma abla sende yapma (dedi var sesiyle) herkes beni gömüyorken sende kürek atma.
Kendini kaybetmişti günlerdir biriktirmiş olduğu göz yaşlarını göz kapaklarıyla dans ediyordu bağırmaktan sesi kısılmış etraflarına insanlar toplanmıştı. Betül farkındaydı olup bitten herşeyin ama esra iç savaşıyla mücadele etmekten hiç birşeyin farkında değildi.
Betül kamurga kemiği gibi esrayı saran kollarını çekip gözyaşlarını siliyordu esranın her çığlıklarının arasında derlenmesiyle oda geçmişini hatırlamış hüsrana bürünmüştü. Esranında gözyaşlarını sildi. Gözlerine baktı ve sessizce anlıyorum seni ama hadi evimize gidelim. Dedi öylede yaptılar esra heran düşüp bayılacakmış gibi bir hali vardı. Başı dönüyordu düşmemek işin bir koluyla sımsıkı betüle sarmıştı.

     "Umud neydi olmayanı beklemek     mi? "