Umut Sandalı

Aşk Savaşmaktı

Betül: Esracım yapma böyle lütfen gelmeyeceğini ikimizde biliyoruz, ve üstelik kim bilir belki öyle biri Hiç yoktur, nerden bile biliriz.

Esra içten içe sitem etmişti ona sus diye bağırmak istiyor ama yapamıyordu yüzü kızarmış sinirlenmişti.
Esra: Lütfen bir daha imkansız umudsuz cümleler kullanma zira o gelecek ve hepinizede buna şahit olacaksınız o gün geldiğinde ben sizin gibi geçip karşınıza kalbinizi kırmayacağım. 

Betül: fakat esracım

Esra böldü sözünü hiç böyle şeyler yapmazdı aslında aşk onu değiştiriyordu.

Esra: Anladım siz olumsuz konuşmaya devam edeceksiniz amma velakin ben dinlemeyeceğim.

Biraz sert olmuştu bu sözler, ardından da çekip gitti nereye gideceğini bile bilmeden Betül sözlerine  alınmamış ama esraya çok üzülümüştü.
İç ses
Zavallı Esra  derslerinden oluyor ama farkında bile değil ve en kötüsü de hayatına bir hiç uğruna harab edecek bir rüyanın peşinden ne kadar gidebilir akıl erdiremiyorum.

Betül haklıydı benimde aklım almıyor.

Esra o öfkeyle yol almış hızlı adımlar atıyordu. Aklında betülün söyledikleri defalarca yankılanıyor git git çıldırıyordu. Farkına varmadan her zamanki parka gelmişti hayır hayır diye bağırdı banka oturup başını banka yaslayıp hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı. Ağlarken şunları söylüyordu. gel artık yoruldum tek başıma çabalamaktan, tek başıma savaşmaktan, insanların anlamsız umudsuz sözlerine maruz kalmaktan, gelde bu savaş sona ersin.
Demiş dediğiyle kalmıştı. Biri geldi oturdu yanına elini omzuna atıp sarıldı sıkıca, şöyle söylüyordu
-Özür dilerim özür dilerim çok kırdım affet.

Diyip onunla ağlamaya başlamıştı. Bu kişi betüldü onun o öfkeli gidişinden anlamıştı bu parka geleceğini, dedikleri ne kadar doğru da olsa esrayı üzdüğü için kendini kötü hissetmiş görmeden rahatlamayacağını anlamış gelmişti, iyikide gelmişti. Esra daha iyi hissetmişti kendini. Sonunda ikisi de sakinleşmişti, Esra betülün yüzünü avuçlarına alarak şöyle söylemişti.

Esra: Gelir dimi Abla birgün gelir, gelmez mi yoksa

Betül onun içinin yandığını hissetmiş içindeki ateşin seslerine şahit olmuştu ne yapacağinı şaşırmıştı.

Betül: gelir gelir Demiş başkada söyleyecek söz bulamamştı.

Esra: hep böyle olurmu Abla hayatın sonu gelmiş gibi ömrünün son günlerini yaşıyormuş gibi, sende yaşadın mı abla.

Betül bu sahneyi çok yasamıştı. kendi hayatına dalmış geçmişi düşünmüştü. Mehmetin onu bırakıp gidişini hatırlamış esrayla aynı duyguları yaşamış fakat o içini rahatlatıp, ağlayamamıştı sadece şöyle diyebilmişti

Betül: yaşadım ablacım yaşadım.