The Unexpected Marriage

Chapter 28

Chapter 28

Nikko's POV

One year... I suffered too much sa isang taon. I watched my wife sleep for six months. Nung gumising siya she won't stop looking for our child. I told her what happened. Hindi ko rin matanggap na nawalan ako ng isang anak. But I'd rather lose him than lose my wife.

Five months. Limang buwan naman siyang nadepress at hanggang ngayon depress pa rin siya. She still can't accept it. She wanted to end her life immediately kaya lagi akong nasa tabi niya. Umiiyak ang kambal tuwing nakikita si Tiffany na nagwawala at sinusubukang saktan ang sarili niya. Hindi ko rin siya madaan sa matinong usapan. Selfish raw ako.

Now, I'm watching her sleep. Tuwing natutulog ko lang siya nakikitang kalmado. I miss my wife so much. I postponed our wedding dahil nacomatose si Tiffany. Doctors said Tiffany hit her head twice and I think dahil yun sa kotse niyang nabangga sa puno nung napasugod ako sa bahay at sa pagkatulak ni Giana kay Tiffany sa hagdan.

Giana is now paying for what she had done to my family. Nung dumating yung mga pulis sa bahay para kunin si Giana, she keeps saying sorry like her apologies will bring back my child or pay for the pain she had caused to my wife. 

A tear fell from my eye habang itinatabi ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa mukha ni Tiffany. Nahihirapan na ko. Walang kwenta ang magiging pasko namin kung di pa titigil si Tiffany. Minsan iniisip ko na sumuko na lang at the same time ayoko.

"Nikko, take a rest sila Jade muna diyan." sabi ni Eli na pumasok na pala sa kwarto namin.

Tumango ako at lumabas na kami. Nasa labas naman si Jade at si Irene. Irene handed me a tissue and said something. "Don't give up Nikko. She's just depressed." sabi niya at tinapik ang balikat ko tsaka sila pumasok sa kwarto.

Pumunta kami sa kusina at nandun ang dalawa ko pang kaibigan. They handed me a bottle of beer pagkaupo ko sa upuan ng counter island ng kusina. Uminom ako at pinatong ang ulo ko sa counter. "Pagod na ko." sabi ko sa kanila at bumuntong hininga.

I felt someone poke my head at nagsalita. "Ano ngayon Nikko kung pagod ka na? Iiwan mo siya ulit? Pakakawalan mo ulit? Hahayaan mo siya sa mga gagawin niya para tapos na ang paghihirap niya? Ano Nikko? Sabihin mo sa amin." sunod sunod na tanong ni Ethan na nagpa-ayos sakin sa pag-upo.

"No, I would never do that. I'm tired physically. I need a rest, yes. But that doesn't mean na iiwan ko ulit siya or hahayaan siyang tapusin ang paghihirap niya. I lost her twice now we lost our child and I will never lose Tiffany again." sabi ko at uminom.

"Hold on tight sa sinabi mo ngayon, Nikko. Always remember na di ka nag-iisang nagmamahal kay Tiffany. We also feel sorry for your lost, Nikko. We love Tiffany and we've treated her as our sister. Don't lose hope. Babalik rin sa dati si Tiffany. She's just sobber and depressed." sabi ni Andrew at tinapik ang balikat ko.

Nagkwentuhan pa kami ng saglit at para ko na ring pahinga to. We laughed at nag-asaran pa tulad ng ginagawa namin noon. Nakatatlong bote ako pero wala pang tama sakin to. Para lang akong uminom ng tubig. Then I realized, eto pala ang mga totoo kong kaibigan. Hindi nila kami iniwan ni Tiffany kahit kailan.

"Chungbunhan Tiffany! Maldo andoeneun soli geuman!" (Tiffany enough! Stop this nonsense!) natigil kaming apat nang biglang sumigaw si Irene sa taas at tumakbo si Jade dito.

"Tiffany woke up at dumiretso sa banyo. I thought she was just doing her business pero nadinig namin ni Irene na nabasag yung salamin niyo." sabi ni Jade na nagpatakbo sakin sa taas.

Pumasok ako sa kwarto at nakita ko si Irene na umiiyak habang kinakatakot ng malakas si Tiffany at si Tiffany ay umiiyak at sumisigaw sa loob ng banyo. Hinanap ko yung susi ng banyo at binuksan agad yung pinto.

I saw my wife crying on the floor sa tapat ng shower. Naiyak lalo si Irene nang makita si Tiffany sa sahig. My wife's fist is bleeding kaya kinuha ko yung nakasabit na tuwalya. She's holding a piece of a broken glass at nakatapat sa pulso niya. I grabbed that piece of glass from her hand slowly para di pa siya masugatan ulit.

Binato ko sa lababo ung salamin. Kinuha ko yung kamay niya at binalot sa tuwalya para punasan. Binuksan ko yung shower at tumingin si Tiffany sakin. I looked at her eyes na umiiyak pa rin. I held both of her hands.

"Evol, chungbunhi. Geunyang nawa hamkke. Dasi nal tteona jima. Nayo?" (Evol, enough. Just stay with me. Don't leave me again. Please?) I pleaded. May bumagsak na luha sa mga mata ko.

Pumasok si Irene at sinara yung shower. She handed me another towel at pinalibot ko yun kay Tiffany. Kumuha ako ng damit para makapagpalit sa guest room and I asked Irene and Jade na bihisan si Tiffany. They don't mind.

Nagbihis ako saglit at hinintay na matapos sila sa labas ng kwarto. The door opened at sinabi ni Jade na okay na. She said that Tiffany was now laying on the bed. Tumigil na sa pag-iyak si Irene at pinupunasan niya pa rin yung pisngi niya.

Pumasok ako ng kwarto and I saw Tiffany staring at the wall habang nakahiga. Umupo ako sa dulo ng kama at tumingin sa kanya. I started talking. "Hanggang kelan mo gagawin to Tiffany? When will you stop trying to leave me?" I asked.

Hindi siya sumagot. Bumuntong hininga ako at tumingin sa kisame. "I don't know what to do anymore. Evol, di lang ikaw nahihirapan." I looked at her again at tumingin na siya sakin. "Ako din nahihirapan. You still can't accept your lost right? Damn, mas mahirap para sakin to Tiffany." patuloy ko sa sinabi ko.

"One year, I'm in pain. Naiiyak ako sa awa sa'yo. Minsan sinisisi ko na rin ang sarili ko. Because of what I did wrong. What I did wrong in the past caused you pain pero times 3 ang sakit na napupunta sakin." sabi ko sa kanya. She wasn't talking. Nakikinig lang.

Tumalikod ako at tumayo na. May bumagsak na naman na luha sa mata ko. "Please come back to me, Tiffany. I've missed the real you. I miss my ex and the girl I married. Dol-aonda." (Come back.) sabi ko. 

I was about to reach for the door nang tawagin ako ni Tiffany. "N-Nikko."

Tumingin ulit ako kay Tiffany and she sobbed. "M-mianhae. Jinjja mianhae. Dasineun dangsin-eul tteonaji anheul geosibnida, yagsog." (I'm sorry. I'm really sorry. I won't leave you again, I promise. Don't go, please.) Tiffany begged at humihikbi na siya.

I smiled at her. Lumapit ako sa kanya at mabilis naman siya tumayo at niyakap ako tsaka humagulgol sa balikat ko. I brushed her hair using my fingers and kissed her head. My wife, is back.

"I'm sorry. I-I'm sorry for b-being inconsiderate Nikko. S-saranghae. M-mianhae." she said at lalong humagulgol sa balikat ko.

"Saranghanda, Tiffany. I will never leave you. I'll stay with you through thick and thin." I said and kissed her forehead.

We spend the night hugging each other. Binaba ko rin siya kila Irene and Irene hugged her habang umiiyak silang dalawa. Finally, she is back...