I'm the bitch, you're the bad boy!

∞ Hoofdstuk 28 ∞

Ik stap uit mijn bed en onder weg naar de badkamer grabbel ik mijn notities van mijn bureau. Ik loop de trappen op en open de deur van de badkamer. Het is er koud, maar toch staat mama haar tanden te poetsen enkel in haar onderbroek en onderhemdje. "Goedemorgen meisje", zegt mama en er loopt een sliert tandpasta over haar kin. "Mama", zeg ik terwijl ik wijs naar haar kin. Mama neemt een doekje en veegt de streep tandpasta van haar gezicht. Mama spuwt een rochel tandpasta uit en spoelt haar mond met een beetje water. "Klaar voor je examen?", vraagt ze. "Ja, het is ook maar geschiedenis hè", lach ik en ik neem een handdoek en een washandje uit het kastje onder lavabo. "Ja, dat is waar", zegt mama en tegelijkertijd loopt ze naar de gang. "Ik heb pannenkoeken gebakken als je wilt." Dat was de geur die ik al heel de tijd rook. Ik poets snel mijn tanden en loop naar beneden. De tafel staat al mooi gedekt en ik schuif aan tafel. Een grote stapel warme pannenkoeken staat in het midden van de tafel. Ik neem de bovenste van de stapel en doe er siroop op.

20 minuutjes later

"Schat, je weet toch dat je nog altijd je pyjama aan hebt en over 20 minuten op school moet zijn?", vraagt mama. "Ow shit!", roep ik en ik prop snel mijn 4e pannenkoek in mijn mond. Ik haast me naar mijn kleerkast, gris snel een crop-top en een jeans uit mijn kast en spring bijna letterlijk in mijn kleren. Ik neem mijn bladeren, atlas, kleurpotloden en pennenzak en duw ze in mijn boekentas. 'Ik ben weg! Tot straks!' roep ik naar mijn mama. 'Veel succes', zegt mama, maar de boodschap komt maar half tot bij mij, omdat ik de deur snel dicht trek.

Ik tast naar mijn sleutels in mijn zak terwijl ik met de lift naar de garage ga. Ik open ons bergkotje en sleur mijn fiets naar buiten. Ik probeer om te vertrekken, maar ik merk al snel dat ik lekke band heb. Ik neem mijn gsm en probeer mama te bellen, maar ik heb amper bereik in de garage. Ik ren terug naar boven en probeer mama ondertussen opnieuw te bereiken, maar deze keer neemt zij niet op. Ik ben bijna aan de deur wanneer mama mij plots terug belt. "Schat? Wat is er?' vraagt ze. "Ik heb lekke band en kan dus niet naar school vertrekken. Kan jij mij afzetten aan de schoolpoort?', vraag ik. Ik hoor zelf de smekende toon die in mijn stem te horen is. 'Tuurlijk! Waar ben je nu?' antwoord mama snel. 'Euh, voor de deur.'

Onderweg naar school belt mama onze studiebegeleider. "Ze zal wat later zijn ... Ik hoop dat het geen probleem is ... Dat is een hele opluchting ... Bedankt ... Tot ziens", fluistert mama. Ondertussen gaat mijn gsm ook af. "MICHIEL belt", staat er op het scherm. 'Pff, ***", mompel ik. "Wat is er?" vraagt mama. "Niks, ik heb gewoon niet echt zin om te bellen. Ik heb eigenlijk ook gewoon geen zin in vandaag", zeur ik. "Ik kan bellen naar school en zeggen dat je niet komt vandaag of ik kan vragen of je na het examen meteen naar school kan komen", stelt mama voor. Het was misschien niet haar bedoeling, maar het leek alsof ze niet wou dat ik naar mijn examen ging. Of het lijkt alsof ze niet wil dat ik in een depressie vast kom te zitten en dan ook zelfmoord ga plegen of zo. Ik zie mijn moeder echt heel graag, maar de laatste tijd is ze iets te zorgzaam en dat is soms een beetje vervelend. Ik denk dat ze eerder zelf nog in een depressie gaat komen. 'Ja, kan je regelen dat ik na het examen meteen naar huis kan. Ik ben op dit moment niet zo in staat om lang op school te blijven', vraag ik. 'Tuurlijk kan ik dat regelen, schatje', zegt ze. Ik hoor de zorgzame toon en ik voel de breekbaarheid in de haar stem. Het is zo moeilijk om op dit moment deftig te kunnen praten met mama. Het is moeilijk om in te schatten wat ik juist moet zeggen op de juiste momenten.