Harry Styles with me (One Direction Fan Fiction)

Chapter 1- Bye Philippines

Chapter 1

 

Before anything else, this story has no communication to One direction boy band, and other names had written in this story is only an Imagination and Creation of the author except for the boy band names. This is only a fan fiction. Sorry for the typo's, people makes mistakes. And if you have good or bad comments, suggestions you're free to give a comment. If you like this story, please vote for it.

NO COPYING OF STORIES. THERE'S A LAW WATCHING US.

Thanks and enjoy reading

 

Audrey's P.O.V

 

 

I need love, love

Ooh, ease my mind

And I need to find time

Someone to call mine;

My mama said

You can't hurry love

No, you'll just have to wait

She said love don't come easy

But it's a game of give and take

You can't hurry love

No, you'll just have to wait

Just trust in a good time

No matter how long it takes

 

 

 

I'm enjoying the beat of music.. :)

hooh!! yeah!!,, 

ng biglang--

(knock3x)

 

"tama na yan, maligo kana at baka ma-late kapa sa flight mo.."

"Tita naman panira kanaman ng moment, I need to feel this music, kasi makikita ko na si mama!!"

"oh sya!, basta bilisan mo lang huh ano? ma-traffic ngayon.."

"paki-lock nalang din po ang door.."

hay! sa katagal-tagal-tagal-tagal nga naman ng panahon, I can't believe na makakapunta na ako sa LONDON to find my MOTHER... at syempre sa tulong din ng super supportive kong Tita na si Tita Anabelle... 8 years old palang ako ng iniwan ako ni mama, at pagkatapos niya akong iwan, iniwanan din ako ni papa, 

namatay siya, ng hindi lang man nalaman ni mama na may sakit si papa, kahit sa burol  niya hindi umuwi si mama, magpapadala nalang daw siya ng pera.. at nong 16 years old na ako pinangakuan naman ako ni mama pag 18 nadaw ako susunod daw ako sa kanya sa London at yun na ang huling kumunikasyon namin sa isa't isa.

Ang lungkot ng istorya ng buhay ko diba, matagal na ding wala kaming komunikasyon ni mama, kahit sa facebook, sent ako ng sent ng messages hindi naman nagrereply, kaya ako na ang naglakas loob upang pumunta ng London..

I'm here na at the Airport..

"mag-ingat ka don huh?"

"opo tita, maraming-maraming salamat po sa tulong niyo, kung wala po kayo hindi po siguro ako makakapunta ng London,"

"sigurado kanaba talaga diyan..?"

"Tita 2 years ko po itong pinag-isipan at I'm really sure.."

"marunong kana bang mag-inlis?"

"oo naman po.. "

"teka san napala yung ninang mo, "

"I'm here...!!"

yan si ninang Terry, siya ang kasama ko sa London, hindi ko naman kaya na ako lang mag-isa

Ninang Terry: "Let's go? It's so hot in here"

Tita Anabelle: "Hoy! don kayo mag inglis-inglisan sa london.. sige na bye na..."

"Bye po Tita, hindi naba talaga darating si Tikboy?"

Tita Anabelle: mahuhuli pa kayo kung hihintayin mo pa siya...

(sigh)

"paki-sabi nalang po na mamimiss ko po siya.. siya po ang dabest BFF ko.."

"sige na! bye.."

"Bye po tita..tara na po Ninang"

maya-maya..

"Payatot!!!!!"

huh? Tikboy..

"soh--rri ,, hooh!! hende hahko hontime.."

"oh! hinihingal kapa.."

"Godbless don Bessplen huh? "

"thank you, inagt kayo dito.."

at niyakap ko siya,,

 

 

 

 

"Tita? perstime ko po'ng sumakay ng airplane.."

"just relax..."

"ito na'to.. Bye PHILIPPINES , HELLO LONDON... :)"