Kısa Duygusal Hikayeler

Canından çok sevmek.

Aylardır sevdiğim bir çocuk vardı. O da sevdiğimi biliyordu ve üzülmemem için sevgimi anlayışla karşılamıştı.

İstediğim zaman yazabileceğimi ve konuşabileceğimizi söylemişti.Sevgilisi vardı ama başka şehirdeydi.Doğru bulmadığımdan birkaç kere yazmıştım sadece.Bir daha yazmaya cesaret edememiştim.

Sonra geçen gece bardaktan su boşalırcasına yağmur yağarken annemler misafirliğe gitmişti.Onları bir güzel azarladıktan sonra bir film seçip televizyonun karşısına geçmitim ki telefonuma mesaj geldi.

Saat geçe on bir gibiydi. Whatsapp'ı açtığımda mesajın o'ndan geldiğini gördüm.

''Evinizin önündeki parktayım.İnebilir misin?''yazıyordu.

Evimi nerden bulmuştu,bu saatte burada ne işi vardı bilmiyordum.Mesajı idrak edebilmek için birkaç kez okurken camdan baktım.

Yağmurdan hiçbir şey görülmüyordu bile.Ardından gelen ''Lütfen.'' mesajıyla ne ara aşağı inmiştim hiç bilmiyordum.

Şemsiye almayı bile unutmuştum.Çıkar çıkmaz sırılsıklam olmuştum.

Biraz ilerleyince salıncakların arkasındaki banka oturmuş, elindeki şişeyle yere öylece baktığını gördüm.

Yanına oturup ''İyi misin?''diye sordum.Cevap vermeden başını iki yana salladı.

Ne yapacağımı bilememiştim.Ağlıyordu sanırım gerçekten göremiyordum.''Korkutuyorsun beni.''diye mırıldandım.

''Benim neremi seviyorsun?''diye sordu aniden.''Cidden.Nedenini bile sormadan böyle bir havada aşağı indin.Beni bu kadar çok mu seviyorsun be kızım?''cevap veremedim.

Ne diyebilirdim ki? Boğazım düğümlendi.Başımı salladım hafifçe, gördü mü bilmiyordum.''İnsan bazen sevildiğini bilmek istiyor.Seni seven birinin omzunu istiyor bazen.Böyle günlerde..''Sustu.

Çok kötü bir şey olmuştu belli.Yüzüme baktı bi ara. ''Ben buradayım.''dedim.Gülümsedi.Gamzelerini gördüm.İlk defa o kadar yakından gördüm.

Saniyeler sonra belime sarılıp başını omzuma gömmesi bir olmuştu.Saatlerce böyle durabilirdim.Zamanı o zaman durdurmak istedim işte.Hep öyle kalmak istedim.Sarılmk istedim.Ben o an ölmek istedim.

Telefonu çaldı sonra.Yavaş yavaş belimi bırakırken telefonunu açtı.'Canımın içi' yazısını yağmur telefonun ekranını sırılsıklam yapmadan görmüştüm.Kalktı yanımdan.İleri gitti biraz.İşte o an bir şey oldu.

Benim canım içim,içim de başka bir can taşıyordu.Acıttı be.Birkaç dakika sonra geldi yanıma tekrardan.''Gitmem lazım.''dedi.''Sen de gir içeri.Teşekkür ederim.İyi geldi.''dedi.

Gülümsedim ama boğazıma bir şeyler battı.''Önemli değil.''dedim ama önemliydi.''İstediğin her zaman gel.''diyemedim, gitti çünkü.

Arkadaşlar acıtıyor.Canınızdan çok sevdiğiniz insanın,başkasını canından çok sevmesi çok acıtıyor.