Chapter 18: Lunch

22 0 0
                                    

Jin's..

tamang nagaaral lang talaga kami kaso kanina pa nag re-reklamo itong si Seungkwan about play time daw ang saturday, and yes he want to play. Isn't he more concern about the exam?. pwera kasi sa kanya all of them were serious studying. Pero hindi ba nila pwedeng gawin to sa bahay nila at dito pa talaga?. I feel awkward around them lalo na kay Seungcheol.

Kung bakit ba naman kasi bigla na lang pinapasok ni Fume itong mga to eh, hindi ko naman narinig na nag doorbell at kung bakit ba naman kasi ganon ang topic namin ni Mist, at mukha pa kaming mga engot na nagbabangayan pa. Good thing the others didn't hear anything, dahil kung meron. sasama na talaga ako kay lord dahil sa sobrang kahihiyan.

"saturday talaga ngayon, dapat nasa labas tayo eh, naglalaro not this.!." if seungkwan was given a chance to throw all his stuff baka nasalabas na nga lahat ng gamit nya.

bukod sa kanya lahat talaga nagaaral, at focus kung focus. well, i could say naman na naka focus si Fume kahit na gumagawa sya ng paper crane she keep whispering something habang gumagalaw yung mga kamay nya sa papel. the tv is also playing kahit walang na nonood.

"pwede ba nating patayin yung tv, sayang kasi kuryente." wonwoo said it in an attemp of reaching the remote control malapit kay fume pero nakuha na agad yun ni fume.

"no, i'm listening." fume throw sharp gaze on him. that surely made him started a bit.

nabalot na naman kami ng katahimikan which is i have no problem at all. i never thought they coulde be this serious. napanood ko kasi mga variety show ng mga to lalo na yung one fine day, kung saan major na problema nila yung kakainin nila. based on what i thought they were that type of carefree, alam nyo yung pasayaw ganon.

totoo nga a person's personality isn't one. napatingin ako sa maliit na orasan sa side table, it read quarter to 10, parang ang bagal naman yata ng oras. but i better prepare for lunch right?.

"i'll go make our lunch." i was about to stand up kaso may mga kamay na humawak sa balikat ko that made me stay on my seat. i looked up to see who it was since he was standing behind me.

surely umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko ng mukha ni seungcheol nakita ko. naalala ko na naman yung kanina. bwusit naman kasi eh. gusto ko ng umiyak.

"tutulungan ka namin." medyo nagtaka ako sa sinabi nya, until he called mingyu.

"no. hindi na kailangan, kaya ko naman." depensa ko trying to get away from his grip on my shoulder pero sadyang malakas ang isang to, talo lakas ko, or am i wasn't that powerfull pagnakaupo ako?. Jin walang ganon.

"pero magluluto ka ng pagkain ng labing anim na tao is that okay?. kaya mo ba?." naiintindihan ko yung pagiging gentleman nya but questioning my skill is a little bit.. a bit uncouraging.

"mist can help." sagot ko naman. tinignan nya si mist and nodding to her.

"sabihin na nating tutulungan ka nya, pero madalas pang tatalong tao lang ang niluluto nyo diba?.." i nodded trying to figure out kung ano connect ng sinasabi nya, I dont get it at all. "ngayon kasi, magapapakain kayo ng dadag na trese na katao, kaya tutulong kami. diba mingyu, seokmin.?"

"count on mi." mingyu spoke on his proud-ful english, katigas naman ng 'me' nya.

"ako?," seokmin said while derping but immediately nodding afterward.

so lima kami na andito ngayon sa kusina still thinking what should we cook for lunch. habang etong si mingyu naman...

"pano basahin to?." he asked while pointing at my recipe book na nakita nya sa taas ng refrigerator.

Black PinkWhere stories live. Discover now