Chapter 30: Reason

10 1 0
                                    

Mist..

"6, 5, 4, 3, 2, 1"

after Seungcheol's count is nagumpisa na kaming mag jogging. Im still looking for my energy to do morning stuff, kaya lang naiwan ko pa yata sa pinagtulugan namin nila Jin kaya eto para akong lantang gulay na nag ja-jogging trying to catch-up doon sa mga nauuna samin. Hindi naman ako ang panghuli, as usual Fume is trying to catch-up to us. She really lacking a stamina.

"Mist dali!." Jeonghan grabbed me by my forearm kaya yan napilitan akong kumaripas ng takbo. Sa kabutihang palad ay nagawa ko namang makasabay sa hatak nya sakin dahil kung hindi baka kanina pa ako humiram ng muksa sa semento.

halos para kaming itik na sunod-sunod na nag ja-jogging sa side street. While Fume is still struggling on her own feet, kabaliktaran naman ni Jin na daig pa pang 100 meters runner kung maka takbo,  halos pa balik-balik lang yung ginagawa nya. Jogging pa rin naman to diba?.

"ang tahimik mo naman." Jeonghan started that made me look at him.

Why it feel so painful every time na natitingin ako sa kanya?. I feel so guilty whenever he smile at me and every time he give me an extra attention, when he is being so caring all of sudden. A familiar feeling immediately strike me. Magkahalong kaba, takot at pangamba. I know i like him from the very start, but i didn't mean anything so serious, lalo na marami akong kaagaw sa kanya. A million of girls around the world is claiming him, her's.

"wala naman, iniisip ko lang kung ano pwedeng kong gawin ngayon. Wala kasing binigay na trabaho sakin si Jin eh." pagpapalusot ko at napatingin ako sa direksyon ni Jin. Na ngayon ay masayang-masaya sa piling ni Seungcheol.

Can i be also happy like her?. Again, naalala ko na naman na eto na yung huling dalawang lingo na magkakasama kami. This isn't the last right?, pero feeling ko kasi, it will be the last. Bakit parang masyado naman yatang mabilis ang pag-galaw ng oras.

"present naman kayo sa live show case namin diba?." Jeonghan is looking straight at the street, but i know ako ang kausap nya, kami lang naman magkasama eh.

"hindi ko alam eh." napahinto sya sa pag ja-jogging nya. kaya napa-hinto din ako.

"bakit?." he is looking at me with a frown on his face.

"may pasok kaya yun."

"gabi naman yun eh, kaya okay lang."

"may klase non the next day. So we really can't tell kung makakapunta kami o hindi." paliwanag ko, pero sa totoo lang. Hindi naman na talaga kami makaka punta.

"so unfair." he helplessly pouted kaya natawa na lang ako. Ang cute nya kasi eh. 

---

andito kaming lahat sa pinaka malaking inn na narentahan ni Jin. Bakit ba naman kasi na hindi man lang ako binigyan ni Jin ng gagawin eh. Kaming mga natitira is nag aayos lang kami ng buong bahay, at eto na nga ang pinaka last.  Natapos na kasi namin yung dalawa. However, except to Chan, Vernon, and Soonyoung lahat kami naglilinis. Yung tatlo kasi nasa labas naglalaro, okay lang naman in fact we had enough helping hands to finish the work. Jihoon were responsible in changing those flowers in the vases. Joshua and Wonwoo is doing the curtain, at kung anu-ano pang mga pinagdidikit nila doon. I just let them, ang saya nila eh.

"Misteky maganda ba?." napa lingin ako kay Jihoon. He proudly presented yung ginawa nyang arrangement ng mga bulak-lak na halos kalahating oras din nyang ginawa.

I give him a two thumb ups, and give my famous toothy smile that sure made me look stupid. I remember how Fume get irritated tuwing malapad ang ngiti ko, lagi nya akong binabato ng kung ano mang mahahawakan nya, of course yung hindi nakakasakit like unan stuff toy, or maybe something that is harmful pero hindi nya ipapatama sakin.

Black PinkWhere stories live. Discover now