Poems (English/Dutch)

19. demons

deze is ff Nederlands, maar wou hem toch hier ook hebben.

de volgende tekst bevat grof taalgebruik xx

Hebben jullie ook altijd het gevoel dat je anders bent? Niet anders in een manier die we kennen, want iedereen is anders, maar in een manier waardoor je je afgezonderd voelt van de rest. Waarom ben ik zo? En is er niemand die het zelfde denkt als ik? Want tenslotte word ik overspoeld door de gedachtes die mijn hoofd rondspoken, en dingen die ik niet vergeet. Er zijn ook zo godverdomme veel mensen op aarde, dat je je al snel niks voelt. Of er word gezegd dat het  tussen je oren zit. Daar heb je veel aan. Alles zit tegenwoordig tussen je oren. Overal is een naam aan verbonden die moet verklaren waarom je op dat moment afwijkt van de beschaving. Is het dan zo erg af te wijken? Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Is het de bedoeling dat we met de stroom meegaan zodat we geen revolutie starten ofzo? Wat nou als er een hele wereld achter ons zit. Ons bestuurd en uitlacht omdat we sprookjes bedenken over anderen werelden. We kunnen ook gewoon een groot mislukt experiment zijn. Maar nee hoor, het is allemaal wetenschappelijk bewezen. Wetenschap kan ook opgezet zijn, toch? Soms denk ik echt dat alles een grote leugen is. Dat alles ons is voorgelogen zodat we maar niet afwijken. Want anders zijn is fout. Er zijn mensen die meer macht hebben, opleidingen, gezinnen, maar waarom hebben we dat nodig als we maar één keer leven. En ik zal ook eerlijk zijn, ik zit te janken terwijl ik dit schrijf. Gewoon omdat mijn leven één grote teringzooi is, terwijl niemand het weet. Maar ik vind het zelf altijd kut om zielig te doen. Ik probeer altijd anderen te helpen en mezelf te vergeten, maar er gebeurt altijd wel weer wat. "gaat het wel goed thuis, ik ben bezorgd om je", dat zei een jongen uit mijn klas laatst. Ik spreek hem niet zo vaak maar hij is aardig. Op dat moment kon ik wel 100 redenen bedenken waarom het niet goed met me gaat. Maar in plaats daar van zei ik, "ja, ja het gaat goed". Soms heb ik daar spijt van, wil ik hem knuffelen en zeggen dat ik niet zo verder wil. Maar aan de andere kant, ik weet niet of ik ooit terug kan naar het meisje wat ik was, want die is verdwenen. Een meisje uit mijn klas weet een paar van mijn problemen. Ik dacht, misschien kan ze me helpen. Ze ziet dat het slecht met me gaat, ze ziet het, maar wat doet ze? Niks. Ik verwacht ook niet anders, ik bedoel, er is nooit echt iemand geweest die me begreep. Er zijn genoeg die zeggen van wel, daar niet van, maar ik weet dat het niet waar is. Begrijpen in de zin van "ik heb dit ook meegemaakt" is anders dan mij begrijpen. Laat ik daar maar niet verder op ingaan, ik ben echt een grote bende. Ik schrijf dit trouwens ook niet voor zielige reacties, ik weet ook niet waarom. Misschien omdat mijn ouders denken me te begrijpen, en denken zich met me te bemoeien. Ik wil ZO graag ik hun gezicht schreeuwen, LAAT ME MET RUST! IK EET HOEVEEL IK WIL, SCHEP GEEN ETEN VOOR ME OP. IK HAAT JULLIE. WAT MAAKT HET UIT, HET IS MIJN LEVEN'. Maar, het kan niet. Niet dat ik het niet heb gedaan, maar vervolgens word er weer zo'n tyfus wijf van een psychiater bij gehaald, die me allemaal al hebben opgegeven, of ik heb ze weggejaagd, kan ook. Ik verbaas me erover hoeveel ik bepaalde mensen en dingen kan haten. Hoeveel fucking avonden ik mezelf in slaap heb gehuild. Hoeveel veel fucking pijn ik mezelf kan doen zonder er van te schrikken. Grappig, dat er ook mensen zijn die mij haten. Snap ik, ik haat mezelf ook. Ook grappig dat er nog steeds mensen zijn die denken dat ik normaal ben, schrijf voor de lol, denken dat ze het zwaar hebben, en denken te weten wat angst en pijn is. Heb je ooit eens voor de spiegel gestaan, een uur naar jezelf gekeken, en gehuild, omdat jij, jij bent? Dat is pijn. Pijn die mentaal zoveel pijn doet dat je er zelfs fysiek pijn van krijgt. Maar, ik oordeel niet. Want de mensen die dachten me te repareren, met hun woorden en daden, hebben niet door, dat ze hun lieve meisje jaren geleden al zijn verloren.

niet kopiëren pls