Je hebt geen mensen nodig om je slecht te laten voelen. Vroeger dacht ik van wel, voor ik met mijn eigen gedachten verstrikt raakte. Het is alsof je over een hobbelige weg rijd, en de controle verliest over het stuur, wat ervoor zorgt dat je een klein stukje van de weg af raakt. Het is lastig, maar het lukt je om er weer op te komen. Maar hoe hard je het ook pobeert om recht te rijden, iets blijft je naar de zijkant duwen. Je hebt nog zo weinig controle over alles. En op een gegeven moment, word het teveel, te vermoeiend, en overweeg je om los te laten, toe te geven aan wat er ook gebeurt.
Verlossing.
Soms verlang ik naar verlossing, gewoon, even stoppen, maar je kan niet aan jezelf ontsnappen. Je kan niet besluiten om jezelf niet meer te zien. Je kan niet besluiten om het lawaai in je hoofd te stoppen. En toch, toch zijn mensen blind. Niet alleen blind voor de problemen die zich afspelen bij anderen, vooral blind voor zichzelf. Blijven ontkennen dat het ophopende gevoel normaal is, dat het overgaat. Maar de treurige waarheid is; Het gaat niet over, niet voordat je jezelf accepteerd.
Ik denk dat dat de echte definitie van gelukkig zijn is. Jezelf accepteren om wie je bent, en niets geven om hoe anderen willen wie je bent.
Je kan toch nooit terug naar hoe dingen waren, of hoe je dacht dat ze waren.
Alles wat we hebben
is nu.
JE LEEST
Poems (English/Dutch)
SpiritualI might have erased your texts, But I will never forget what you wrote. We might have stopped talking, But I will never forget your voice. We might have stopped hugging, But I will never forget how you smell. Anything we did, I will never forget. F...
