Lost Love II

ให้เวลา

"รักฉัน? ฉันมีแฟนอยู่แล้ว!"

"ฉันรู้..."เซนเดย์ญ่าเอ่ยออกมามาเสียงเบาหวิว เขาจะรู้บ้างไหมว่าแฟนของเขาไม่เคยมาดูแลเขาเลย

"รู้แล้ว ถ้าเธอรักฉันจริงก็ตัดใจจากฉันซะ!"

"ขอร้องหล่ะ... นายอยากจะเกลียดฉันแค่ไหนก็ได้ แต่อย่ามาบอกให้ฉันตัดใจจากนาย..."

"เธอต้องการอะไรกันแน่ เซนเดย์ญ่า"แพรททริกถามด้วยเสียงทุ้มลึก

"ดูแลนาย... นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ นายไม่ต้องห่วงแค่สามอาทิตย์เท่านั้น...แล้วฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก ได้โปรด..." อีกแค่สามอาทิตย์ทุกอย่างจะจบ คู่หมั้นของเธอจะกลับมา...

"แค่นี้ใช่ไหม?"

"...."เซนเดย์ญ่าได้เพียงพยักหน้า มือบางทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น

"ได้... ถ้าเธอขอแค่นี้... ฉันให้เวลาเธอดูแลฉันสองเดือน พอใจไหม?" แพรททริกพูดเพื่อลองเชิงกับคนตรงหน้า เขาเหมือนคนพิการ เดินไม่ได้อย่างนี้ เซนเดย์ญ่าจะอดทนดูแลเขาไปได้นานสักเท่าไรเชียว ส่วนเซนเดย์ญ่าตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป สองเดือน!! มันวิเศษเหลือเกิน!! เธอจะลองกลับไปขอเลื่อนเวลาเจอคู่หมั้นกับคุณป้าของเธอ และหวังว่ามันจะสามารถช่วยต่อชีวิตเธอได้...

"ขอบคุณนะ!! ขอบคุณจริงๆ"

"ฉันจะคอยดูว่าเธอจะอดทนกับคนพิการอย่างฉันได้นานแค่ไหน!"

"แล้วนายจะได้รู้! แล้วก็เลิกคิดว่าตัวเองพิการได้แล้ว นายไม่ได้พิการ อีกไม่นานนายก็กลับมาเดินได้"เซนเดย์ญ่าเอ่ยให้กำลังใจร่างหนาบนเตียง

"เธอไม่เป็นฉันเธอไม่รู้หรอก...ทำไมเธอถึงรักฉัน?" แพรททริกถามอย่างคนใคร่รู้ เพราะเวลาที่เซนเดย์ญ่าอยู่กับเขา เขามักจะพูดจาถากถางเธอ

"เพราะว่า..."

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการตอบคำถามแม้จะทำให้แพรททริกรู้สึกขัดใจเล็กน้อยแต่เจ้าตัวก็เอ่ยอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามา