Lost Love II

สวมรอย

ก๊อกๆ

      เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นดึงความสนใจของบุคคลทั้งห้าซึ่งสองในห้ากำลังสอนวิธีการทำกายภาพบำบัดให้แก่ผู้ป่วย และญาติ

     เซนเดย์ญ่าอาสาที่จะเปิดประตูให้กับผู้มาเยือน แต่เมื่อร่างบางเจอกับบุคคลตรงหน้าคิ้วสวยทั้งสองข้างถึงกับย่นเข้าหากันเล็กน้อย

"ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครหรอคะ?" เซนเดย์ญ่าเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"แพรททริก ฉันมาหาเขา เธอเป็นใคร? คนใช้หรอ?"สาวสวยผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่มักมีนิสัยดูถูกผู้คนอย่าง อิซาเบลล่า โจนส์ถามกลับ เพราะไม่เคยเห็นหน้าคนตรงหน้ามาก่อน แถมการแต่ตัวกลับดูบ้านมากเมื่อเทียบกับคนระดับอย่างเธอ เซนเดย์ญ่ารู้สึกเหมือนหัวใจหล่นไปในหลุมดำเมื่อพอคาดการณ์ได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"ค่ะ...ฉันเป็นคนใช้ คุณแพรททริกอยู่ด้านใน เชิญค่ะ" เซนเดย์ญ่าเลือกที่จะตอบไปอย่างนั้น เพราะเธอเป็นแค่คนขอดูแลเขา ไม่ใช่เจ้าของหัวใจ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือเจ้าของหัวใจของเขา

เมื่อรู้ว่าแพรททริก อยู่ด้านใน ทายาทเจ้าของธุรกิจเครื่องเพชรพันล้าน อันดับสามของโลกจึงเดินผ่านร่างบางของเซนเดย์ญ่าไป โดนไม่วายที่จะใช้ไหล่ของตัวชนร่างบาง เพราะเห็นว่าอยู่ต่ำกว่าตัวเอง

"เบลล่า!"แพรททริกเรียกแฟนสาวทันที เมื่ออิซาเบลล่าก้าวเข้ามา ในขณะที่ตัวเขาเองตอนนี้กำลังหัดเดินอยู่โดยมีแคทเทอรีนชาวยประคอง และเจ้าหน้าที่อีกสองคนดูแลอย่างใกล้ชิด

"แพรท...นี่คุณ..."อิซาเบลล่ารู้สึกตกใจ เมื่อเห็นว่าแพรททริกกำลังจับราวทั้งสองข้าง โดยมีดารา และนางแบบสาวที่กำลังดังช่วยประคอง เธอรู้ว่านี่คือการทำกายภาพบำบัด เธอรับไม่ได้... เธอไม่สามารถทนอยู่กับคนพิการได้...

"ใช่...ผม...ต้องหัดเดินใหม่ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงหมอบอกถ้าผมทำตามที่หมอบอก แค่สามเดือนผมจะกลับมาเดินได้ปกติ"แพรททริกเข้าใจว่าสีหน้าของแฟนสาวนั้นเป็นเพราะตกใจและเป็นห่วงที่เขาเดินไม่ได้ ร่างใหญ่ค่อยก้าวไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก ในบางครั้งเขาเกือบจะล้ม แต่เพราะมีคนดูแลจึงสามารถช่วยไว้ได้ทัน แพรททริกเดินมาจนสุดราว เขาจึงค่อยหย่อนตัวลงนั่งกับรถเข็นที่ถูกเตรียมไว้