365 HAYAL KIRIKLIĞI

•İkinci Bölüm

Geçen yıllarda tuttuğum günlüğü açtım ve tanıştığımız günü okumaya başladım.

22 ŞUBAT 2013

Bugün otobüs beklerken bir çocuk geldi ve bana saati sordu.Üzerinde sarı bir mont vardı ve siyah dar pantolon elindeki spor çantası ile sporcu olduğunu düşündüm.Evet önce inceledim ama pek ilgimi çekmedi.

Gözlerimi üstünden çektiğimde saati sorduğunu hatırlayıp telefonumu cebimden çıkardım ve saate baktım. 18:49

Ona saati söyledim ve beklemeye devam ettim.Çocuğun gözleri üzerimdeydi ama ben pek umursamıyordum.

Otobüs geldiğinde otobüse bindim.Onunda benden sonra bindiğini gördüm.

İneceğim durağa kadar müzik dinleyip onu izledim.İneceğim durağa geldiğimde bir şeyin beni ona doğru çektiğini hissettim ve durakta inmedim.O hangi durakta inecekse bende o durakta inecektim.

Bekliyordum iki durak sonra o da indiğinde bende peşinden indim.Uzaktan uzaktan takip ediyordum.Caddedeki en tenha bir o kadar da tehlikeli olan sokağa girdiğinde bu çocukta değişik bir şeyler olduğunu anladım.

Sokağa girdiğinde peşinden bende sokağa girdim.Sokağın ortalarındaki Tehlike adlı mekana girdiğinde bende harakete geçtim oraya doğru yürüdüm.Önce şapkamı kapattım tanınmaz hale geldim sonra ise kapıyı ittirip içeriye girdim.

Dövüş pisti.

Ve bir adet deminki çocuk karşısında ise ayı gibi bir adam.Çocuğun neden sporcu çantası taşıdığını şimdi tam olarak anlamıştım.

Asal! Asal! diye tezahüratlar yapılıyordu.Demekki çocuğun adı Asal'dı.Tezahürat yapanların biraz  arkasında duruyordum.Dikkat çekmediğimi düşünüyordum.Ringe Asal çıktığında ilk olarak etrafına göz gezdirdi ve gözleri benim gözlerimde durdu.

Endişeli bir şekilde alt dudağımı ıssırdığımda dikkatini bana vermiş ve izliyordu.Arkamı döndüm ve geldiğim taraftan geri çıktım.Peşimden bir kaç adam ayaklanmıştı.Koşmaya başladım ve o tenha sokaktan çıktım bir apartmanın içine girip saklandım.

Onların gittiğinden emin olunca otobüse binip kendi ineceğim durağıma geldim ve indim.

Zar zor atlatmıştım.Ama güzel miydi ? Kesinlikle!

         •••••••

Gözlerimde canlanan anılarla birlikte doldu gözlerim. Gözlerimi kapattım anında yaş akmaması için ağlamak güçsüzlüktü,ağlamak acizlikti.Ağlamak çocuklaşmaktı.Ben çocukluğumu beş yaşından sonra bırakmıştım bir daha çocuk olamazdım.Kalktım yerimden.

Bir sigara yaktım ve yere oturdum çıkan dumanları izledim.Belki bizde bu dumanlar gibi zamanla kaybolduk,ve sonrada yok olduk.

•••••••••••

BÖLÜM SONU

Yorum yapar mısınız hislerinizi merak ediyorum :)