Πραγματική Ευτυχία

Από το 0 στο 1

Ξημέρωσε κι έχω μείνει στο κρεβάτι και χουζουρεύω. Από περιέργεια κοιτάω γύρω γύρω το δωμάτιο του Τζέις μέχρι που η κλειδωμένη με λουκέτο ντουλάπα του φυλακίζει το βλέμμα μου... Ο χαρακτήρας του αρχίζει να είναι όλο και πιο μυστηριώδης και οι σκέψεις μου για εκείνον περιπλέκονται κάθε μέρα και περισσότερο. Είναι ένας γρίφος από μόνος του, ένας γρίφος που φοβάμαι ότι δε θα είναι καθόλου εύκολο να λύσω...
Κλείνω τα μάτια μου θέλοντας να συνεχίσω τον όμορφο υπνάκο μου, αλλά οοοοχιιιι, τα έχουμε πει αυτά, δεν μπορεί ποτέ κάποιος να κοιμηθεί με την ησυχία του... Η πόρτα χτυπάει επίμονα μέχρι να καταφέρω να αρθρώσω λέξη και να πω «Φτάνει Τζέις! Μπες.» Ο Τζέις ανοίγει και κοιτώντας με, λέει ειρωνικά:
«Καλά ξυπνητούρια ωραία κοιμωμένη τι θα έλεγες να σηκωθείς;»
«Ναι ναι τώρα θα σηκωθώ πήγαινε εσύ κι έρχομαι» απαντάω με το ίδιο ειρωνικό ύφος.
«Ναι καλά, έλα σήκω πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο να αποδεχθείς τη θέση σου στο τμήμα της διατροφολογίας. Θα σε πάω εγω.»
«Εντάξει σηκώνομαι» είπα και όντως σηκώθηκα. «Πού είναι το μπάνιο;»
«Εδώ» είπε και μου έδειξε την πόρτα απέναντι.
Έπιασα περιποιημένα τα μαλλιά μου πάνω και φόρεσα ένα τζιν, μία μπορντώ φαρδιά ριχτή μπλούζα με ένα μακρύ κολιέ και τα μαύρα μπαλαρινάκια μου. Βγήκα από το μπάνιο για να πάρω τα καλλυντικά μου κι άκουσα τον Τζέις να μουρμουρίζει...
«Είσαι πολύ όμορφη....»
«Εεε;;;» γύρισα απότομα και τον κοίταξα... Είχε κοκκινίσει...
«Εε;;....»
«Τι είμαι;;;»
«Τι είσαι;....»
«Πριν τι είπες; Ότι είμαι....;;»
«Ααααα έτοιμη λέω, είσαι έτοιμη;; Εγώ ναι» λέει και φεύγει αμήχανα...
Ή δεν άκουσα καλά ή με είπε όμορφη! Ψυχραιμία...Μάλλον δεν άκουσα καλά... Ουφφ ιδέα μου θα ήταν, τι όμορφο μπορεί να μου βρήκε έτσι όπως είμαι τώρα;...

Αφού βάφτηκα, ήμουν πλέον έτοιμη. Πήρα το, σχεδόν άδειο που σε λίγο θα ήταν φουλ γεμάτο βιβλία, σακίδιό μου και βγήκα στο σαλόνι. Ο Τζέις δεν ήταν εκεί, μάλλον θα ήταν κάτω. Κλείδωσα με κάτι κλειδιά που ήταν κρεμασμένα δίπλα από την πόρτα και κατέβηκα σχετικά γρήγορα από τις σκάλες. Μπήκα κατευθείαν στο αυτοκίνητο, μέσα στο οποίο με περίμενε ο Τζέις, έξω από την πολυκατοικία και λαχανιασμένη τον ρώτησα:
«Γιατί εξαφανίστηκες; Δε μου είπες ότι κατέβηκες.»
«Όπως βλέπεις δε χρειάστηκε» απάντησε ψυχρά βάζοντας μπροστά τη μηχανή. «Κλείδωσες;»
«Ναι, βρήκα κάτι κλειδιά κρεμασμένα σε ένα γαντζάκι στην είσοδο. Να ορίστε πάρτα.» είπα και έκανα κίνηση να του τα δώσω.
«Κράτα τα, είναι πλέον δικά σου.» είπε και μου έσπρωξε το χέρι προς τα πίσω.
«Έχεις κάτι;... Είπα κάτι που σε ενόχλησε;»
«Όχι όχι δεν έχω κάτι μαζί σου...»
«Αλλά...;;»
«Αλλά ούτε και μπορώ να σου πω τι έχω»
«Ξέρεις, έχει αρχίσει και με κουράζει αυτή η ιστορία. Ξαφνικά εμφανίζεσαι στη ζωή μου και ισχυρίζεσαι ότι μπορείς να με προστατεύσεις και δε μου λες τίποτα. Πες μου ένα λόγο να πιστέψω τα παραμύθια σου!»
«Κατέβα»
«Τι; Είσαι σοβαρός;; Θες να πάω με τα πόδια μόνο και μόνο γιατί δεν έχεις τι να μου πεις;;; Όχι λοιπόν, δε θα περάσει το δικό σου αυτήν τη φορά. Δεν κατεβαίνω»
«Κατέβα Ρόουζ»
«Όχι δεν κατεβαίνω!»
«Κατέβα, φτάσαμε, τι δεν καταλαβαίνεις, φύγε!»
«Θα γυρίσω με λεωφορείο, μην έρθεις να με πάρεις» του φωνάζω και κλείνω δυνατά την πόρτα.
«Απεργούν. Στις 10 θα είμαι εδώ. Μην αργήσεις έχω προπόνηση.» φωνάζει από το παράθυρο για να τον ακούσω.

Δεν μπορώ να σου πω γιατί ή πώς ή ποιος ή πού; Θα μάθεις όταν έρθει η ώρα. Βαρέθηκα πια!

Πήρα δύο τρεις βαθειές ανάσες και ακολούθησα τις πινακίδες για τη Διεύθυνση.
«Καλημέρα εεμμ Ρόουζ να υποθέσω;» είπε μόλις με είδε ένας μέσης ηλικίας άντρας με σακάκι που καθόταν στη μεγάλη καρέκλα του γραφείου του.
«Καλημέρα σας. Ναι Ρόουζ, σωστά υποθέσατε.»
«Καλωσόρισες λοιπόν Ρόουζ, συγχαρητήρια για τη βαθμολογία σου στις πανελλαδικές εξετάσεις ελπίζω να βρεις τις σπουδές που επέλεξες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και χρήσιμες. Ονομάζομαι Βερνάρδος Ντον, είμαι ο διευθυντής του τμήματος της διατροφολογίας και διαιτολογίας του Πανεπιστημίου. Κύριος Ντον, για εσένα.»
«Ευχαριστώ πολύ κύριε Ντον»
«Συμπλήρωσε σε παρακαλώ αυτήν εδώ τη φόρμα και μετά μπορείς να περάσεις στην τάξη Α25 του πρώτου ορόφου για να παραλάβεις τα στοιχειώδη βιβλία σου. Ορίστε οι κανονισμοί της σχολής και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα των μαθημάτων. Τα μαθήματα ξεκινούν από την άλλη εβδομάδα. Μέχρι τότε καλό θα ήταν να μελετήσεις το βιβλίο με τίτλο "Εισαγωγή στις βασικές έννοιες της διατροφολογίας και της διαιτολογίας" που θα σου δωθεί. Καλή πρόοδο.»
«Σας ευχαριστώ πολύ, αντίο.» είπα μόλις συμπλήρωσα την αίτηση και κατευθύνθηκα προς την αίθουσα που μου υπέδειξε ο διευθυντής.
Αφού γέμισα την τσάντα με όλα μου τα βιβλία, η ώρα ήταν εννέα και μισή, οπότε αποφάσισα να περιηγηθώ στο χώρο του σχολείου. Κατέβηκα στο ισόγειο και ενώ χάζευα γύρω γύρω, άκουσα μία παρέα παιδιών να με φωνάζουν να πάω κοντά τους.
«Εεε εσύ. Έλα στην παρέα μας.» φώναξε ένα ψηλό ξανθό αγόρι.
«Γεια σας» είπα λίγο χαμηλόφωνα από ντροπή.
«Πώς σε λένε;» ρώτησε ένα κορίτσι αυτήν τη φορά με ένα μπλε φόρεμα.
«Ρόουζ. Εσάς;»
Το ξανθό αγόρι το έλεγαν Μπραντ, την κοπέλα με το μπλε φόρεμα Τζέσι κι ένα άλλο αγόρι με καστανά σκούρα μαλλιά και γυαλιά Γουίλ.
«Ποια αίθουσα σου έδωσαν ως βασική;» είπε ο Γουίλ.
«Εεμ για να δω... Νομίζω την Α25.» είπα ψάχνοντας στα χαρτιά που μου είχε δώσει ο κύριος Ντον.
Ξαφνικά όλοι ενθουσιάστηκαν.
«Κι εμείς την ίδια αίθουσα έχουμε!» είπε χαρούμενη η Τζέσι.
«Τέλεια! Πρώτη μέρα και ήδη είμαστε μία υπέροχη παρέα!» φώναξε ο Μπραντ.
«Αλήθειαα;;; Τι καλααα! Με συγχωρείτε όμως αλλά πρέπει να φύγω σε λίγο θα έρθει ο Τζέις να με πάρει»
«Χμμμ Τζέις εε; Το αγόρι σου;» ρώτησε η Τζέσι όπως ρωτάνε συνήθως για να ψαρέψουν.
«Χαχαχ όχι όχι καμία σχέση. Συγκάτοικος.»
«Φυσικααα» συνέχισε η Τζέσι με τον ίδιο τρόπο και αφού τους χαιρέτησα, χαμογέλασα κι έφυγα για να βρω τον Τζέις.

~•~

«Πώς πήγε η πρώτη μέρα Ρόουζ;»
«Καλά» του απάντησα μονότονα και γύρισα το βλέμμα μου στο παράθυρο...

_____________________________
Η ζωή της Ρόουζ από το 0 προχωράει σιγά σιγά στο 1. Έκανε και φίλουςςςς!!!🙌

Πρώτη φορά έγραψα κεφάλαιο 964 λεξειςςςς (👏👏👏) νομίζω συγχωρούμαι για τον ένα μήνα που δεν ανέβαζα...😂

Φιλιααα❤❤