Πραγματική Ευτυχία

Ρόουζ Άντερσον

Γεννήθηκα έτσι, άσχημη, διαφορετική από τους υπόλοιπους, με ευχή και κατάρα το κάθε δάκρυ μου να προκαλεί κάτι όμορφο.

Λόγω της εξωτερικής μου εμφάνισης δε γίνομαι αποδεκτή κι έτσι ζω αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Το όνομά μου είναι Ρόουζ Άντερσον. Έχασα τους γονείς μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήμουν τεσσάρων. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι και πολλά από αυτούς, μόνο το ότι ήταν οι μόνοι άνθρωποι που με αγάπησαν πραγματικά γι αυτό που είμαι. Και τότε τι απέγινα; 

Τότε ήταν λοιπόν που άρχισαν τα δύσκολα. 

Κανένας συγγενής μου δεν ήθελε να με υιοθετήσει και μέσω δικαστικών διαδικασιών κατέληξα στη θεία Λάρα, μία πάμπλουτη σχεδιάστρια με δικό της οίκο μόδας.ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ότι δε βγαίνω από το σπίτι, δεν πρέπει να της χαλάσω το image λέει...

Το καλό είναι ότι σε δύο βδομάδες γίνομαι δεκαοχτώ και μπορώ επιτέλους να έχω τη δική μου ζωή.

-«Τι χάλια είναι αυτά; Ρόουζ πώς είναι έτσι το δωμάτιό σου; Συγύρισε το σε παρακαλώ ούτε χειροβομβίδα να είχε πέσει εδώ μέσα τσ τσ τσ.»
-«Ναι θεία.» είπα μόνο και μόνο για να με αφήσει στην ησυχία μου.

Χωρίς να χάνω χρόνο έστρωσα το κρεβάτι μου, οργάνωσα τα βιβλία και τους φακέλους μου, ξεσκόνισα τα έπιπλα και αφού δεν είχα και κάτι καλύτερο να κάνω, αποφάσισα να φτιάξω και την ντουλάπα μου. Ποιος ξέρει τι μπορεί να κρύβει εκεί μέσα; Ούτε και γω θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που την καθάρισα.

Καθώς την άδειαζα λοιπόν για να τα βάλω όλα με σειρά, ένα βουλωμένο γράμμα έπεσε στα πόδια μου. Ένα γράμμα που δεν είχα ξαναδεί.

Γεμάτη περιέργεια παράτησα τα πράγματα όπως ήταν και έκατσα στο γραφείο μου. Άνοιξα με μεγάλη προσοχή το γράμμα κι άρχισα να διαβάζω...

Αγαπητή Ρόουζ,
Σου γράφουμε αυτό το γράμμα γιατί μία μέρα δε θα μας έχεις κοντά σου και είναι κάποια πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για να προχωρήσεις στη ζωή σου. 
Πριν από πάρα πολύ καιρό, πριν ακόμα γεννηθείς, ένας μυστήριος άνδρας μας καταράστηκε ως εξής: «Το παιδί που θα κάνετε θα είναι άσχημο. Από τη στενοχώρια του θα κλαίει, αλλά τα δάκρυά του θα είναι σταγόνες χαράς για τους άλλους. Ο μόνος τρόπος να λυθεί η κατάρα είναι να νιώσει την πραγματική ευτυχία.»
Ποτέ δεν καταλάβαμε το λόγο που μας καταράστηκε ο μυστηριώδης αυτός άνθρωπος αλλά είναι στο χέρι σου να μάθεις. Σε αγαπάμε όπως και να 'σαι, σε αγαπάμε για την υπέροχη ψυχή σου και όσοι αξίζουν να είναι κοντά σου θα δουν την εσωτερική ομορφιά σου και δε θα σε κρίνουν από την εμφάνιση. Τέτοιους ανθρώπους να αναζητήσεις στη ζωή σου, να αδιαφορείς για τα άσχημα λόγια και τις πράξεις. Μην αλλάξεις ποτέ.

Με πολύ πολύ αγάπη,
Οι γονείς σου.❤

Υ.Γ.: ΧΑΜΟΓΕΛΑ, μην υποκύψεις στην κατάρα.

Άφησα το γράμμα στην άκρη και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου σκεπτική. Ώστε κατάρα. Από κάποιον άγνωστο. Τι έφταιγα εγώ και με καταράστηκε; Όλη μου η ζωή είναι κατεστραμμένη απλά και μόνο γιατί αυτός ήθελε να κάνει το κέφι του.
(Ξέσπασα σε λυγμούς)

Μα ποιος είναι τέλος πάντων;; Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνει στη ζωή των άλλων; Πώς το είδε δηλαδή; Έτσι μας ήρθε τωρα να καταραστούμε ένα μικρό κοριτσάκι πριν καν γεννηθεί;

Τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό μου. Θέλω να βρω αυτόν τον άνθρωπο, να μάθω ποιος είναι, τι θέλει. 
Και η λύση της κατάρας; Πραγματική ευτυχία. Εντάξει είχε πολύ φαντασία ο τύπος, του το αναγνωρίζω. Μα καλα πώς θα νιώσω την πραγματική ευτυχία αν κανένας δε θέλει να με βλέπει; Ή μάλλον αν κανένας ποτέ δε με βλέπει. 
Θα τρομάξουν είμαι σίγουρη. Το πρόσωπό μου είναι απαίσιο, απερίγραπτα άσχημο, δεν μπορώ να φανταστώ την αντίδραση του κόσμου όταν με δει, αν με δει ποτέ γιατί η θεία Λάρα λέει ότι στο σπίτι είμαι ασφαλής, ενώ έξω θα έρθω αντιμέτωπη με φθονερούς ανθρώπους. Δε λέω, μπορεί να έχει δίκιο, αλλά ποτέ δε θα το μάθω αν δε ζήσω πέρα από τους τοίχους ενός παλατένιου σπιτιού.

Η ζωή μου δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, πραγματικά. Ξυπναω κάθε πρωί για να φάω το πλουσιότατο πρωινό μου και περιμένω τον κύριο Ρόμπερτ για τα ιδιαίτερα μου. Καλά ακούσατε, ιδιαίτερα. Η θεία Λάρα δε θέλει να πηγαίνω σχολείο γιατί πιστεύει ότι δε θα ταιριάξω και θα την εκθέσω κιόλας. Έτσι, ζω σαν εσώκλειστη.
«Δε σου λείπει τίποτα» ακούω ξανά και ξανά. Πράγματι, τίποτα δε μου λείπει, εκτός από ΖΩΗ. Δεν έχω κανέναν να μιλάω, να λέω τα προβλήματά μου ούτε έχω φίλους να περνάω καλά. Η λέξη ευτυχία είναι για μένα άγνωστη. Πώς θα καταφέρω να λύσω την κατάρα;

Η τελευταία φορά που βγήκα έξω ήταν πριν μία βδομάδα...στον κήπο...για να κόψω ένα τριαντάφυλλο.

Τη μέρα που πέθαναν οι γονείς μου, πηγαίναμε στη γιαγιά μου και κρατούσα ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα για δώρο. Από τότε έχω πάντα στο δωμάτιο μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Μου θυμίζει τους γονείς μου και νιώθω αγάπη, ένα συναίσθημα που λείπει εδώ και χρόνια από την καθημερινότητά μου.
Βλέπω τα πέταλα να πέφτουν μαλακά ένα ένα, ώσπου το τριαντάφυλλο μένει γυμνό, άχαρο, μόνο με τα μικρά αλλά επίπονα αγκάθια του, μοιάζει να με αντικατοπτρίζει. Μάλλον γι αυτό τελικά με λένε Ρόουζ.