Πραγματική Ευτυχία

Ο παράδεισός μου

«Σήκω»
«Πού πάμε;»
«Να σου δείξω αυτό που ήθελα. Έλα σήκω.» είπε και μου έδωσε το χέρι του.
«Είναι πολύ μακριά;»
«Όχι όχι σε πέντε λεπτά με τα πόδια θα είμαστε εκεί.»

Ξεκινήσαμε να περπατάμε. Δεν ξέρω πού με πάει αλλά είναι πολύ χαρούμενος. Φαίνεται να αγαπάει πολύ αυτό το μέρος.
Η αγωνία έχει μετατρέψει την καρδιά μου σε εργοστάσιο. Μια μεγάλη ανυπομονησία με έχει κυριεύσει...
«Φτάσαμε!» λέει όλο χαρά και με το χέρι του μου δείχνει μία πανέμορφη απέραντη παραλία με χρυσαφένια αμμουδιά και μία θάλασσα γαλήνια... Οι αχτίδες του ήλιου μετατρέπουν το βαθύ μπλε χρώμα του νερού σε φωτεινό γαλαζοπράσινο και οι φοίνικες που βρίσκονται εκεί δίνουν μία ιδιαίτερη κι εξωτική αίσθηση...
«Είναι μαγικά» αναφωνώ, αλλά ο Τζέις έχει απομακρυνθεί, έχει καθήσει στην άμμο και παίζει με κάτι κοχύλια.
Τον πλησιάζω και κάθομαι δίπλα του.
«Τι είναι εδώ;» ρωτάω μαγεμένη.
«Ο παράδεισός μου» λέει καθώς συνεχίζει να ασχολείται με το να τοποθετήσει τα κοχύλια σε μία σειρά.
Δεν προλαβαίνω να απαντήσω...
«Πριν από 12 χρόνια η μητέρα μου δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια μου. Το ψυχολογικό σοκ που υπέστη μου προκάλεσε ολική απώλεια μνήμης... Ο δολοφόνος ήταν ο πατέρας μου! Εκείνος τη σκότωσε!» λέει με θυμό και ανακατεύει άτσαλα τα κοχύλια. Παίρνει μία βαθειά ανάσα, σφίγγει τα δόντια του και συνεχίζει...
«Κλείστηκε στη φυλακή ισόβια αλλά εγώ δεν γνώριζα τι είχε κάνει, δεν το θυμόμουν και κρατούσα επαφές μαζί του. Μεγάλωσα με μία κοπέλα από το Πρόγραμμα Προστασίας Ανηλίκων, την Άννα. Με αγαπούσε σαν παιδί της. Ποτέ δε μου έλειψε τίποτα... Πριν από τρία χρόνια έμαθα όλη την αλήθεια κι από τότε ξέκοψα κάθε επαφή με τον "αυτόν", δεν είναι πια πατέρας μου!»
Νιώθω πάλι την ένταση στον τόνο της φωνής του.
«Ηρέμησε» λέω γλυκά. «Και μετά;»
«Συγγνώμη... Μετά άρχισα να γίνομαι πιο ανεξάρτητος. Τώρα με την Άννα μιλάμε λίγες φορές τη βδομάδα για να δει πώς είμαι... Το θέμα είναι ότι το παρελθόν μου διαγράφηκε ολοκληρωτικά και η ζωή μου ξαναξεκίνησε τότε. Από τότε και μετά θυμάμαι τον εαυτό μου... Μόνο πράγματα συνδεδεμένα με το σβησμένο μου παρελθόν μού ξυπνούν ξανά αναμνήσεις... Όταν έκλεισα τα 18 η Άννα μου έκανε δώρο μία φωτογραφία, από όταν ήμουν μικρός, με την μητέρα μου, σε αυτήν εδώ την παραλία... Έψαξα παντού και τελικά την βρήκα. Έγινε ο παράδεισός μου... Έγινε το μέρος που έρχομαι κάθε φορά που όλα πάνε στραβά και θέλω να ξεφύγω... Είναι το μόνο μέρος που νιώθω την παρουσία της μητέρας μου... Πριν από λίγο καιρό είχα έρθει εδώ και με πήρε ο ύπνος κάτω από αυτόν εκεί το φοινικα» λέει και μου δείχνει με το δάχτυλό του έναν πελώριο φοίνικα λίγα μέτρα πιο πέρα.
«Στον ύπνο μου είδα τη μητέρα μου... Ήταν πανέμορφη, καθόταν εδώ σε αυτήν την παραλία αλλά δε χαμογελούσε όπως κάθε άλλη φορά... Φαινόταν τρομαγμένη, ανήσυχη, σαν να ήθελε να με προειδοποίησει για κάτι... Στα χέρια της κρατούσε ένα τριαντάφυλλο και από την ανησυχία της την έβλεπα να του βγάζει τα πέταλα ώσπου να μένει γυμνό και να μετατρέπεται σε στάχτη... "Ρόουζ Άντερσον" είπε με τη γλυκιά φωνή της... "Σώσε την Ρόουζ γλυκιέ μου Τζέις"... Δεν ήξερα καν ποια εννοούσε κι έψαχνα για μέρες αλλά ευτυχώς σε βρήκα.»
Μία παύση ακολουθεί τα αποκαλυπτικά του λόγια... Εν τω μεταξύ εγώ δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω κι έχω μείνει να κοιτάω τα κοχύλια του Τζέις...
«Όλο αυτό ακούγεται παράλογο, το ξέρω, αλλά νιώθω πως κάτι βαθύ συνδέει εμάς τους δύο... Ό,τι κι αν είναι να ξέρεις δε θα σε αφήσω. Θα μείνω μαζί σου μέχρι τέλους... Εσύ θα μείνεις μαζί μου;» ρωτάει και βάζει τα κοχύλια στα χέρια μου...
«Ναι. Θα μείνω.» απαντάω κοφτά και τα αφήνω να πέσουν στην άμμο...