Πραγματική Ευτυχία

Μα γιατί;

«Αρκετά ασχολήθηκα με το οικογενειακό σας μελόδραμα. Ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκησή μου.» λέει και τη στιγμή ακριβώς που πατάει τη σκανδάλη ο Τζέις ορμάει λυσσασμένος πάνω της.

Μια σειρά από δυνατές φωνές ακολουθεί...
Πρώτη εγώ, που τσίριξα τρομοκρατημένη και ανέτοιμη να χάσω τη ζωή μου...
Δεύτερη η Λάρα, που ξαφνιάστηκε από την ορμητική πράξη του Τζέις...
Και η τρίτη φωνή;...

Μια νεκρική σιγή επικρατεί όταν όλοι αντικρίζουμε πίσω μας έναν άντρα μέσης ηλικίας, με συντηρητική εμφάνιση, να κείτεται στο φρεσκοκομμένο γρασίδι. Τρέχω προς το μέρος του και στο πρόσωπο αυτού διαγράφονται τα χαρακτηριστικά της μόνης μου οικογένειας, του ανθρώπου που πραγματικά με μεγάλωσε, που χωρίς αυτόν η ζωή μου δε θα είχε ποτέ νόημα...

Τα πόδια μου αδυνατούν πλέον να στηρίξουν το σώμα μου. Αφήνω τα γόνατά μου να αγγίξουν το υγρό γρασίδι, απελευθερώνοντάς τα από τη δύσκολη θέση τους. Ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου και χαϊδεύει το μάγουλό μου ώσπου πέφτει πάνω στο πληγωμένο κορμί που βρίσκεται δίπλα μου.
«Κύριε Ρόμπερτ» ψελλίζω. «Μη με εγκαταλείπετε... Έχασα τους γονείς μου... Δεν μπορώ να χάσω κι εσάς... Σας παρακαλώ...»
Τα δάκρυά μου αυξάνονται κι η ανάσα μου δυσκολεύει.
«Σας παρακαλώ... Μείνετε μαζί μου...»

Ήχοι σειρήνων βουΐζουν στα αυτιά μου όσο το σώμα μου μουδιάζει από το φόβο. Μετά από λίγο νιώθω δύο χέρια να αγγίζουν ελαφρά τους ώμους μου.
«Ρόουζ, όλα θα πάνε καλά.», η φωνή του Τζέις προσπαθεί να με καθησυχάσει.
«Κάλεσε ασθενοφόρο» καταφέρνω να αρθρώσω έπειτα από πολύ προσπάθεια.
«Έρχεται, μην ανησυχείς, έρχεται. Ξέρεις όμως ποιος κάλεσε την αστυνομία;»
«Ο κύριος Ρόμπερτ. Του έστειλα μήνυμα πριν...»

Δύο αστυνομικοί πρόβαλαν αμέσως δίπλα μας και ο Τζέις τους εξήγησε σύντομα τι συνέβη. Ευτυχώς για εμάς, η Λάρα και ο Κέβιν δεν είχαν καταφέρει να απομακρυνθούν πολύ κι έτσι οδηγήθηκαν στο τμήμα. Οι αστυνομικοί ζήτησαν κι από τον Τζέις να τους ακολουθήσει...
«Κάλεσε ασθενοφόρο Τζέις!» φωνάζω καθώς παρατηρώ τη μάχη του κυρίου Ρόμπερτ που προσπαθεί να μείνει στη ζωή.
«Έρχεται Ρόουζ, μην ανησυχείς...» λέει καθώς απομακρύνεται...

~•~

Το ασθενοφόρο άργησε πολύ.
Ο κύριος Ρόμπερτ δεν άντεξε.
Πέρασα τη νύχτα ελπίζοντας και κλαίγοντας δίπλα από τον άνθρωπο που μου έμαθε τι θα πει ζωή...

Ένα έρημο τοπίο...
Μία ησυχία τόσο δυνατή, που σου διαπερνάει τα κόκκαλα...
Μία νεαρή κοπέλα στα πρόθυρα της απελπισίας...
Μόνη, μόνη με μία ψυχή...
Την ψυχή ενός καλόκαρδου ανθρώπου που δεν έφταιξε ποτέ για τίποτα...

Μα γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη;